τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ὁ πλούσιος νεανίσκος

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν  Κεφ. 18:18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,

ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων·

Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;

 Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς·

Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός.

Τὰς ἐντολὰς οἶδας·

Μὴ μοιχεύσῃς·

μὴ φονεύσῃς·

μὴ κλέψῃς·

μὴ ψευδομαρτυρήσῃς·

τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.

Ὁ δὲ εἶπε·

Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.

 Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ·

Ἔτι ἕν σοι λείπει·

πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς,

καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ,

καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο·

ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.

Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε·

πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!

Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν

ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες·

Καὶ τίς δύναται σωθῆναι;

Ὁ δὲ εἶπε·

Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Τὸ Εὐαγγέλιον  christopherklitou.com

Η επίδραση των παθών

(Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά)

(Λουκ. ιη΄ 18 – 27)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· Καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ερμηνεία

Ο άρχοντας που πλησίασε τον Χριστό, δεν ήταν άνθρωπος κακών διαθέσεων. Αντίθετα ήταν καλοπροαίρετος, αυστηρός τηρητής των εντολών του Νόμου και μάλιστα ήταν και τύπος ανθρώπου που είχε ανησυχίες για τη σωτηρία του. Ήθελε να κερδίσει την εύνοια του Χριστού, γι’ αυτό και εξαρχής τον προσφωνεί κολακευτικά: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τὶ ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18). Μάλιστα ο ευαγγελιστής Μάρκος σημειώνει και τη λεπτομέρεια πως τόλμησε μπροστά στο πλήθος να γονατίσει ενώπιον του Χριστού και μετά να του κάνει την ερώτηση (Μάρκ. 10, 17). Ο Βίκτωρ ο Πρεσβύτερος Αντιοχείας γράφει πως ο «νεανίσκος» (Ματθ. 19, 20) δεν ήταν ύπουλος, αλλά φιλάργυρος. Ας δούμε την προσωπικότητά του.

Τα καλά στοιχεία του νεανίσκου
Πρώτα πρώτα είχε τηρήσει τις εντολές του Θεού από τη μικρή του ηλικία. Βέβαια οι περισσότερες εντολές που είχε φυλάξει, είχαν αρνητικό χαρακτήρα, δηλ. δεν είχε μοιχεύσει, δεν είχε σκοτώσει, δεν είχε κλέψει κ.λπ. Εντύπωση προκαλεί η ομολογία του πως είχε, αν και νεαρός στην ηλικία, νικήσει τα σαρκικά πάθη, που είναι καταστάσεις δυσκαταγώνιστες. Θα μπορούσαμε άνετα να πούμε πως είχε φόβο Θεού. Δεν ήταν αναίσθητος πνευματικά. Ακόμη και η ερώτηση που έκανε: «Τὶ ἔτι ὑστερῶ;» (Ματθ. 19, 20) δείχνει την αγωνία που είχε για τη σωτηρία του. Στο σημείο αυτό παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος: «"τὶ ἔτι ὑστερῶ;" ὅ καὶ αὐτό σημεῖον ἦν τῆς σφοδρὰς ἐπιθυμίας αὐτοῦ», δηλ. η ερώτηση ήταν σημάδι της πάρα πολύ μεγάλης επιθυμίας του, για να σωθεί. Αυτή η συναίσθηση του πως πιθανώς κάπου να υστερεί και η επιθυμία του να γίνει καλύτερος, τον κάνει να είναι συμπαθής. Ο Κύριος «ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν» (Μάρκ. 10,21). Ο Κύριος τον αγάπησε, επειδή είδε πως όλα αυτά τα χαρίσματα που είχε, δεν ήταν ψεύτικα, αλλά αληθινά. Ο νεανίσκος είχε νικήσει τη σάρκα του, είχε νικήσει τον εγωισμό του, είχε καταβάλει τις ιδιοτροπίες του και τα διάφορα νεανικά πάθη. Πού όμως είχε νικηθεί;

Το μεγάλο πάθος του νεανίσκου
Μπορεί κάποιος να τηρεί τις εντολές του Θεού και συγχρόνως να είναι δέσμιος των υλικών αγαθών. Το εγώ του ανθρώπου επινοεί πολλές φορές αμαρτωλές καταστάσεις μέσα μας, οι οποίες τις περισσότερες φορές εστιάζονται στις προσπάθειές μας να κατανικήσουμε τον φόβο του θανάτου και να σταθεροποιήσουμε τη ζωή μας με τη βοήθεια των υλικών πραγμάτων. Ο Θεός ζητάει από μας την τέλεια αποδέσμευση από τα πράγματα που μας κρατούν δέσμιους εντός του κόσμου, γράφει ένας καθηγητής θεολόγος. Ο νεανίσκος είχε νικήσει τον έρωτα των σωμάτων, αλλ’ είχε νικηθεί από τον έρωτα των χρημάτων. Ήταν φιλάργυρος. Η προσκόλληση στον υλικό πλούτο μπορεί να αποβεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την είσοδό μας στη Βασιλεία του Θεού. Η απαγκίστρωσή μας από τα χρήματα θεωρείται χάρισμα και μάλιστα μεγάλο. Ο Κύριος ζήτησε από τον άρχοντα να διανείμει την περιουσία του στους πτωχούς. Αυτό ήταν κάτι ανήκουστο για τους Ιουδαίους. Του είπε να κάνει κάτι μεγάλο, αλλά του έδωσε και μεγάλα έπαθλα• «ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ» (Λουκ. 18, 22). Ο Κύριος του υποσχέθηκε να τον κάνει πιο πλούσιο. Του είπε να δώσει τα φθειρόμενα, για να κερδίσει τα μένοντα και αιώνια. Ο νεανίσκος δεν άντεξε την προτροπή του Κυρίου και «ἀπῆλθε λυπούμενος» (Ματθ. 19, 22). Τα κτήματα και τα υπάρχοντα του αφαίρεσαν τον ζήλο για την αιώνια ζωή. Ο Ιερός Χρυσόστομος σε μια ομιλία του λέγει πως πιο εύκολα κάποιος δίνει το αίμα του παρά αρνείται τα χρήματα• «ὥστε τοῦ ῥῖψαι τὰ χρήματα πολλῷ μεῖζον τοῦτο τὸ ἐπίταγμα, τὸ καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα ἐκχεῖν». Ο λαλίστατος νεανίσκος κατάπιε τη γλώσσα του μπροστά στην προσταγή του Κυρίου. Σίγησε, έγινε κατηφής και στυγνός και αναχώρησε για το σπίτι του, χωρίς να παραδεχθεί τον σωτήριο λόγο του Χριστού.

