Η μαμά με τα μαύρα γυαλιά!

Καθισμένη στο σκαλάκι έξω από το σχολείο κοιτούσε τον κόσμο να περνά ανέκφραστη. Πάντα φορώντας γυαλιά ήλιου κι ας έχει ήλιο ,συννεφιά ή βροχή. Πήγα κοντά της από ένστικτο γιατί κάθε φορά που περνούσα δίπλα της ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος.

Πολλές φορές την άκουσα να μιλάει με το δάσκαλο ,τον κάθε δάσκαλο ή δασκάλα που έκανε μάθημα στο παιδί της.

- Πάλι δεν συνεργάστηκε σήμερα κυρία Π. Σήμερα έβριζε μέσα στην τάξη , σήμερα άνοιξε την πόρτα κι έφυγε , σήμερα κλώτσησε την γλάστρα! Αυτά είναι χαρακτήρας κυρία Π. Όχι διαταραχή!

Την είδα να περπατάει με τα χέρια στις τσέπες με ώμους γυρτούς λες και κουβαλούσε βαρύ φορτίο ασήκωτο λες για τους μικρούς της ώμους. Και πάντα , πάντα το κεφάλι ψηλά . Όχι γιατί ένιωθε υπεράνω όλων αλλά γιατί προσπαθούσε να πάρει ανάσα για να κάνει άλλο ένα βήμα. Μια και τέταρτο...χτυπάει το κουδούνι. Ποιος ξέρει τι θα ακούσει πάλι. Ποιος ξέρει τι δύναμη θα βρει να γυρίσει πάλι σπίτι με το παιδί της να κλαίει στην αγκαλιά της και να της φωνάζει ....είμαι άχρηστος μαμά;

Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί ποτέ δεν βγάζει τα γυαλιά! Κανείς δεν σκέφτηκε ότι δεν έχει κοιμηθεί γαλήνια εδώ και χρόνια. Αν βλέπατε μόνο πόσο κουρασμένα είναι αυτά τα μάτια ,αν μπορούσατε να μετρήσετε τα δάκρυα που έχουν βρέξει αυτά τα μάτια!

- Όλα θα πάνε καλά αγάπη μου! Εγώ είμαι εδώ θα τα λύσουμε όλα.
Και το παιδί άλλες φορές χωνόταν στην αγκαλιά της κι άλλες τη χτυπούσε ανίκανο να εκφράσει αλλιώς τη ματαίωση του.

Η αλήθεια είναι πως καμιά μάνα δεν θέλει το 'προβληματικό' παιδί της δίπλα στο δικό της τέλειο πλάσμα! Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι μπορούν να πάνε μέχρι το αχ το καημένο το παιδί. Και η αλήθεια είναι πως πρώτη αυτή το ξέρει πως το παιδί της δεν χωράει σε καμιά τάξη σχολική. Πρώτη εκείνη ξέρει πόσο σκληροί είναι οι άνθρωποι και πόσο γελάει η ζωή όταν τους ακούει να σιγοψιθυρίζουν ...το παιδί της κυρίας Π έχει πρόβλημα!

Μα δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά ούτε και τέλειες μαμάδες. Ακόμη κι ένα παιδί το ξέρει αυτό ....μόνο που τα παιδιά ξέρουν να αγαπάνε ,ξέρουν να δίνουν χώρο και προστατεύουν. Και η κυρία Π το ξέρει αυτό καλά! Και τα αγκαλιάζει όλα σαν να ήτανε παιδιά της!

Όλες οι κυρίες Π φορούν τα ίδια μαύρα γυαλιά. Φοβούνται το χτύπημα του κουδουνιού κι έχουν γυρτούς τους ώμους. Σηκώνουν το κεφάλι ψηλά παρακαλώντας για λίγη δύναμη για το επόμενο βήμα που θα τους πάει πιο κοντά στην πόρτα του σχολείου. Έχουν παλέψει με κέντρα ,με γιατρούς ,με φίλους και συγγενείς. Έχουν παλέψει με τον εαυτό τους και έκαναν το δάκρυ χαμόγελο μην και τις δει κανείς να κλαίνε. Κι ο θεός έχει ακούσει αμέτρητες προσευχές και έστειλε αγγέλους στο πλευρό τους για να τις κάνουν κι εκείνη δυνατές αλλά και τα παιδιά τους.

Αν ποτέ συναντήσετε την κυρία Π να μην νιώσετε ούτε οίκτο ούτε θυμό που έβαλαν το τέλειο παιδί σας δίπλα στο δικό της. Βγάλτε μόνο τα μαύρα της γυαλιά και διαβάστε τι λένε αυτά τα μάτια.

