Επιλογή από μερικές αναρτήσεις μας, του έτους που τελειώνει
Διονυσίου ὁσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ
Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω
Ο όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω (έζησε το
16ο αιώνα) ήταν μοναχός, ο οποίος έζησε στην περιοχή του Ολύμπου, όπου
βρίσκεται η Ιερά Μονή του. Είναι πολιούχος άγιος του Λιτοχώρου
Πιερίας. post_22
Γεώργιος Βλάχος: «Ανοικτή επιστολή» προς τον Αδόλφο
Χίτλερ
Λίγες μέρες πριν από το θάνατο του Ιωάννη Μεταξά ο
Γεώργιος Α. Βλάχος εκδότης της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" πήγαινε μαζί με τον
πρωθυπουργό από το ξενοδοχείο ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ στην Κηφισιά. Στο δρόμο, ο Γ.
Βλάχος είπε στο Μεταξά ότι σκεπτόταν να στείλει "Ανοιχτή Επιστολή"
προς τον Χίτλερ στην οποία θα εξηγούσε γιατί δεν έπρεπε η Γερμανία να επιτεθεί
εναντίον της Ελλάδος. Ο Μεταξάς, που ως παλαιός αξιωματικός - και γερμανόφιλος
- καταλάβαινε τις κινήσεις των Γερμανών, παρατήρησε δύσθυμος:
"Οι Γερμανοί θα επιτεθούν ό,τι και να
γίνει!"
Ένα μήνα πριν τη Γερμανική Επίθεση (στις 8 Μαρτίου 1941) ο Γεώργιος Α.
Βλάχος δημοσίευσε στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" την "ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ
ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΞΟΧΟΤΗΤΑ ΤΟΝ κ. ΑΔΟΛΦΟ ΧΙΤΛΕΡ, ΑΡΧΙΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ
ΚΡΑΤΟΥΣ". post_8
Αξιόλογες αναρτήσεις μας
Αξιόλογες αναρτήσεις μας - Δύο χρόνια είμαστε
μαζί!
Ας ξαναδιαβάσουμε μερικές από τις αναρτήσεις μας των
δύο χρόνων της ιστοσελίδας μας. post_12
World War Wired
Ουκρανία: Γιατί είναι ένας αληθινός Παγκόσμιος
Πόλεμος εξηγεί ο Τόμας Φρίντμαν
Με μία ενδιαφέρουσα ανάλυση που βάζει τον καθένα μας
σε σκέψεις κάνει στους New York Times με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία ο
τρεις φορές βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός δημοσιογράφος Τόμας
Φρίντμαν. world
Ημέρα ορόσημο η 1η Μαΐου για την ποδοσφαιρική
Λάρισα, καθώς σήμερα συμπληρώνονται 34 χρόνια από τη κατάκτηση του
πρωταθλήματος από την ΑΕΛ το 1988. post
Ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην
Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ post_20
τα θρυλικά περιοδικά «Μανίνα» και
«Δυναμικό Αγόρι»
Νικόλαος Δεληγιώργης: Πέθανε ο εκδότης των περιοδικών
«Μανίνα» και «Δυναμικό Αγόρι» post_15
Ομιλία του Πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη
στην 77η Σύνοδο του ΟΗΕ
Ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην 77η
Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ 77
Δάκρυσε η Ελλάδα για τον Αλέξανδρο…
Αλέξανδρος Νικολαΐδης (1979 – 2022)
Δύο φορές αργυρός ολυμπιονίκης (2004, 2008) στο
άθλημα του Τάε Κβον Ντο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης υπήρξε ένας από τους
κορυφαίους Έλληνες αθλητές. Ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία από μία σπάνια μορφή
καρκίνου προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση. post_15
Μια κάποια περίπτωση
«Μια κάποια περίπτωση» του Αντώνη Σαμαράκη post_30
Ο Αμερικάνος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Ο Αμερικάνος
Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου
Παπαδιαμάντη. post_25
Η ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου
(Μουντιάλ)
Εισαγωγή
Η
κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη. Διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια
από το 1930, με διοργανώτρια τη FIFA και συμμετέχουν οι εθνικές ομάδες των
χωρών - μελών της...