Η επίδραση των παθών
Αντί άλλων σχολίων ας αναφέρουμε τη γνώμη του Μεγάλου Βασιλείου για τη φιλαργυρία που δείχνει τη φοβερή επίδραση του πάθους πάνω μας. «Γνωρίζω (γράφει ο άγιος) πολλούς νηστευτές, προσευχομένους, στενάζοντες, που δείχνουν όλη την αδάπανη ευλάβεια, ενώ δεν προτίθενται να δώσουν ελεημοσύνη ούτε έναν οβολό. "Τὶ τὸ ὄφελος τούτοις τῆς λοιπῆς ἀρετῆς"», δηλαδή ποιο είναι σ’ αυτούς το όφελος από την υπόλοιπη αρετή; Κανένα όφελος δεν έχουμε, εάν κυριαρχεί ένα πάθος και μάλιστα θανάσιμο, επάνω μας, από την υπόλοιπη αρετή μας.
Αγαπητοί αδελφοί, αν δεν είναι στραμμένη η καρδιά μας στα μη βλεπόμενα, αν δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε στην πρέπουσα θέση τη γη απέναντι στον ουρανό κι αν δεν καταλάβουμε ότι είμαστε στη γη, αλλά ο προορισμός μας είναι ο ουρανός, είναι αδύνατο να εννοήσουμε αυτά που λέγει η Εκκλησία μας για τον πλούτο. Ας προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από τα διάφορα πάθη μας. Αμήν.

Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ, Ο επιούσιος Άρτος

Iερά Μητρόπολις Λεμεσού  imlemesou.org

Σύναξη Αγιωτών Αγίων

Η Αγιά και από την ονομασία και ετυμολογία της λέξεως παραπέμπει σε μία περιοχή («Χώρα» Αγιάς, όπου άκμασε η μοναστική πολιτείας του «Όρους των Κελλίων») όπου ζουν άγιοι άνθρωποι (Αγία (περιοχή-Αγιά), επειδή υπήρχαν πολλά Μοναστήρια και ζούσαν πολλοί Μοναχοί («άγιοι άνθρωποι»). Πράγματι, το πλήθος των Ιερών Μονών, Ιερών Ναών, εξωκκλησιών και των εκκλησιαστικών θησαυρών της Αγιάς είναι πολύ μεγάλο.

Αυτός ο τόπος έχει κάποια δικά του ιδιαίτερα πολιτιστικά και εκκλησιαστικά χαρακτηριστικά. Αξιώθηκε επίσης να βγάλει από τα σπλάγχνα του τον άγιο Συμεών τον ανυπόδητο και μονοχίτωνα, να δεχθεί στους κόλπους του τον άγιο Δαμιανό, να δεχθεί τις ιεροκηρυκτικές επισκέψεις τού ιερομάρτυρος αγίου Κοσμά τού Αιτωλού και να τιμά από αιώνες με ξεχωριστό τρόπο τους δύο οσίους Αντωνίους, τον Μέγα και τον εν Βεροία ασκήσαντα.

Η μεγαλύτερη τοπική γιορτή είναι αυτή του Αγίου Αντωνίου την 1η Σεπτεμβρίου. Η καθιέρωση τοπικής εορτής όλων των Αγιωτών Αγίων, αποτελεί μια συνολική τιμή στους μεγάλους αυτούς Αγίους, ενώ βοηθά στην πνευματική καλλιέργεια των κατοίκων.

Στο παρελθόν, όταν αρχιερατικός επίτροπος Αγιάς ήταν ο π. Ιωαννίκιος Βαρβαρέλης, είχε ιστορηθεί η εικόνα των Αγιωτών Αγίων και είχε γίνει απόπειρα συντάξεως ειδικής ακολουθίας, πού όμως δεν τελεσφόρησε. Αργότερα, όταν αρχιερατικός επίτροπος Αγιάς ανέλαβε ο π. Νεκτάριος Δρόσος, πραγματοποιήθηκε ειδική Ημερίδα(18 Μαΐου 2003) με τίτλο «ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΓΙΩΤΩΝ ΑΓΙΩΝ» και με επτά σχετικές εισηγήσεις.

Αργότερα προτάθηκε από την ιερατική σύναξη περιφέρειας Αγιάς και ο Μητροπολίτης Δημητριάδος αποδέχτηκε, κάθε τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου να καθιερωθεί η εκκλησιαστική γιορτή με την ονομασία «Σύναξις Αγιωτών Αγίων».

Οι άγιοι που θα τιμώνται είναι:
Συμεών ο μονοχίτων και ανυπόδυτος,  Δαμιανός ό εν Κισσάβω, Κοσμάς ό Αιτωλός, Αντώνιος ο μέγας, Αντώνιος ο εν Βεροία, Νικόλαος ο εν Βουνένοις και θα έχει ως κέντρο των εκκλησιαστικών τελετών και εκδηλώσεων τον ιστορικό Ιερό Ναό Αγίων Αντωνίων Αγιάς.

Πηγή: saint.gr

Δείτε ακόμα:

ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟ ΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΩΝ ΑΓΙΩΝ

Οι Άγιοι της Θεσσαλίας

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΘ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Λάρισα, Ιούνιος 2012.

   Στη διάρκεια της δισχιλιετούς ιστορικής πορείας της Εκκλησίας το μαρτύριο υπήρξε η ουσιαστικότερη έκφραση της αυτοσυνειδησίας της. Αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες στους οποίους έχουμε δύο τοπικούς Μάρτυρες, τον Ηρωδίωνα και τον Ρηγίνο καθώς και τους, σχεδόν αγνώστους, τρεις μάρτυρες της Ελάτειας, η περίοδος εκείνη που έχει να παρουσιάσει περισσότερους μάρτυρες είναι η περίοδος της Τουρκοκρατίας. 

   Σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο το μαρτύριο βρίσκει την ουσιαστικότερη έκφρασή του στους νεομάρτυρες, που αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της νεοελληνικής Εκκλησίας με μεγάλη συνεισφορά στην πνευματική ανάταση του Γένους μας. Τότε στεφανώθηκαν μετά το μαρτύριο τους μια πλειάδα τοπικών Αγίων μεταξύ των οποίων οι Άγιοι Γεώργιος εκ Ραψάνης, Δαμιανός ο Νέος, Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης, Τριαντάφυλλος από τη Ζαγορά, Σταμάτιος εκ Βόλου, Νικόδημος, Απόστολος ο Νέος από τον Α. Λαυρέντιο του Πηλίου, Δημήτριος ο Νέος εκ Σαμαρίνης, Σεραφείμ επίσκοπος Φαναρίου, Κωνσταντίνος εκ Κάπουας, Γεδεών ο Νέος ο εν Τυρνάβω, Νικόλαος εκ Μετσόβου, Μιχαήλ Μαυρουδής. Μία από τις κυριότερες αφορμές των νέων διωγμών εναντίον των Χριστιανών ήταν και τα επαναστατικά κινήματα των υποδούλων. 

   Ο όρος νεομάρτυρας άρχισε να εμφανίζεται στο Βυζάντιο μετά τις εικονομαχικές έριδες για να δηλώσει όλους εκείνους που μαρτύρησαν για την τιμή των ιερών εικόνων. Από εκείνη την περίοδο μάρτυρας της Θεσσαλίας είναι ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος ο εν Βουναίνη, ο οποίος μαρτύρησε, βασανιζόμενος από μουσουλμάνους επιδρομείς, διότι δεν δέχθηκε να αλλαξοπιστήσει. 

   Κυρίως όμως, όταν μιλάμε για νεομάρτυρες, εννοούμε εκείνους που υπέστησαν τη σκληρότερη δοκιμασία για τη χριστιανική ομολογία κατά τη χρονική περίοδο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους από τον τουρκικό ζυγό. Οι νεομάρτυρες προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και ήταν οι περισσότεροι λαϊκοί, ο συνολικός αριθμός των οποίων παραμένει άγνωστος. Η προσφορά των νεομαρτύρων στο υπόδουλο γένος υπήρξε τεράστια. Μένοντας ο χριστιανός σταθερός στην πίστη του διέσωζε ταυτόχρονα και την εθνική του συνείδηση, παραδειγματίζοντας αυτούς που δείλιαζαν ή σκέφτονταν να αλλαξοπιστήσουν. Οι νεομάρτυρες ήσαν Έλληνες και χριστιανοί. Γι’ αυτούς άρνηση της πίστεως σήμαινε άρνηση της Ελλάδος. Θάνατος για την πίστη σήμαινε και προσφορά στον αγώνα για την εθνική ελευθερία. Με το μαρτυρικό τους θάνατο οι νεομάρτυρες έγιναν σύμβολα αντίστασης του λαού, στέριωναν την πίστη των ραγιάδων και έδιναν ελπίδες καινούριας ζωής. 

   Πολλοί των Νεομαρτύρων υπήρξαν εξωμότες που κάποια στιγμή, μετανοώντας για την άρνησή τους, παρουσιάζονταν δημόσια στον τόπο όπου είχε γίνει η αλλαξοπιστία τους και δήλωναν την πίστη τους στο Χριστό και την επιστροφή τους στην Εκκλησία, με αποτέλεσμα να υποστούν μαρτυρικό θάνατο. Η ομολογία τους αποσκοπούσε στην απόρριψη του κατακτητή και την άμεση επιβεβαίωση της υπεροχής της χριστιανικής πίστεως. Το μαρτύριό τους δείχνει τη συμμετοχή της Εκκλησίας στην αντίσταση και την ενότητα όλου του γένους εναντίον του τυράννου και αποτελεί μία γενναία απόρριψη του εξισλαμισμού. Στην επιστροφή και ομολογία των νεομαρτύρων συνέβαλλαν αποφασιστικά οι Γέροντες Πνευματικοί τους που ζούσαν στα αγιορείτικα, κυρίως, μοναστήρια, και οι οποίοι τους προετοίμαζαν πνευματικά. Τέτοια μορφή της θεσσαλικής εκκλησιαστικής Ιστορίας υπήρξε ο Άγιος Ακάκιος εξ Αγράφων, ο Καυσοκαλυβίτης. 

   Οι νεομάρτυρες απετέλεσαν το μόνιμο στήριγμα των υποδούλων κυρίως μετά το μαρτύριό τους. Διότι αναγνωρίζονταν αμέσως ως άγιοι από τον λαό ακόμα και πριν την ανακήρυξή τους από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η συμβολή τους αποδείχθηκε τεράστια. Αναγνωρίστηκαν ως διακεκριμένοι αγωνιστές της πίστης και της ελευθερίας, που με τη θυσία τους βεβαίωναν ότι ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος. Το γεγονός αυτό έδινε θάρρος και προετοίμαζε το υπόδουλο έθνος για την τελική αναμέτρησή του με τον κατακτητή στην επανάσταση του 1821. […]

fr.scribd.com

μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, καί φυλάσσοντες αὐτόν

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021

Ἡ ἐν τῷ Ναῷ Εἴσοδος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου

Εισόδια της Θεοτόκου - Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης 

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν  Κεφ. 10:38-42; 11:27-28

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, 

εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς κώμην τινά.

γυνὴ δέ τις, ὀνόματι Μάρθα, ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.

Ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν·

ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε·

Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν;

εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.

Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς·

Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά, ἑνὸς δέ ἐστι χρεία.

Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.

᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα, ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου, εἶπεν αὐτῷ·

Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε, καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.