Κι αν δεν μπορείτε ή αν δεν αντέξετε να είστε σίγουρη πως ξέρει ότι δεν της το χρωστάει κανείς αυτό. Και θα σας συγχωρέσει..

 

Δημοσίευση στην ιστοσελίδα "Της μαμάς τα παραμύθια"  tismamastaparamithia.blogspot  από Μαρία Παπαδοπούλου το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016  tismamastaparamithia

Το διαβάσαμε επίσης

Για τις μαμάδες με τα μαύρα γυαλιά που περιμένουν έξω από το σχολείο - ένα υπέροχο κείμενο  msn.com   themamagers.gr

 

Ακούστε το απόσπασμα στο  youtube

Τα μαύρα γυαλιά της Μαρίας Παπαδοπούλου

Παρουσίαση του βιβλίου

“Το μπλ3 που αγκαλιάζει”

Το ταξίδι που διανύει μια οικογένεια, όταν ο αυτισμός τους χτυπά απροσδόκητα την πόρτα

Από την ΦΑΙΗ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν λίγες μέρες “έπεσα” πάνω σε ένα υπέροχο κείμενο της Μαρίας Παπαδοπούλου όπου μιλούσε για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα δυο παιδιών με αυτισμό. Το κείμενο και ο τρόπος γραφής αυτής της γυναίκας με συγκλόνισαν, γι’ αυτό αποφάσισα να ψάξω και να διαβάσω το βιβλίο της “Το μπλ3 που αγκαλιάζει”. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς παιδιά με αυτισμό για να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Δεν χρειάζεται καν να είναι γονιός. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ενσυναίσθηση και λίγο από το χρόνο σου για να διανύσεις το ταξίδι της Μαρίας Παπαδοπούλου και της οικογένειάς της, όταν ο αυτισμός της χτύπησε απροσδόκητα την πόρτα.

“Το βιβλίο αυτό γράφτηκε για να δουν οι μητέρες που μου μοιάζουν τόσο, ότι δεν είναι μόνες.”

“Ότι μέσα τους υπάρχει μια τεράστια δύναμη που θα τους δώσει ‘’μαγικές’’ πραγματικά ικανότητες. Θα μάθουν να υφαίνουν φτερά με τα δάκρυά τους. Θα μάθουν να ακούν βλέμματα. Θα μάθουν να αγαπούν πέρα από προσδοκίες και να χτίζουν γέφυρες.”

“Θα πέφτουν και θα σηκώνονται ακόμη πιο δυνατές και αποφασισμένες!”

Το βιβλίο αυτό μιλάει σε όλους για τον μοναδικό τρόπο που είναι πλασμένος κάθε άνθρωπος, για τα ταλέντα που κρύβουν μέσα τους όλα τα  παιδιά, τυπικά και μη. Θα ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να βάλω τους ανθρώπους μέσα στη ζωή μας, να τους προσκαλέσω να περπατήσουν πλάι μας και να πάρουν λίγο από το φως μας αλλά και από τα σκοτάδια που ζήσαμε κάποτε και ζούμε ακόμη, γιατί δυστυχώς “ο αυτισμός στη χώρα μας είναι απλά αόρατος”. λέει η Μαρία Παπαδοπούλου σε συνέντευξή της στο nevronas.gr.

“Θα ήθελα οι εκπαιδευτικοί να δουν μέσα από τα μάτια μας και να νιώσουν όπως τα παιδιά μας, στο χώρο του σχολείου, και έτσι ίσως όλοι μαζί να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι για να φτιάξουμε ένα κόσμο που θα χωράνε όλοι”. Μέσα από αυτό το βιβλίο, θα προσπαθήσω να κρατήσω το χέρι της μητέρας, που παίρνει την ίδια διάγνωση για το παιδί της και νιώθει ότι ένιωσα κι εγώ. Θα ήθελα να δώσω το χέρι στους γονείς, που δεν έτυχε να πάρουν τη διάγνωση αυτή και να τους δείξω το δρόμο που βαδίζουμε.

“Θα ήθελα να δει ο δάσκαλος, τι αισθάνονται τα παιδιά μας στο χώρο του σχολείου.”

“Ποια μαγεία κρύβεται μέσα τους” γράφει στο οπισθόφυλλο.

