Η ανάστασις του υιού της χήρας εν Ναΐν

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

 ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν  Κεφ. 7:11-16

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,

ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν·

καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ, καὶ ὄχλος πολύς.

Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως,

καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ· 

καὶ αὕτη ἦν χήρα· 

καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ.

Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος, ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ, καὶ εἶπεν αὐτῇ·

Μὴ κλαῖε.

Καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε·

Νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι.

Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

Ἔλαβε δὲ φόβος ἅπαντας, καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες· 

Ὅτι Προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν· καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

 

Τὸ Εὐαγγέλιον  christopherklitou.com

Κυριακή Γ´ Λουκά (Λουκ. 7,11- 16)

Η Χριστός με τους μαθητές του, τους δώδεκα και πολλούς άλλους από τον ευρύ­τε­ρο κύκλο, μαζί με πολύ λαό που τον ακολουθούσε στην περιο­δεία του στη Γαλιλαία, με­τά τη Κα­περ­ναούμ κατευθύνθηκαν στην πόλη της Ναΐν. Αλλά, καθώς εισέρχονταν συνά­ντησαν να εξέρ­χε­ται μια πομπή, αρκετά περίεργη εκ πρώτης όψεως· δεν έμοιαζε με τις συνη­θι­σμένες, τα χα­ρα­κτηριστικά της ήταν τα ωχρά πόσωπα, οι λυγμοί, οι κραυ­­γές και ο κοπετός που έφθανε μέχρι τα ουράνια· ήταν μια νεκρική πο­μπή, ένα νε­αρό παλληκαράκι είχε αφήσει την τελευ­ταία πνοή την προη­γου­μένη ημέρα και τώ­ρα τον συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία. Η εικόνα ήταν σπαραξικάρδια γιατί μεταξύ αυτών που συνόδευαν, πίσω από τη σορό του νεκρού, μια άλλη φιγούρα αργοέσερ­νε τα βήματά της· ήταν η χήρα μάνα του παιδιού, η οποία μετά τον θάνατο του άνδρα της συνόδευε τώ­ρα και τον γιο της στον τάφο. Η μάνα του παιδιού αδύναμη, περισσότερη νεκρή πα­ρά ζωντανή, ακολουθούσε τον μονάκριβό της και η μόνη σκέψη που πλανιόταν στο μυαλό της ήταν, τι τη θέλω εγώ ζωή!

Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται πάνω από τους ολοφυρμούς κι ένας άγνωστος στέκεται μπροστά στο πλήθος· όλοι αναγκάζονται να σταματήσουν είτε από περιέργεια, είτε από εκ­νευρισμό· ποιος είναι αυτός που δεν σέβεται τον νεκρό και τη χαροκαμένη μά­να. Όλοι σώπασαν και αμήχανα κοίταζαν τον άγνωστο να πλησιάζει στο νεκρο­κρέβ­βατο και στην μάνα και να της απευθύνει μια προτροπή, «μὴ κλαῖε» (μη κλαις)! Σαν αστραπή θα πέρασε από το μυαλό τους η σκέψη, ποίος άραγε να είναι αυτός ο άγνωστος που δεν σέβεται αυτή τη τραγική ώρα και τολμάει να παίζει με τον πόνο τους! Πριν προλάβουν, όμως, να αντι­δρά­σουν, ακούν τον άγνωστο να φωνάζει… «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (παιδί μου σου λέω να σηκω­θείς)... και βλέπουν να κρατά το χέρι του· ύστερα να βοηθάει το παιδί να κατεβεί από το νε­κρο­κρέβ­βα­το και να το παρα­δίδει στην μητέρα του. Το παιδί βλέποντας όλο εκείνο το πενθο­φο­ρεμένο πλήθος και την μάνα του έτοιμη να καταρρεύσει, αρχίζει τότε να μιλάει, να φω­νάζει και να διερωτάται γιατί όλος εκείνος ο κόσμος. Φαντάζεσθε την χαρά της μάνας· φα­ντά­ζεσθε την χαρά όλου εκείνου του πλήθους που μοιρολογούσε! Το πέν­θος και ο κοπετός με­τα­­στράφηκαν αυτομάτως σε χαρά και ευφρο­σύνη· όλοι αλαλά­ζουν από εν­θου­σιασμό και δο­ξά­­ζουν τον Θεό για τον προφήτη που έστειλε ανάμεσά τους. Από το μυαλό ό­λων, σαν αστρα­πή θα πέρασε η εικόνα από τη Παλαιά Διαθήκη που ο προ­φήτης Η­λί­ας ανέστησε τον γιο της χή­ρας στα Σάρεπτα της Σιδωνίας (Γ´ Βασιλειών 17, 17-24). «Καί έδόξαζον τὸν Θεόν, λέγο­ντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ» (και ανα­φωνούσαν όλοι, μ᾽ ένα στόμα, Δόξα τον Θεό για τον νέο προφήτη που απέστειλε· δεν ξεχνά ποτέ ο Θεός τον λαό Του, Λουκ. 7, 16).