Αὐτὸς δὲ εἶπε·

Μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

 

Τὸ Εὐαγγέλιον  christopherklitou.com

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιον, που όμως έχει όλη την ιερότητα της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο ιερέας Ζαχαρίας ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιερωσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους, που το απέκτησαν μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο. Όμως η αγάπη στο Θεό επισκιάζει τα σπλάχνα της στοργής της ανθρώπινης φύσης. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στην παιδίσκη τους Μαρία, προσέχοντάς την με πολύ συγκίνηση.

Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεάνιδες, να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.

«Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω˙ ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού˙ Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος».

Πηγή: επίσημος ιστοχώρος της Εκκλησίας της Ελλάδος   ecclesia.gr

Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στο Ναό! (διήγηση για παιδιά)

-Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ; ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού.

Αύριο είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή! Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…

– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

-Θέλεις να καθήσουμε εδώ, δίπλα στο τζάκι, και σου διηγηθώ όλη την ιστορία; Πες και στα αδελφάκια σου να έρθουν, σίγουρα θα τους αρέσει και θα την βρουν ενδιαφέρουσα…. γιατί πολλά απ΄ αυτά που θα σας διηγηθώ δεν τα γράφουν τα βιβλία και πολλοί λίγοι τα γνωρίζουν. Τα διάβασα σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που περιγράφει με λεπτομέρειες όλη την ζωή την Παναγίας μας.

Με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν τα αδελφάκια γύρω από την γιαγιά, μπροστά  στο αναμμένο τζάκι, και κάθησαν στο χαλί περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς. Πάντα τους αρέσουν οι ιστορίες που τους διηγείται, κρέμονται από τα χείλη της όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο.

-Θυμάστε, παιδιά, που στις αρχές του Σεπτεμβρίου γιορτάσαμε την Γέννηση, το Γενέθλιο της Θεοτόκου; Τότε είχαμε πει ότι η μικρή Μαριάμ γεννήθηκε από τους ηλικιωμένους γονείς της μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας!

Τόσα χρόνια κι όμως περίμεναν… η ελπίδα τους στο Θεό ήταν πολύ δυνατή και η προσευχή τους έφερε τον γλυκύτερο καρπό: την Γέννηση της μικρής Μαριάμ, της χαριτωμένης παιδούλας που έμελλε να γίνει μητέρα του Θεού!…

Οι γονείς της Μαριάμ, λοιπόν, οι ενάρετοι και ευλαβείς Ιωακείμ και Άννα , είχαν δώσει υπόσχεση στον Θεό: αν τους χαρίσει παιδάκι, εκείνοι να το αφιερώσουν στην υπηρεσία Του, στον Ναό του Σολόμωντος. Ο ναός αυτός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συγκεντρώνονταν οι Ισραηλίτες για να λατρεύσουν τον Θεό.

Το τάμα του έπρεπε  να εκπληρωθεί… Η αγάπη τους για τον Θεό στάθηκε πιο δυνατή από την λαχτάρα για τον κοριτσάκι τους και σκέπασε την λύπη του αποχωρισμού… το δώρο που ο Θεός τους χάρισε, σε Εκείνον ανήκε…

Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να την αφιερώσουν στον Ναό του Θεού.

Την ημέρα που κίνησαν για τον Ναό, μπροστά του προπορεύονταν κοπέλες που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες και έψελναν ύμνους. Με τέτοια συνοδεία θα πρόσφεραν την μικρή κόρη στον Θεό… μέχρι την στιγμή αυτή είχε μεγαλώσει μέσα σε  αγιασμένο περιβάλλον, με πολλή φροντίδα και επιμέλεια για την ψυχούλα της… και τώρα, ως δώρο καθαρό και αμόλυντο, θα την απέδιδαν στο Θεό, εκπληρώνοντας το τάξιμό τους.

Στην είσοδο του Ναού την περίμεναν με δώρα οι ιερείς και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας. Δεκαπέντα σκαλοπάτια τους χώριζαν από την μικρή Μαριάμ. Σε κάθε σκαλοπάτι που θα ανέβαινε, θα έψαλλαν και ένα ψαλμό.

Όμως η μικρή τους χάλασε τα σχέδια! Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι, ανέβηκε μόνη της, χοροπηδώντας τα υπόλοιπα και βρέθηκε στην κορφή!

-Πω, πω! Θαυμαστό σημείο! Ένα μικρό κοριτσάκι να φεύγει από τους γονείς του και να τρέχει προς αγνώστους με χαρά! παρατήρησε η Μαρία.

-Ναι, Μαρία μου, συμφώνησε η γιαγιά. Είναι να θαυμάζει κανείς… Ακούστε και την θαυμαστή συνέχεια:

Ο Αρχιερέας την αγκάλισε με πολλή χαρά  και απευθύνθηκε στους γονείς της με αυτά τα λόγια:

«Ω πρόξενοι της σωτηρίας μου! Πώς να σας καλωσορίσω; Τι να πρωτοπώ για εσάς; Είστε μακάριοι που γίνατε γονείς μια τέτοιας κόρης! Είστε ευλογημένοι που προσφέρατε ένα τέτοιο δώρο στον Κύριο!

Έλα και εσύ, παιδί μου, που θα γίνεις «Υψηλοτέρα των Ουρανών. Έλα εντός του Ναού!»

Και ο Αρχιερεύς οδήγησε την Μαριάμ στον ιερότερο χώρο του Ναού, στα Άγια των Αγίων! Εκεί που έμπαινε μόνο ο Αρχιερεύς… την οδήγησε εκεί μέσα, γιατί είχε τον φωτισμό από τον Θεό και κατάλαβε ότι η μικρή αυτή κόρη θα γινόταν η Μητέρα του Θεού !