“Αυτή η ιστορία μιλάει για τις δυσκολίες που βιώνει η οικογένεια όταν μπαίνει ο αυτισμός στη ζωή τους. Για τις μάχες που δίνουν οι γονείς με τους εαυτούς τους, όχι μόνο για να μείνουν μαζί, αλλά και για να γίνουν οι γονείς που έχουν ανάγκη τα παιδιά τους. Όσα λεφτά κι αν έχουν, δεν φτάνουν. Όσοι κι αν είναι δίπλα τους, οι ίδιοι νιώθουν μόνοι στο δύσκολο αυτό ταξίδι προς την αποδοχή… όχι του αυτισμού, μα του εαυτού τους. Και το ακόμη πιο δύσκολο ταξίδι των παιδιών που γεννιούνται σε έναν κόσμο, που οτιδήποτε διαφορετικό είναι περίεργο και ξένο”.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Μαρία Παπαδοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά στις 25 Οκτωβρίου του 1975 ένα φθινοπωρινό πρωινό. Αποφοίτησε από Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο το 1994 σαν βοηθός λογιστή, ένα επάγγελμα που δεν ακολούθησε ποτέ. Είναι μητέρα δυο ιδιαίτερων παιδιών στο φάσμα του αυτισμού. Δυο αγόρια που ήρθαν για να την πλουτίσουν με τη μαγεία της μοναδικότητάς τους και να της χαρίσουν μικρά-μεγάλα θαύματα. Γράφει παραμύθια για την διαφορετικότητα ερασιτεχνικά και αρθρογραφεί σε ιστότοπο για ευπαθείς ομάδες.

Επιμέλεια: Φαίη Ζησοπούλου στην ιστοσελίδα  themamagers.gr  29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 2018

 

Συνέντευξη της συγγραφέα

5 λεπτά… για «Το μπλε που αγκαλιάζει!»

Να λοιπόν που ήρθε η ώρα, μετά από περίπου δυο χρόνια γνωριμίας, να πω κάτι για την Μαρία Παπαδοπούλου σαν συγγραφέα, με αφορμή την έκδοση του πρώτου της μυθιστορήματος, με τίτλο: «Το μπλε που αγκαλιάζει!». της Πόπης Μάλεση

 

Έχει γράψει πολύ… και είχα την τύχη να έχω διαβάσει (μπορώ να πω, μανιωδώς και ευτυχισμένη) όλα της τα κείμενα, όλα της τα παραμύθια. Καθώς τα διάβαζα, αισθανόμουν την… “μαγική πένα της Μαρίας, να με ταξιδεύει μέσα σε μια θάλασσα συναισθημάτων”.

Η «μαγική πένα», που αγαπούσε πάντα τις λέξεις, τα παραμύθια με πραγματικούς ήρωες, τις περιπέτειες και τα τραγούδια.

Μαζί με τα δυο της παιδιά (και τα δυο στο φάσμα του αυτισμού) μοιράζεται τις λέξεις, το χρόνο και την αγάπη. Αγάπη για τον εαυτό και αγάπη για τον κόσμο. Όλον τον κόσμο.

Φτιάχνει «παραμύθια» που μπορούν και ταξιδεύουν τον  αναγνώστη. Θα’λεγα ότι, κυρίως, τον συντροφεύουν  γλυκά, απαλά, όπως ένας καλός φίλος, στο ταξίδι της ζωής του. Κάτι σαν το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας που απαλύνει και διευκολύνει την ανθρώπινη ύπαρξη .

«Ας φτιάξουμε ταξίδια, ας γελάσουμε, ας κλάψουμε… ας ζήσουμε!», λέει η Μαρία.

 

Τί είναι για σένα η συγγραφή; Το να βάζεις τις λέξεις που τόσο αγαπάς, να χορεύουν αρμονικά και να μιλάνε στην ψυχή των ανθρώπων;

Οι λέξεις για μένα έχουν ζωή, κλαίνε, γελάνε, θυμώνουν και αγκαλιάζουν. Πότε τις ψάχνω απεγνωσμένα για να λυτρώσουν την θλίψη μου και συναισθήματα που δεν μπορώ να εκφράσω και πότε ρέουν μέσα μου και με διαχέουν, κάνοντας ένα ταξίδι λυτρωτικό από την καρδιά στον νου και αντίστροφα. Όταν έρχονται στη ζωή μου τα δύσκολα, πιάνω το στυλό και ημερεύω την ψυχή μου απλώνοντας τις λέξεις μπρος μου. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και τελικά όταν τελειώνω, νιώθω ανακουφισμένη.

 

Έχεις γράψει πολλά κείμενα και παραμύθια που δεν έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα, όπως ο Αστέρης, Τα μαντήλια του σαλιγκαρούλη και άλλα, όπου μιλάς για την διαφορετικότητα των ανθρώπων, τις αντοχές, τα συναισθήματα… την ζωή.

Μίλησέ μας και για το πρώτο σου μυθιστόρημα, αυτό που μόλις εκδόθηκε _«Το μπλε που αγκαλιάζει!».  