Το
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, γνωστό στη χώρα μας και ως Μουντιάλ (Mundial),
αποτελεί την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη. Διεξάγεται κάθε
τέσσερα χρόνια από το 1930, με διοργανώτρια τη FIFA, και συμμετέχουν οι
εθνικές ομάδες των χωρών - μελών της. Αφού δώσουν μία σειρά προκριματικών
αγώνων, οι 32 καλύτερες ομάδες (από το 1998) αγωνίζονται στην τελική φάση για
την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.
Η
επιτυχία των ολυμπιακών ποδοσφαιρικών τουρνουά του 1924 και του 1928 ώθησε τον
τότε Πρόεδρο της FIFA, Ζιλ Ριμέ, να εισηγηθεί τη διοργάνωση ενός
Παγκοσμίου Κυπέλλου, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Το 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο
Ανδρών έγινε πραγματικότητα το 1930 στην Ουρουγουάη, με νικήτρια την ομάδα της
φιλοξενούσας χώρας.
Διοργανώσεις
Με
την πάροδο του χρόνου, το Παγκόσμιο Κύπελλο κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση
και σήμερα αποτελεί τη δεύτερη δημοφιλέστερη αθλητική διοργάνωση, μετά τους
Ολυμπιακούς Αγώνες. Τηλεοπτικά, το Μουντιάλ τείνει να ξεπεράσει και αυτούς τους Ολυμπιακούς
Αγώνες. Το 2006 τους αγώνες του παγκοσμίου κυπέλλου της Γερμανίας
παρακολούθησαν συνολικά 26,9 δισεκατομμύρια τηλεθεατές. Μόνο τον τελικό
παρακολούθησαν 715 εκατομμύρια τηλεθεατές, το ένα ένατο του παγκόσμιου
πληθυσμού.
Το
βαρύτιμο τρόπαιο, που απονέμεται στον νικητή σχεδίασε ο ιταλός γλύπτης Σίλβιο
Γκατσανίγκα. Είναι από χρυσό 18 καρατίων, έχει ύψος 36 εκατοστά και βάρος 6,175
κιλά. Στη βάση του, που αποτελείται από δύο στρώματα ημιπολύτιμου μαλαχίτη,
αναγράφονται οι χρονιές και οι νικητές του κυπέλλου από το 1974 και μετά.
Κατακτήσεις
Η
Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά σε Μουντιάλ το 1934, όταν έλαβε μέρος στον
προκριματικό γύρο της διοργάνωσης. Στην τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου έχει
συμμετάσχει τρεις φορές: 1994, 2010, 2014.
Μουντιάλ: Πολλά περισσότερα από… ποδόσφαιρο –
Οι 15 καλύτερες εικόνες που έμειναν στην ιστορία
Το Μουντιάλ είναι
η μεγαλύτερη γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, μια διοργάνωση η οποία στα 92
χρόνια ιστορίας της έχει πολλές ιστορίες για θριάμβους και αποτυχίες, με ήρωες
και αντι-ήρωες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο χορτάρι.
Από
την ξέφρενη κούρσα του Μαραντόνα που πέρασε όλη την εθνική Αγγλίας πριν
σκοράρει, μέχρι το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζο στον τελικό του 1994, το
Παγκόσμιο Κύπελλο είναι στιγμές.
Αυτά
είναι μερικά στιγμιότυπα μέσα από τα οποία ξεδιπλώνεται η… μαγεία της διοργάνωσης
που κάθε τέσσερα έτη συγκεντρώνει πάνω της τα βλέμματα όλων των ανθρώπων,
φιλάθλων και μη, προσφέροντάς τους απλόχερα δυνατές συγκινήσεις.