Απορεί κανείς πώς ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, μόλις τριών χρονών, έφυγε από μόνο του από την αγκαλιά των γονιών του και βρέθηκε με χαρά σε έναν άγνωστο γι αυτό χώρο. …Αυτό το μεγαλείο  οφειλόταν στους γονείς της. Εκείνοι πάντα της έλεγαν: «Πρώτα ο Θεός, μετά εμείς. Πρώτα ο Ναός, μετά το σπίτι σου». Και έτσι συνέβη αυτό το θαυμαστό γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Επέστρεψαν, λοιπόν, οι γονείς στο σπίτι τους …είχαν πόνο στην καρδιά τους για τον αποχωρισμό από την κορούλα τους… όμως η αγάπη τους για τον Θεό και η χαρά της αφιερώσεως του παιδιού τους σε Εκείνον, ήταν πιο μεγάλες από την λύπη …και η καρδιά τους σκιρτούσε από μια παράξενη χαρά, λες και ένιωθαν από τώρα ότι θα γινόταν παππούδες στου Χριστού μας, του Σωτήρα του κόσμου!

-Και πού έμεινε η μικρή Μαριάμ τόσα χρόνια, γιαγιά; ρώτησε με απορία  η Δέσποινα.

-Γύρω από το Ναό υπήρχαν ξενώνες όπου φιλοξενούνταν οι προσκυνητές, οι ιερείς, οι αφιερωμένες χήρες που υπηρετούσαν στο Ναό και άλλοι. Εκεί  έμεναν και οι κοπέλες που για ορισμένο χρονικό διάστημα αφιερώνονταν στην υπηρεσία του Ναού. Μαζί με εκείνες έμεινε και η τρίχρονη Μαριάμ.

Έμεινε στο Ναό από τριών έως δεκαπέντε χρονών! Όλη την παιδική της ηλικία!

Οι κοπέλες αυτές που έμενα στο Ναό ήταν σαν μια αδελφότητα, σαν ένα γυναικείο μοναστήρι. Καταγινόνταν  στην προσευχή, στην μελέτη, και είχαν κοινή τράπεζα και διακονήματα (δηλ. εργασίες).

Παρόλο που η Μαριάμ ήταν η πιο μικρή στην ηλικία, ζούσε την πιο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή.

Ξυπνούσε κατά τις έξι το πρωί. Και το πρώτο που έκανε , ήταν προσευχή. Προσευχόταν ένα τρίωρο στα άγια των Αγίων. Κατόπιν (9 π.μ.-3 μ.μ.) ασχολείτο με το εργόχειρο. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να ράβει, να κεντά και να υφαίνει. Έμαθε τόσο γρήγορα την τέχνη, ώστε όλα την εθαύμαζαν.

Οι ιερείς, από σεβασμό στο πρόσωπό της , της ανέθεταν να φτιάχνει ό,τι χρειαζόταν ο ναός (καλύμματα, άμφια κ.α.).

Παράλληλα ασχολείτο και με την εκμάθηση της εβραϊκής γλώσσης. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να γράφει και να διαβάζει. Και εδώ η Μαρία ήταν ταχύτατη στην μάθηση.

Και πάλι, οι μεγαλύτερες της έλεγαν διηγήσεις από την Παλαιά Διαθήκη και άλλες αγιογραφικές διδασκαλίες. Όταν κάποια ημέρα άκουσε, πως θα γεννηθεί ο Χριστός εκ Παρθένου παρακάλεσε τον Θεό: «Θεέ μου! Αξίωσέ με να Τον υπηρετήσω!»

Κατά την ενάτη ώρα (3 μ,μ,) ακολουθούσε η κοινή τράπεζα. Όλες οι παρθένες ( και η Μαριάμ) συνέτρωγαν. Κατόπιν πήγαιναν στα κελλιά τους για ανάπαυση.

Η Μαρία είχε ήδη γευτεί τι σημαίνει προσευχή. Έτσι, αντί να πηγαίνει στο κελλί της για ανάπαυση από την πολύωρη διακονία, πήγαινε για προσευχή στα Άγια των Αγίων.

Εδώ στα Άγια των Αγίων την επισκεπτόταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της έφερνε τροφή.

Εδώ ο αρχιερέας Ζαχαρίας την είδε να συνομιλεί με αγγέλους του Θεού. Θα ήταν δώδεκα χρονών , όταν μια νύκτα προσευχόταν στον ιερότατο αυτό χώρο , και άστραψε ολόκληρος. Ταυτόχρονα άκουσε φωνή εξ ουρανού που έλεγε: «Τέξη τον Υιόν μου».

Ήταν το προμήνυμα του Ευαγγελισμού.

Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν κατά τα Εισόδια της Θεοτόκου και έτσι έζησε δώδεκα χρόνια η Μαριάμ στο Ναό. Όλα αυτά τα χρόνια ετοίμαζε την ψυχή της για να δεχτεί το μήνυμα του Ευαγγελισμού και να γίνει η Μητέρα του Χριστού, κατέληξε η γιαγιά.

-Τι όμορφη ιστορία, γιαγιά! είπαν όλα τα εγγονάκια μαζί.

-Πόσα μάθαμε από την διήγησή σου… συνέχισε η Μαρία. Σε ευχαριστούμε πολύ, γιαγιά!

–Εύχομαι, παιδάκια μου, εσείς που είστε μικρά ακόμα ,να διατηρήσετε την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός σας και να έχετε ως πρότυπο την μικρή Μαριάμ ,που από τόσο μικρή ηλικία ζούσε μια ζωή δοσμένη στην αγάπη του Θεού και γι΄ αυτό αξιώθηκε να γίνει και Μητέρα Του.

 Αλεξία- momyof6 για το ιστολόγιο «Αντέχουμε…»

(για την διήγηση αυτή λήφθηκαν στοιχεία από το βιβλίο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, του Αρχιμανδρίτου Βασιλείου Μπακογιάννη, εκδόσεις Θαβώρ, σ. 29-32)

Το διαβάσαμε στο  antexoume.wordpress.com

Άλλες πηγές

Εισόδια της Θεοτόκου  saint.gr

Τα Εισόδια της Θεοτόκου  sansimera.gr

Τά Εισόδια τής Θεοτόκου  facebook.com

Θαυμάστε τις τρεις σπανιότερες εικόνες της Παναγίας!  rpn.gr

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ  panagialarisis.gr

Διαβάστε και προηγούμενες  αναρτήσεις μας

Οι αγίες Μάρθα και Μαρία αδελφές του Λαζάρου  olympos/2021/08

Ημέρα Εορτασμού των Ενόπλων Δυνάμεων και των Εισοδίων της Θεοτόκου   olympos/2020/11

Ἀγαπήσεις … τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2021

Μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου Φιλίππου.