Αυτή η ιστορία βασίζεται στη ζωή της οικογένειάς μου και στη ζωή κάθε οικογένειας που έρχεται αντιμέτωπη με τον αυτισμό. Υπάρχουν όμως αρκετά μυθοπλαστικά στοιχεία, στην προσπάθειά μου, το βιβλίο αυτό να μην κουβαλάει τα έντονα συναισθήματα που ένιωθα τότε. Να υπάρχει το συναίσθημα τόσο όσο θα μπορούσε να  σηκώσει ο αναγνώστης.

Μιλώ λοιπόν για δυο άνθρωπους που ερωτεύονται πολύ και κάνουν όνειρα, δυο παιδιά που έρχονται και φέρνουν στη ζωή τους, τα θαύματα που φέρνουν όλα τα παιδιά. Ο αυτισμός, τους χτυπάει απροσδόκητα την πόρτα και κρατούν στα χέρια τους τόσο πόνο που ίσως έχει τη δύναμη ακόμη και να τους διαλύσει.

Αυτή η ιστορία μιλάει για τις δυσκολίες που βιώνει η οικογένεια όταν μπαίνει ο αυτισμός στη ζωή τους, για τις μάχες που δίνουν οι γονείς με τους εαυτούς τους, όχι μόνο για να μείνουν μαζί, αλλά και για να γίνουν οι γονείς που έχουν ανάγκη τα παιδιά τους. Όσα λεφτά κι αν έχουν, δεν φτάνουν. Όσοι κι αν είναι δίπλα τους, οι ίδιοι νιώθουν μόνοι στο δύσκολο αυτό ταξίδι προς την αποδοχή… όχι του αυτισμού, μα του εαυτού τους. Και το ακόμη πιο δύσκολο ταξίδι των παιδιών που γεννιούνται σε έναν κόσμο, που οτιδήποτε διαφορετικό είναι περίεργο και ξένο!

 

Τι συμβολίζει “το μπλε” στην ιστορία αυτή; Ποιός ο ρόλος του;

Ο ουρανός είναι μπλε, πάνω εκεί ψηλά, η θάλασσα είναι μπλε. Αυτό το χρώμα για μένα συμβολίζει την ηρεμία, την διέξοδο που ζητώ όταν νιώθω ότι έχω ανάγκη μια αγκαλιά. Θα διαβάσετε το βιβλίο και θα καταλάβετε γιατί…

 

Ποιοί θα ήθελες να διαβάσουν αυτό το βιβλίο;

Όταν ξεκίνησα να γράφω τις πρώτες του σελίδες, ταξίδεψα πίσω στο χρόνο. Φανταζόμουν τον εαυτό μου, με τις εμπειρίες που τώρα πια έχω, να κρατώ το χέρι της ηρωίδας όταν έπαιρνε τις διαγνώσεις των παιδιών της και να της ψιθυρίζω στο αυτί ότι όλα θα πάνε καλά. Φανταζόμουν ότι την έπαιρνα αγκαλιά, τις στιγμές που ένιωθε χαμένη και ότι της τραγουδούσα σιγανά για να μην φοβάται. Ο δρόμος αυτός ήταν τόσο τρομακτικά δύσκολος για μένα.

Δεν αντέχω καν να σκέφτομαι, ότι μια μητέρα κλείνει το ίδιο φως που έκλεινα εγώ κάθε βράδυ.

Το βιβλίο αυτό λοιπόν γράφτηκε για να δουν οι μητέρες που μου μοιάζουν τόσο, ότι δεν είναι μόνες. Ότι μέσα τους υπάρχει μια τεράστια δύναμη που θα τους δώσει ‘’μαγικές’’ πραγματικά ικανότητες. Θα μάθουν να υφαίνουν φτερά με τα δάκρυά τους, θα μάθουν να ακούν βλέμματα, θα μάθουν να αγαπούν πέρα από προσδοκίες και να χτίζουν γέφυρες. Θα πέφτουν και θα σηκώνονται ακόμη πιο δυνατές και αποφασισμένες! Το βιβλίο αυτό μιλάει σε όλους για τον μοναδικό τρόπο που είναι πλασμένος κάθε άνθρωπος, για τα ταλέντα που κρύβουν μέσα τους όλα τα  παιδιά, τυπικά και μη. Θα ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να βάλω τους ανθρώπους μέσα στη ζωή μας, να τους προσκαλέσω να περπατήσουν πλάι μας και να πάρουν λίγο από το φως μας αλλά και από τα σκοτάδια που ζήσαμε κάποτε και ζούμε ακόμη, γιατί δυστυχώς “ο αυτισμός στη χώρα μας είναι απλά αόρατος”.