Αν προσέξουμε καλύτερα τα θαύματα του Χριστού, με έκπληξη θα παρατηρήσουμε ό­­­τι υ­πάρ­­χει μια ομάδα τριών θαυμάτων που έχουν να κάνουν με παιδιά. Εκτός της αν­­­α­­στάσεως του γιου της χήρας της Ναΐν, δηλαδή το παραπάνω θαύμα, έχουμε την αν­άσταση της κόρης του Ιαείρου (Λουκ. 8, 41-56) και την θεραπεία του παιδιού που υ­πέφερε από δαι­μο­νικό πνεύ­μα (Λουκ. 9, 37-43)· τα παραπάνω θαύματα υπάρχουν στους ευαγ­γελιστές, Ματθαίο και Μάρκο. Η ομάδα αυτή των θαυμάτων δεν είναι τυχαία, αλλά εκφράζει τη χαρα­κτη­ρι­στική στάση του Χριστού απέ­να­ντι στα παι­διά και της κατανόησης του πόνου των γονέων για την αρρώστια ή τον χαμό των παι­διών τους.

Η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού σήμαινε ότι ο Ιησούς Χριστός ανέλα­βε πλήρως την ανθρώπινη φύση και τα προβλήματα που τη βασανίζουν. Μετα­ξύ των άλλων προβλημάτων, το σοβαρότερο που πάντοτε ταλάνιζε τον άνθρωπο ήταν ο θά­νατος και μάλιστα στις α­κρα­ίες περιπτώσεις του· ο θάνατος του παιδιού ήταν και πα­ρα­­­μένει η με­γαλύτερη δοκιμασία των γονέων. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι η πρώτη εμπει­ρία του θανάτου στους πρωτο­πλά­στους, Αδάμ και Εύα, ήταν με τον θάνατο του παι­διού τους, του Άβελ από το χέρι του αδελφού του Κάϊν μάλιστα! (Γεν. κεφ. 4).

Στον πόνο των γονέων αυτών ο Χριστός δείχνει πόσο πολύ συμπάσχει και πόσο τους καταλαβαίνει και γιαυτό δίνει την διέξοδο στο δράμα τους, είτε θεραπεύοντας την ασθένεια, είτε δίνοντας πίσω τη ζωή.

Είναι μεγάλη παρανόηση να λέγεται ότι ο Χριστός και η Εκκλησία Του ασχολούνται μόνο με την σωτηρία της ψυχής· αντιθέτως από όσο μας έδειξε ο Χριστός ασχολείται με την συνο­λι­κή σωτηρία του ανθρώπου, διότι δεν νοείται άνθρωπος δίχως το σώμα του. Αυτά που βιώνει ο άνθρωπος επηρεάζουν συνολικά τη ζωή του με προεκτάσεις στη σωματική ή πνευματική υγεία του. Οι θαυμαστές θεραπείες του Χριστού καθώς και όλα τα άλλα θαύ­μα­τα και διδα­σκα­λί­α σκοπό έχουν να δείξουν πως ο Θεός θέλει τον άνθρωπο· τον θέλει ελεύ­θερο και απαλ­λα­γμένο από το άγχος και τον φόβο του θα­νάτου, ο οποίος θάνατος στοιχειώνει πάντα τη ζωή μας είτε με τις ασθένειες, προ­μή­νυμα θανάτου, είτε με τον θάνατο αυ­τό καθεαυτό προσφιλών μας, που θυμίζει έτσι ότι μας περιβάλλει ασφυκτικά και μας καρτερεί στη γωνία! Αλλά, ο Χριστός απέδειξε με όλα όσα έκανε και δίδαξε ότι είναι ο Κύ­ριος της ζωής και του θανάτου: «καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ Ἅδου» (Αποκ. 1, 18).

Η απώλεια των αγαπητών προσώπων μας, των παιδιών μάλιστα, μπο­­ρεί να είναι βα­ριά και επώδυνη, ίσως και να φαίνεται πολλές φορές αξεπέραστη, αλλά ο θάνατος πλέον μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν είναι αυ­τός που ήταν πριν. Ο Χριστός νί­κη­σε τον θάνατο και μας χάρισε ατέλειωτη ζωή· μας έδωσε την Ελπίδα· μας έδειξε την διέξοδο από τη χώρα και τη σκιά του θανάτου· μας έβγαλε από το αδιέξοδο του περιορισμένου ο­ρίζοντος της ζωής που φαί­νεται να τελειώνει με τον θάνατο και μας χάρισε ατελεύτητη ζωή με την Ανάστασή Του. Μας είπε ο Χριστός, «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (εάν κάποιος τηρήσει τον λόγο μου αυτός δεν θα αντι­με­τω­πίσει ποτέ τον θάνατο», Ιωάν. 8, 51), μας απάλλαξε δηλαδή από τον φόβο του θα­νά­του και αυτή την πρα­γμα­τικότητα ζούμε συνεχώς μέσα στην Εκκλησία.

Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο κι αξεπέραστο, όπως είναι η απώλεια ενός προσφιλούς προ­σώ­που και πολύ περισσότερο ενός παιδιού, η παραίνεση του Χριστού, «μη κλαις» στη χαρο­κα­μένη μάνα, στη κάθε μάνα και στους κάθε γονείς έχει νό­η­μα και δίνει σι­γου­ριά γιατί Αυτός που τη λέει δεν είναι άλλος από αυτόν που ανέστησε τα παιδιά και δίνει τη Ζωή.

Η πίστη μας στο Χριστό είναι αυτή που κάνει τα θαύματα σε κάθε ε­ποχή και στις ημέρες μας. Ας πάρουμε κουράγιο, λοιπόν, και ας ακούσουμε τον Χρι­στό να μας λέει, «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (στον κόσμο θλίψη θἀχετε, αλλά πάρτε θάρρος γιατί Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο, Ιωάν. 16, 33).

Aρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, ΔρΘ

Το διαβάσαμε στο  aganargiripsiri.wordpress.com

Δείτε ακόμα:

Pierre Bittar Gallery / Museum  pierrebittar.com