Ἀγαπήσεις … τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν.

ΟΓΔΟΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν  Κεφ.10:25-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,

Νομικός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων·

Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;

Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν·

ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;

Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν·

Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου,

καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν.

Εἶπε δὲ αὐτῷ·

Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ.

 Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν, εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν·

Καί τίς ἐστί μου πλησίον;

Ὑπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν·

Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λησταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον, ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα.

Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν.

Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν, ἀντιπαρῆλθε.

Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη,

καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ·

καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ·

Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.

Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 

Ὁ δὲ εἶπεν·

 Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ.

Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς·

Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

 

Τὸ Εὐαγγέλιον  christopherklitou.com

Η παραβολή τοῦ καλού Σαμαρείτη

Εἴπαν ὅτι ἐάν ὅλα τά Εὐαγγέλια εἴχαν χαθεί καί σώζονταν οἵ δύο παραβολές που ἀναφέρονται μόνον στό Εὐαγγέλιο του Λουκά, --τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη καί τοῦ ἀσώτου υἱοῦ -- νά σημειώσουμε ὅτι τό κατά Λουκάν Εὐαγγέλίο εἶναι τό κατά Παῦλο Εὐαγγέλιο -- τά δύο αὐτά πολύεδρα διαμάντια, θά γινόταν φανερό ὅτι ὅ Θεός εἶναι Πατέρας μας, εἶναι Ἀγάπη, ἠ φύσις τοῦ εἶναι Ἀγάπη καί ὅτι ὅ πατέρας μας ἀπό τό ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης τοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καί ἧρθε νά σώσῃ τά παιδιά τοῦ καί νά ἀποδώσῃ τήν κληρονομιά πού τούς πρέπει.

Κατά τήν παραβολή ἕνας νομικός πού τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ νομικοί εἶχαν τήν βεβαιώτητα τής ὑπεροχῆς τούς ἀπέναντι στούς φτωχούς και ἀγράμματους συμπατριώτες τους. Αὐτός λοιπόν ὁ νομικός ἀπευθύνει ἐρώτηση στόν Κύριο ‘’εκπειράζων αὐτόν καί λέγων ‘’ διδάσκαλε τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω? Τό ἐρώτημα τού ὅμως εἶναι ἐπίκαιρο σέ ὅλους τούς αἰῶνες.

Ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξαντλεῖται μόνο μέ τήν παρουσία του πάνω στή γῆ ἀλλά ἔχει συνέχεια. Εἴναι γιός τοῦ Θεοῦ, Αὐτός εἶναι ὁ Πατέρας μας, ὁ δημιουργός μας καί εἶναι ἀδύνατο νά δεχθοῦμε ὅτι ὁ Δημιουργός κάνει δημιουργήματα ποῦ πεθαίνουν, πού χάνονται, πού ἔχουν χρόνο λήξεως. Ὁ Χριστός κατέβηκε ἐπί τῆς γῆς γιά νά ἀνεβοῦμαι ἐμείς, πτώχευσε για νά πλουτίσουμε, μπῆκε στό χωροχρόνο γιά νά γίνουμε αἰώνιοι . Αὐτή την αἰωνιότητα πρέπει μέ ἀγωνία νά ἀναζητοῦμαι καί ὄχι νομικά.

Ὁ Ἰησοῦς παίρνει τήν εύκαιρία ἀπό τό ἐρώτημα του νομικού καί διδάσκει τήν ὡραιότατη τῶν παραβολῶν Του. Ὁ νομικός νομίζει πώς θά παγιδεύσῃ τόν Κύριο, θά τόν παρασύρῃ, νά πῃ πράγματα ποῦ θά ἧταν ἐνάντια στόν νόμο, γιά αὐτό κάνει τήν ἐρώτηση.

Ὁ Δεσπότης γνωρίζει τήν πονηρία τοῦ νομικού καί τόν ὑποχρεώνει νά δώσῃ ὁ ἵδιος τήν ἀπάντηση καί τόν ἐλέγχει ὅτι δέν τήν ἐφαρμόζει ἄν καί εἴναι ὑποχρέωση τοῦ νόμου.

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἀναφορά δύο βασικῶν ἐντολῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποῦ ἀναφέρονται στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον, τό γνωστό ‘’ ἄκουε Ἰσραήλ’’ .Μιά προσευχή πού ἀπήγγειλε καθημερινά ὁ Ἱουδαῖος δύο φορές τήν ἡμέρα, τό πρωί καί τό ἀπόγευμα.

Ὁ νομικός προσβεβλημένος θέλει νά δικαιωθῃ γιά τήν ὑποβολή μιας τέτοιας κοινότατης ἐρώτησης τήν ἀπάντηση τῆς ὁποίας ὅλοι γνωρίζαν ἀφοῦ εἶναι θέμα καθημερινής τούς προσευχῆς. Ἔτσι ρωτά ‘’ καί τίς ἐστί μού πλησίον’’. Τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπήρχαν πολλές ἀπόψεις γιά τό ποιός εἵναι ὁ πλησίον.

Οἱ νομικοί θεωρούσαν ὡς πλησίον μόνο τους ὁμοίους τούς στην μόρφωση καί τήν ἀρετή.

Οἱ φαρισαίοι δέν θεωροῦσαν πλησίον τόν φτωχό καί ἀγράμματο λαό, παρά μόνον τοῦς ἀνθρώπους τῆς τάξεώς τους. Οι Ἔσσαῖοι θεωροῦσαν ἀδελφούς καί πλησίον μόνον αύτούς πού ἦταν ἐντός τῆς κοινότητός τους καί κήρυτταν τό μίσος ἐναντίον κάθε ἄλλου ἀνθρώπου.  