Θα ήθελα οι εκπαιδευτικοί να δουν μέσα από τα μάτια μας και να νιώσουν όπως τα παιδιά μας, στο χώρο του σχολείου, και έτσι ίσως όλοι μαζί να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι για να φτιάξουμε ένα κόσμο που θα χωράνε όλοι.

 

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι; Αν μπορούσες  να κάνεις κάτι διαφορετικά, ποιο θα ήταν αυτό;

Όλα και τίποτα. Πιστεύω πως είναι ένα ταξίδι που στην αρχή το κάνεις στα τυφλά, ψηλαφίζοντας με τα χέρια, μήπως και βρεις το δρόμο. Θα πέσεις πολλές φορές και θα σηκωθείς άλλες τόσες και κάθε φορά θα έχεις μάθει κάτι παραπάνω. Αυτό λοιπόν θα σε πάει παρακάτω. Αυτό με έφερε κι εμένα πιο κοντά στα παιδιά μου, κουβαλώντας την πολύτιμη αξία της εμπειρίας που πήρα από τα λάθη μου. Και τα λάθη μου, έφεραν κάποια στιγμή και τα σωστά μου. Θα ήθελα να μην είχα πονέσει τόσο, θα ήθελα να είχα ένα μαγικό ραβδί και να έφτιαχνα έναν άλλο κόσμο πλασμένο ιδανικά, αλλά τα μαγικά ραβδιά είναι άχρηστα χωρίς μαγεία! Και η μαγεία κρύβεται μέσα μας και εάν δεν χρειαστεί να την ψάξεις δεν θα τη βρεις ποτέ! Κάθε μας βήμα, έπρεπε να γίνει και εάν κάποιο παραλείπαμε ίσως χάναμε τελικά το δρόμο.

Συνέντευξη: της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας, στην  Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology στο  nevronas.gr  (17 Οκτωβρίου, 2017)  

 

Η συγγραφέας

Μαρία Παπαδοπούλου

Γεννήθηκα στις 25 Οκτωβρίου του 1975… Ένα πρωινό, λίγο κρύο, που γέμισε με το κλάμα μου. Κλάμα δυνατό κι επίμονο, κλάμα μαχήτριας όπως λέει η μαμά μου! Μεγάλωσα με πολύ αγάπη, με παιχνίδι, πολλά ξαδέρφια και… πολλές ώρες διαβάσματος!

Αποφοίτησα από τεχνικό επαγγελματικό Λύκειο με πτυχίο βοηθού λογιστή. Ένα επάγγελμα που ποτέ δεν ακολούθησα τελικά. Εγώ ονειρευόμουν παιχνίδια με παιδιά, παραμύθια με πραγματικούς ήρωες, περιπέτειες και φάρσες. Αγαπούσα πάντα τις λέξεις… σκάρωνα ποιήματα, κειμενάκια και τραγούδια! Ίσως επειδή αγαπούσα τόσο πολύ τις λέξεις, η ζωή αποφάσισε να τις στερήσει από τα παιδιά μου, με έναν τρόπο τραγικό. Δύο διαγνώσεις στο φάσμα του αυτισμού!!

Δύο μικροί θάνατοι που βίωσα πάρα πολύ δύσκολα. Μου χάρισαν όμως δύναμη, σοφία, αγάπη γυμνή και όμορφη χωρίς προσδοκίες και προσμονές. Οι λέξεις μου όμως ‘γίναν βαριές, ασήκωτες… πώς μπορούσαν να κουβαλήσουν όλα αυτά που ένιωθα;

Για τέσσερα χρόνια δεν έγραψα τίποτα πάνω στο χαρτί. Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να φτιάξω παραμύθια για τα παιδιά μου! Και μοιραστήκαμε τις λέξεις μας, το χρόνο μας και την αγάπη μας. Μαζί τους ταξιδέψαμε, γελάσαμε και κλάψαμε. Οι ολόδικες μας στρατιές από λέξεις που ήρθαν κοντά μας αργά – αργά, αλλά ήρθαν! Κι όποιος δεν ξέρει, πρέπει να μάθει ότι αυτό από μόνο του είναι ένα μικρό – μεγάλο θαύμα και δεν είναι αυτονόητο για κανέναν! Αυτό ‘θελα να κάνουμε μαζί! Να φτιάξουμε ταξίδια!

Από  nevronas.gr , όπου υπάρχουν και πολλά άρθρα της.

Το μπλέ που αγκαλιάζει!