Ο καλός Σαμαρείτης περιποιείται τον χτυπημένο -Parable_of_the_Good_Samaritan Wynnants.  Από το ζωγράφο Jan Wijnants (1632-1684), 1670, μουσείο Hermitage, Ρωσία.

Κατά τήν διήγηση τῆς παραβολῆς κάποιος ταξίδευε ἀπό τήν Ἰερουσαλήμ πρός τήν Ἰεριχώ, στό δρόμο ἔπεσε θύμα ληστῶν οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τόν κακοποίησαν ἀλύπητα καί τόν ἄφησαν μισοπεθαμένο.

Κατά συγκυρία ἕνας Ἱερέας διερχόμενος ἀπό τόν ἴδιο δρόμο τόν εἶδε καί τόν προσπέρασε. Μετά ἀπό λίγο ἕνας Λευίτης πού περνοῦσε καί αὐτός ἀπό ἐκεί ἦλθε τόν εἶδε καί τόν προσπέρασε και αὐτός.

Βέβαια γεννάται τό ἐρώτημα γιατί ὁ Ἰησοῦς παρουσιάζει τούς Ἰερείς καί τούς Λευίτες τόσο ἀδιάφορους καί σχεδόν ἄσπλαχνους μπροστά σέ ἕνα καταπληγωμένο καί μισοπεθαμένο ἄνθρωπο. Ἀπό τήν διήγηση δέν δίνεται κάποια ἐξήγηση.

Μήπως φοβήθηκαν ἐνδεχομένως ὅτι μποροῦσαν καί αὐτοί νά πάθουν τά ἴδια ἀπό τούς ἐλλοχεύοντες ληστές? Μήπως ἡ ἐρημιά τοῦ χώρου δέν ἦταν ὁ κατάλληλος τόπος γιά ἔνα θρησκευτικό ἡγέτη τῶν ἑβραίων νά ἐλεήσῃ ἀφοῦ κανείς δέν θά ἔβλεπε τήν πράξη του καί νά τόν θαυμάσῃ.

Το τρίτο πρόσωπο πού ἔρχεται στή σκηνή τῆς διήγησης δέν ἦταν Ἰουδαῖος, ἀλλά ἦταν Σαμαρείτης. Φυσικά στό άκουσμα καί μόνο Σαμαρείτης οἱ ἀκροατές τού ὡς Ἐβραῖοι θα είχαν ἀγανακτήσῃ καθῶς γνωρίζουμε ὅτι ‘’δέν συγχρῶντε Ἰουδαῖοι Σαμαρεῖτες’’. Αὐτός πλησιάζει τόν μισοπεθαμένο καί δυστυχισμένο ἄνθρωπο καί μόλις τόν βλέπει τόν ‘’εὐσπλαχνίστηκε’’.

Εἶναι ἕνα ρῆμα πού χρησιμοποιοῦν οἱ Εὐαγγελιστές γιά νά περιγράψουν τά αἰσθήματα τοῦ Ἰησοῦ ἐνώπιον τῶν διαφόρων ἀσθενῶν τούς ὁποίους ἐπρόκειτο στή συνέχεια νά θεραπεύσῃ.

Ὁ Σαμαρείτης περιποιείται τά τραύματα τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τόπου ‘’ἐπιχέων ἔλαιον καί οἶνον ‘’ Τό λάδι καί τό κρασί ἦταν ἀπαραίτητα ἐφόδια καί φάρμακα κάθε ὁδοιπόρου σέ περίπτωση τραυματισμοῦ του κατά την διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ του. Τό κάνει αὐτό χωρίς νά λογαριάζῃ τόν κίνδυνο πού διέτρεχε ἀπό τούς ληστές πού μπορεί νά καραδοκοῦσαν κρυμμένοι.

Βάζει τόν πληγωμένο στό ὑποζύγιό του καί τον μεταφέρει μέ πολλή προσοχή σέ ἕνα πανδοχεῖο ένῶ αὐτός πεζοπορεί. Ἐκεί προσωπικά φροντίζει τόν μισοπεθαμένο καί τήν ἐπόμενη μέρα δίνει χρήματα στόν πανδοχέα γιά νά φροντίσῃ ὅτι τό   περισσότερο χρειαστεί ὁ τραυματίας.

Ο καλός Σαμαρείτης Από το ζωγράφο Van Gogh (1853-1890), 1890.

Μετά ἀκουλουθεί το ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν νομικό. Ποιός ἀπό αὐτούς τούς τρείς θεωρείς ἐσύ ὅτι ἔγινε πλησίον σέ αὐτόν πού ἔπεσε στούς ληστές. Ὁ Κύριος ἀλλάζει τό ἐρώτημα ρωτᾶ ποιος ἀπό τούς τρείς ἐνήργησε ως πλαισίον.

Ἐνώ ὁ νομικός ρωτούσε ποιος εἶναι ὁ πλησίον ἀπάντηση στό ἐρώτημά του δέν πῆρε, ἀναγκάστηκε ὅμως νά ὁμολογήσῃ κατόπιν τῆς ἐρωτήσεως τοῦ Ἰησοῦ ὅτι ὁ πραγματικός πλησίον εἶναι ‘’ὁ ποιήσας τό ἔλαιος μετ’ αὐτού‘’ ἀποφεύγοντας νά ἀναφέρῃ τό ὅνομα Σαμαρείτης πού ἦταν γιά τούς Ἰουδαίους βδελικτό. Ο Ἰησοῦς τοῦ κάνει καί τίς ἀποστομωτικές ὑποδείξεις.

‘’ πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως’’ ,’’ τούτο ποίει καί ζήσει’’.

Ὁ Κύριος ἐδῶ θέλει νά μας διδάξῃ ὅτι ὁ πλησίον πάντα εἶναι πρόσωπο πού ἔρχετε μπροστά μας. Ὅχι γιά τήν ἀνθρωπότητα γενικά καί ἀόρηστα, διότι ἡ ἀγάπη σέ συγκεκριμένο πρόσωπο ἔχει κόστος καί θυσία .