Δείτε παρουσίαση του βιβλίου στο  youtube

Εκδόσεις Συμμετρία

Μια αληθινή ιστορία. Το ταξίδι που διανύει η οικογένεια, όταν ο αυτισμός τους χτυπά απροσδόκητα την πόρτα.

-Τι συναισθήματα βιώνει ένας γονέας όταν πρωτοέρχεται αντιμέτωπος με τη διάγνωση;

-Ποιό το ταξίδι της υπέρβασης των προσδοκιών του γονέα για το παιδί του και της αποδοχής των δυσκολιών;

-Ποιά εμπόδια γραφειοκρατικά και ψυχοσυναισθηματικά αντιμετωπίζουν ο γονέας και το παιδί μαζί;

-Πώς αλλάζει η όποια διάγνωση τη δυναμική στις σχέσεις του ζευγαριού και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας;

-Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίζει η οικογένεια σε σχέση με τον ευρύτερο κοινωνικό …περίγυρο;

-Ποιά η σημασία της σωστής προσέγγισης του γονέα και του παιδιού από το θεραπευτικό πλαίσιο;

Σχετικά επίσης  noesi.gr  protoporia.gr

 

Podcast | “Το μπλε που αγκαλιάζει”… τον αυτισμό!

Το βιβλίο “Το μπλε που αγκαλιάζει!” της Μαρίας Παπαδόπουλου, από τις Εκδόσεις Συμμετρία, πραγματεύεται τις προσδοκίες των γονέων, την αναμονή και προσμονή να κάνουν πράγματα με τα παιδιά τους. Όμως τα πράγματα καμία φορά δεν μας πάνε όπως τα περιμένουμε και εκεί ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε.

Στο βιβλίο “Το μπλε που αγκαλιάζει!” οι ήρωες βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον αυτισμό, τις δυσκολίες, τις προκλήσεις, τις δυνατότητες που έχει ο κάθε αυτιστικός, την προσπάθεια για κατανόηση της κατάστασης, την άρνηση, την επιθυμία για βελτίωση και την εύρεση λύσεων και τελικά την αποδοχή.  nevronas.gr

Ακούστε τo στο PODCAST! Στο  youtube

 

Ακόμα ένα παραμύθι από τη συγγραφέα

Αστέρης

Η Μαρία Παπαδοπούλου έχει τον δικό της μοναδικό τρόπο να μας καλεί στην χώρα των παραμυθιών της. Εκεί, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο και όλα τα μαθαίνεις από την αρχή, με έναν ασυνήθιστα γλυκό τρόπο.

Φανταστικά γεγονότα, χαρακτήρες και συνθήκες αντικατοπτρίζουν, μέσα σε μια όμορφη ιστορία, το πραγματικό δίδαγμα που φυλάμε κάθε φορά, στο τέλος της ανάγνωσης ή ακρόασής της.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν και τον “Αστέρη”…

Ακούγοντας το παραμύθι αυτό, είναι σίγουρο ότι θα κάνετε αυτήν την υπέροχη σκέψη…

«Ευτυχώς που είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί, κι έτσι έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ο ένας τον άλλον!».

Το τόσο υπέροχο στην σκέψη αυτή είναι, ότι απλά και αβίαστα… Μας Ενώνει!

 

Ακούστε και διαβάστε το παραμύθι…  nevronas.gr  youtube

'Σχήμα της απουσίας ΙΙ'

Ποίηση Γιάννη Ρίτσου

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄ τη στέρηση

μα απ' την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

youtube.com

Απαγγελία: Νίκος Παπαθεοδώρου

Ηχογράφηση: Γιώργος Χριστοφορίδης

Επιμέλεια Ήχου: Γιώργος Χριστοφορίδης

Edvard Munch (1863-1944) The Girl by the Window, 1893 Oil on canvas (96.5 x 65.4 cm) The Art Institute of Chicago

Φονική σύγκρουση τρένων στα Τέμπη

Σύγκρουση τρένων στη Λάρισα: 

Το ξεχασμένο κλειδί έφερε την μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία

Η μοιραία εντολή του σταθμάρχη και τα ερωτήματα - Με 160 χιλιόμετρα την ώρα  πήγαινε το Intercity την στιγμή της σύγκρουσης

Η σύγκρουση

H αμαξοστοιχία Intercity 62 του δρομολογίου Αθήνα – Θεσσαλονίκη περνούσε λίγο πριν από τις 11 το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου από τον σταθμό της Λάρισας, με 341 επιβάτες και 13μελές πλήρωμα . Λίγα λεπτά αργότερα, συνέβη η τραγωδία: παρά το γεγονός ότι η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας – Θεσσαλονίκης είναι διπλή, το τρένο, με τουλάχιστον 342 επιβάτες συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία που έκανε το αντίστροφο δρομολόγιο, με αποτέλεσμα τα πρώτα τρία βαγόνια να εκτροχιαστούν και να πάρουν φωτιά.  Μέχρι τώρα, οι πυροσβέστες έχουν ανασύρει 43 νεκρούς - αλλά οι Αρχές εκτιμούν ότι ο τελικός απολογισμός θα είναι μεγαλύτερος καθώς υπάρχουν 19 αγνοούμενοι. Πρόκειται κυρίως για φοιτητές και φοιτήτριες, που επέστρεφαν στις Σχολές τους μετά από το τριήμερο  της Καθαράς Δευτέρας. 

Η καταστροφή είχε ξεκινήσει από τον σταθμό της Λάρισας, όταν ο σταθμάρχης, που είχε εμπειρία μόλις ενός μήνα σε αυτή τη θέση, έδωσε εντολή στους μηχανοδηγούς να μπουν στο «αντίθετο ρεύμα» – στην γραμμή από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα. Αυτό αποδεικνύεται από το «τηλεγράφημά» του - την εντολή στο ραδιοτηλέφωνο, η οποία καταγράφεται στα βιβλία του σιδηροδρομικού σταθμού – που αποκάλυψε το «Πρώτο Θέμα». 

Από τη στιγμή που το τρένο μπήκε στην παρακαμπτήριο για να συνεχίσει το ταξίδι του «στο ρεύμα της «καθόδου» προς Αθήνα και ο σταθμάρχης δεν είχε εικόνα ότι η εμπορική αμαξοστοιχία εκινείτο στην ίδια γραμμή προς την αντίθετη κατεύθυνση, το δυστύχημα ήταν αναπόφευκτο.

Σε κάθε περίπτωση, σιδηροδρομικοί σημειώνουν ότι ο σταθμάρχης έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την πορεία του τρένου – όπως ένας πύργος ελέγχου για τα αεροπλάνα. Σιδηροδρομικές πηγές ανέφεραν ωστόσο ότι οι τρεις μηχανοδηγοί ήταν έμπειροι και προφανώς γνώριζαν  ότι στο αντίθετο ρεύμα κατέβαινε προς Αθήνα η εμπορική αμαξοστοιχία. 

Ο ίδιος ο σταθμάρχης – ένας 56χρονος που είχε πρόσφατα περάσει τις εξετάσεις για την θέση – υποστήριξε αρχικά ότι έδωσε την «σωστή» εντολή – να συνεχίσει δηλαδή το τρένο στην γραμμή προς Θεσσαλονίκη - αλλά «δεν την πέρασε το σύστημα». Ωστόσο, στην απολογία που έδωσε μετά τη σύλληψή του, παραδέχθηκε το τραγικό λάθος του και το απέδωσε στην «κακιά ώρα». Σε βάρος του έχει σχηματιστεί δικογραφία για βαρύτατα αδικήματα.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Hellenic Trains, το Ιntercity 62, που είχε αναχωρήσει από τον Σταθμό Λαρίσης στις 19.22 της Τρίτης έφυγε με καθυστέρηση 48 λεπτών από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Παλαιοφάρσαλου, στις 22.48. 

Σε κάθε περίπτωση, το τρένο είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα – ως 160 χιλιόμετρα την ώρα - μετά από το πέρασμά του από τον σταθμό της Λάρισας. Αυτό που προκαλεί εντύπωση στην μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία για τη χώρα μας, είναι το γεγονός ότι η έλλειψη κάθε τεχνολογικού βοηθήματος δεν επιτρέπει να υπάρχει η παραμικρή «δεύτερη γραμμή άμυνας» στην περίπτωση ανθρώπινού λάθους. 

Πηγή: protothema.gr  tinealarissa.gr

Συγκλονιστικό βίντεο από τη στιγμή της σύγκρουσης των δύο τρένων 

(γράφημα ΕΡΤ)  msn.com

Φονική σύγκρουση τρένων στα Τέμπη: 

Η σιδηροδρομική κοινότητα ζούσε για χρόνια με τον φόβο – Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας

Με την πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών έμελλε να κορυφωθεί η διαχρονική εγκατάλειψη και απαξίωση του ελληνικού σιδηροδρόμου, ο οποίος λειτουργούσε επί της ουσίας χωρίς καμία αυτοματοποιημένη δικλείδα ασφαλείας, ικανή να αποτρέψει το ανθρώπινο λάθος, το οποίο όπως φάνηκε με τον χειρότερο τρόπο δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί.