Ὅ Σαμαρείτης ἐπιμελήθηκε αύτοπροσώπως τόν δυστυχισμένο δέν τόν ἀναθέτει σέ κάποιο φιλόπτωχο σωματεῖο ή σέ μία ὁργανωμένη πρόνοια. Τόν φροντίζει σάν πρόσωπο καί συνάνθρωπο. Αὐτό ἔχει συνέπεια, ὅτι καθυστέρησε μία ή δύο ἡμέρες τό ταξίδι του, ὅτι διαθέτει τό δικό τού μεταφορικό μέσο για τόν τραυματισμένο βαδίζοντας αὐτός μέ τά πόδια ἀλλά καί ἀργά διότι γίνεται μεταφορά πολυτραυματία.

Ο καλός Σαμαρείτης. Από το ζωγράφο Rembrandt_Harmensz_van_Rijn (1606-1669), 1633

Ἀλλά καί στό πανδοχείο προσωπικά τόν περιποιεῖται τόν ἀλλάζει, τόν φροντίζει, τον καθαρίζει. Ἡ ἀγάπη πού δείχνει εἶναι ἱσχυρότερη καί τοῦ θανάτου, ὁ Σαμαρείτης ἀψιφᾶ μέ τήν ἀγάπη του τόν φόβου τοῦ θανάτου ἐξαιτίας τοὺ κινδύνου πού διατρέχει καί ὁ ἵδιος ἀπό τούς ληστές ἀλλά καί τοῦ θανάτου που μπορούσε νά συμβῃ στό δυστυχισμένο καί μισοπεθαμένο ἄνθρωπο.

Οἱ Πατέρες ὅμως δίνουν καί τήν ἀλληγορική ἐρμηνεία τῆς παραβολής. Ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρώπινη φύση μετά τήν πτώση του Ἀδάμ κατέβαινε τά σκαλοπάτια τῆς ἐμπάθειας καί τῆς κτηνώδους ζωῆς χωρίς Θεό στον ὀπτικό τοῦ ὁρίζοντα ἔπεσε στά χέρια τῶν ληστῶν δαιμόνων.

Στά χέρια τούς ὁ ἄνθρωπος κακοπάθησε φρικτά ἀπό τα θανατηφόρα κτυπήματα τῆς ἁμαρτίας καί ἔγινε ὅλος ἔνα τραύμα. Τόν ξεγύμνωσαν ἀπό τά πάντα καί θεωρώντας σίγουρο τόν ἐπερχόμενο θάνατό του τόν ἄφησαν ἔρημο ἀπό βοήθεια καί ἀρωγή. Μέσα στήν δυστυχία του καί τήν ἀνημποριά του ὁ ἄνθρωπος θά πέθαινε. Ὁ Κύριος ἒδωσε τόν νόμο καί τους προφήτες τόν Ἱερέα καί τόν Λευίτη οἱ ὁποῖοι ἥθελαν νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο ἀλλά δέν εὔχανε δύναμη σωτηρίας.

Οἱ πληγές ἥταν ἀνίατες και ἀνίκητες γιά τήν ἄνθρώπινη δύναμη. Ὁ Ἀπόστολος το διευκρινίζει λέγοντας. ‘’ Τό αἵμα τῶν ταύρων καί τράγων δεν μποροῦσε νά συγχωρέσῃ ἁμαρτίες ‘’ Ὁ σοφός Δημιουργός, ὁ Κύριος τῆς δόξης πού οἱ Ἰουδαῖοι κοροϊδευτικά τόν ἔλεγαν Σαμαρείτη ἦλθε ὁ Ἰδιος δέν    ἔστειλε οὖτε ἄγγελο οὖτε ἀρχάγγελο γιά νά σώσῃ τόν μισοπεθαμένο. Ἦλθε ὁ Ἱσχυρός καί πῆρε στά χέρια του τήν σωτηρία μας.

Πῆρε ἐπάνω τού τήν φύση μας γιά νά μήν μπορεί πλέον ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος νά τήν πειράξῃ. Μέ τό λάδι τῆς εὐσπλαχνίας του καί τό κρασί τῆς συνχωρητικότητας ἔδεσε τά τραύματά καί ζωντάνεψε τόν ἄνθρωπο. Τόν μεταφέρει μέ ἀσφάλεια στό πανδοχεῖο πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Στά πανδοχεῖα πήγαιναν οἱ ἄνθρωποι μέ τά ζώα τους, στήν Ἐκκλησία ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι μέ τά πάθη τους καί ἐκεί θεραπεύονται καί ἀποκτούν τήν υἱοθεσία.

Ἐκεί μεταλαμβάνουν τό σῶμα καί το αἵμα Του. Ἐκεί ἀπολαμβάνουν τήν εὐσπλαχνία καί τήν ἀγάπη Του. Αὐτός ἔπηξε τήν Ἐκκλησία, Αὐτός ἐπιμελεῖτε προσωπικά ὅλα τά τραύματά μας. Τά πῆρε στό σῶμα Του, τραυματίστηκε ὁ ἵδιος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυρού και παραμένει ἐπί του σταυρού μέ ἀνοικτά τά χέρια του περιμένοντας κάθε πονεμένο, τραυματισμένο, δυστυχισμένο.

ΠΡΟΣΟΧΗ διότι  ‘’ἐν τῶ ἐπανέρχεσθέ με’’ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΗ.

Ἀθανάσιος Κατσίκης ἀρχιτέκτων

Το διαβάσαμε στην ιστοσελίδα της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος  ec-goc.gr

Διαβάστε και προηγούμενες αναρτήσεις μας:

Ἡ παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου   2020/11/14

Ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ

«Μόλις ο Φίλιππος συνάντησε το Ναθαναήλ, του λέει: Βρήκαμε τον Ιησού, το γιό του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ, Εκείνον για τον οποίο έγραψαν ο Μωυσής στο νόμο κι οι προφήτες».   2021/03/19

Δείτε σχετικά:

Φωτόδεντρο: Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη (συλλογή εικόνων)   photodentro.edu.gr