Συστήματα σύγχρονα, τα οποία είχαν αγοραστεί και είχαν ακόμα και εγκατασταθεί αλλά δε λειτούργησαν ποτέ ή λειτούργησαν για λίγο, χρόνια εγκατάλειψη του σιδηροδρομικού δικτύου χωρίς τους απαραίτητους πόρους για τη συντήρησή του, αλλά και συνεχιζόμενη αιμορραγία εργαζομένων, οι οποίοι αποχωρούσαν από τον ΟΣΕ χωρίς να αντικαθίστανται είναι η εικόνα του ελληνικού σιδηροδρόμου.

Η σιδηροδρομική κοινότητα ζούσε για χρόνια με τον φόβο ενός δυστυχήματος, το οποίο δε θα κατάφερνε να προλάβει με την εμπειρία του ένας μηχανοδηγός ή ένας σταθμάρχης. Επρόκειτο ουσιαστικά για το χρονικό ενός σχεδόν προαναγγελθέντος δυστυχήματος, για το οποίο κανένας εμπλεκόμενος στα σιδηροδρομικά πράγματα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δε γνώριζε.

Άπειρες οι καταγγελίες και τα εξώδικα των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια με θέμα την ασφάλεια, πολυάριθμα τα περιστατικά βλαβών και αστοχιών, συνεχής απογοήτευση του επιβατικού κοινού από τον σιδηρόδρομο στη διάρκεια των κακοκαιριών, ακόμα και παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ζητήματα ασφάλειας, δε στάθηκαν ικανά για να σκύψει η Πολιτεία πάνω στο θέμα.

Συστήματα ασφαλείας που θα έσωζαν, αλλά πληρώθηκαν και δε δούλεψαν ποτέ

Η κατάρρευση του σιδηροδρόμου δεν ήρθε αιφνιδιαστικά. Όσοι γνωρίζουν τα πράγματα, ξέρουν καλά ότι την τελευταία 30ετία έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια εθνικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων για συστήματα επικοινωνιών και τηλεδιοίκησης, για αυτοματισμούς που θα μπορούσαν να μειώσουν στο ελάχιστο το ανθρώπινο λάθος που φτιάχτηκαν, επισκευάστηκαν και αφέθηκαν ουσιαστικά αχρησιμοποίητοι να απαξιωθούν από το χρόνο.

Κι έτσι φτάσαμε εν έτει 2023 με αμαξοστοιχίες που αναπτύσσουν μεγαλύτερες ταχύτητες, η σιδηροδρομική ασφάλεια και οι ζωές εργαζομένων και επιβατών στα τρένα να βρίσκονται στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου βάρδιας με το σύστημα να είναι χειροκίνητο, όπως ακριβώς ήταν και δεκαετίες πριν.

«Σε μια ευρωπαϊκή χώρα με τρένα που κινούνται με 160 και 200 χλμ την ώρα, είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας με αυτοματοποιημένα συστήματα ώστε να αποφευχθεί το ανθρώπινο λάθος», λέει στο «ethnos.gr» ο πρόεδρος των Σταθμαρχών, Ανδρέας Μπούρας.

Το λεγόμενο σύστημα ETCS (Ευρωπαϊκό Σύστημα Ελέγχου Αμαξοστοιχιών), το οποίο καθιστά δυνατή τη διαβίβαση στον μηχανοδηγό πληροφοριών αλλά και τον έλεγχο τήρησης της επιτρεπόμενης ταχύτητας, ώστε να μην μπορεί να την υπερβεί αποτελεί μία από τις «πονεμένες» συμβάσεις.

Πηγή:  ethnos.gr  tinealarissa.gr

Η στιγμή της σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη  youtu.be

Δείτε ακόμα:

10+1 συγκλονιστικές φωτογραφίες από τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη  msn.com

Κύρια γεγονότα Μαρτίου

Κύρια γεγονότα του Μαρτίου

Δείτε προηγούμενες αναρτήσεις μας:

Επιλεγμένα Γεγονότα Μαρτίου  /2021/03

Γεγονότα Μαρτίου  /2022/03

Γίνε το Μέλλον της ΠΑ

Η Πολεμική Αεροπορία προσκαλεί τους νέους πιλότους της

Με ένα εντυπωσιακό βίντεο ντυμένο με μουσική από την ταινία «Top Gun: Maverick», η Πολεμική Αεροπορία καλεί τους νέους να επιλέξουν την Σχολή Ικάρων για να ζήσουν το όνειρο και να γίνουν το μέλλον της Πολεμικής Αεροπορίας!

Το διαβάσαμε στην  ptisidiastima.com

Γίνε το Μέλλον της ΠΑ

28 Φεβρουαρίου 2023  Βίντεο στο  youtube