Το
«Μνημείο» του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου
Το
«Estadio Centenario» στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, φιλοξένησε τον πρώτο
τελικό του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη το 1930 ανάμεσα στην
οικοδέσποινα χώρα και την Αργεντινή. Η Ουρουγουάη είχε επικρατήσει με 4-2,
κατακτώντας το βαρύτιμο τρόπαιο και γνωρίζοντας την αποθέωση από τους περίπου
93.000 φιλάθλους που είχαν γεμίσει τις εξέδρες του. Το 1983 η FIFA αναγνώρισε
το «Estadio Centenario» ως πρώτο Ιστορικό Μνημείο του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου
και μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στάδια της Λατινικής
Αμερικής, αν όχι του κόσμου…
«Μαρακανάζο»
Το
1950 ο αγώνας μεταξύ της Ουρουγουάης και της οικοδέσποινας Βραζιλίας ήταν αυτός
που θα έκρινε το ποια ομάδα θα στεφόταν πρωταθλήτρια κόσμου, με τις δύο να
συναντιούνται στον «ναό» του ποδοσφαίρου, το διάσημο γήπεδο «Μαρακανά». Οι
επίσημες καταγραφές της FIFA αναφέρουν ότι περίπου 173.800 άτομα βρέθηκαν στο
γήπεδο, αλλά σύμφωνα με στοιχεία νεότερων ερευνών γνωρίζουμε ότι πάνω από
200.000 φίλαθλοι είχαν γεμίσει τις εξέδρες. Το σύστημα διεξαγωγής της
διοργάνωσης ήταν διαφορετικό τότε (round-robin final round) και η Βραζιλία
μπορούσε να… αρκεστεί ακόμα και στην ισοπαλία για να στεφθεί πρωταθλήτρια.
Η
σιγουριά των παικτών αλλά και των φιλάθλων ήταν τέτοια που τους ώθησε να
ξεκινήσουν τους πανηγυρισμούς από το προηγούμενο βράδυ. Όμως στον αγωνιστικό
χώρο η Ουρουγουάη αποδείχθηκε ανώτερη και με δυο γκολ κατάφερε να ανατρέψει το
1-0 της Βραζιλίας και να «κλέψει» τον τρόπαιο της τελευταία στιγμή. Ο Αλσίντες
Γκίντζια (σ.σ. εικονιζόμενος) σκόραρε το δεύτερο τέρμα και έγινε ήρωας στην
πατρίδα του, αλλά την ίδια στιγμή βύθισε σε πένθος ολόκληρη την Βραζιλία.
Πολλοί φίλαθλοι αυτοκτόνησαν καθώς δεν άντεξαν την θλίψη, ενώ εκείνη η ήττα
ονομάστηκε «Μαρακανάζο» και αποτελεί μία… μαύρη μέρα για το Βραζιλιάνικο
ποδόσφαιρο.
Το
θαύμα της Βέρνης
Όταν
το 1954 η Ελβετία φιλοξένησε το Μουντιάλ, κανένας δεν φανταζόταν ότι θα έμενε
στην ιστορία για την πιο διάσημη ανατροπή στην ιστορία των τελικών. Τόσο
διάσημη που ονομάστηκε… θαύμα. Η Γερμανία αντιμετώπισε την Ουγγαρία, η οποία
ήταν αήττητη για 31 συνεχόμενους αγώνες με αποτέλεσμα να φέρει τα προσωνύμια
«Χρυσή ομάδα» και «Mighty Magyars».
Ο
αγώνας διεξήχθη υπό αυξανόμενη βροχή, αλλά παρά τις κακές καιρικές συνθήκες και
το γεγονός ότι βρέθηκαν από νωρίς με 2-0 πίσω στο σκορ, οι Γερμανοί ανέκαμψαν.
Ο Χέλμουτ Ραν (σ.σ. εικονιζόμενος, πανηγυρίζει με τα χέρια ψηλά) σκόραρε δύο
φορές και βοήθησε την εθνική του ομάδα να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και
τους Γερμανούς να αναθαρρήσουν από την κοινωνική κατακραυγή μερικά χρόνια μετά
την λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Παγκόσμιος
Πρωταθλητής ετών 17
Ούτε
ο Πελέ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του μετά την κατάκτηση του
Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1958, το πρώτο που κατέκτησε η εθνική ομάδα της
Βραζιλίας, στην διοργάνωση που φιλοξενήθηκε στα γήπεδα τη Σουηδίας το 1958. Ο
Πελέ ήταν τότε μόλις 17 ετών αλλά είχε καταφέρει να σκοράρει 6 γκολ, δύο εκ των
οποίων στον μεγάλο τελικό κόντρα στην Σουηδία (5-2). Τα πράγματα που έκανε μέσα
στον αγωνιστικό χώρο μνημονεύονται μέχρι σήμερα, ενώ το γκολ που σημείωσε στον
τελικό ξεπερνώντας δύο αμυντικούς, είναι ένα απο τα καλύτερα της καριέρας του.
Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται και ο μεγαλόσωμος τερματοφύλακας εκείνης
της εθνικής Βραζιλίας, Ζιλμάρ Ντος Σάντος Νέβες, που αγκαλιάζει τον συμπαίκτη
και συμπατριώτη του.
Το
γκολ φάντασμα
Ακόμα
και σήμερα δεν γνωρίζουμε εάν η μπάλα πέρασε την γραμμή, όμως στα βιβλία της
ιστορίας του ποδοσφαίρου η εθνική ομάδα της Αγγλίας αναγράφεται ως η Παγκόσμια
πρωταθλήτρια του 1966 καθώς επιβλήθηκε της Δυτικής Γερμανίας με 4-2 στον μεγάλο
τελικό.
Το γκολ που σημείωσε ο Άγγλος επιθετικός Τζεφ Χαρστ στην παράταση παραμένει ένα
από τα πιο αμφιλεγόμενα στην ιστορία του αθλήματος. Μετά το σουτ που έκανε, η
μπάλα χτύπησε στο οριζόντιο δοκάρι και με δύναμη κατευθύνθηκε πάνω στην γραμμή
του τέρματος, χωρίς να φαίνεται καθαρά ένα πέρασε ολόκληρη ή όχι. Ο διαιτητής
και ο επόπτης την είδαν να είναι μέσα, ενώ οι Γερμανοί ξεκίνησαν να
διαμαρτύρονται για την απόφασή τους. Σημειώνεται όμως ότι ακόμα και με τα
σύγχρονα μέσα δεν έχει διαπιστωθεί ένα το γκολ ήταν έγκυρο.
Ο
«Αυτοκράτορας»
Περήφανος
και χαρούμενος ο αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας, Φραντς Μπεκενμπάουερ, σηκώνει
το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Μονάχου, καθώς η οικοδέσποινα χώρα κατάφερε
να επικρατήσει της Ολλανδίας στον μεγάλο τελικό του 1974. Αποτελεί έναν από
τους καλύτερους τελικούς στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, καθώς το «Total
Football» των Ολλανδών με πρωταγωνιστή τον Γιόχαν Κρόιφ δεν μπόρεσε να
επικρατήσει της δυναμικότητας των Γερμανών με τον Γκέρτ Μίλερ να βρίσκεται στην
«αιχμή του δόρατος» και τον Σεπ Μάγιερ (σ.σ. δεξιά απο τον Μπεκενμπάουερ) να
υπερασπίζεται την εστία.
Superstar
Ο
επονομαζόμενος «Superstar» της εθνικής Αργεντινής, Μάριο Κέμπες, πανηγυρίζει το
δεύτερο προσωπικό του τέρμα στον μεγάλο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που
διοργάνωσε η χώρα του το 1978. Η Αργεντινή αντιμετώπισε την πανίσχυρη Ολλανδία
στο Στάδιο Μονουμεντάλ του Μπουένος Άιρες και επικράτησε με 3-1 στην παράταση
(1-1 κανονική διάρκεια). Ο Κέμπες έγινε ο ήρωας ενός ολόκληρου έθνους, καθώς
έπαιξε κομβικό ρόλο στο να καταφέρει η Αργεντινή να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου
για πρώτη φορά στην ιστορία της.
Ο
Ρόσι «κατακτά» την Ισπανία
Το
1982 η Ισπανία φιλοξενεί το Μουντιάλ στο οποίο η εθνική ομάδα της Ιταλίας
κυριαρχεί, με πρωταγωνιστή τον Πάολο Ρόσι που σκόραρε 6 φορές κατά την διάρκεια
του τουρνουά με αποτέλεσμα να κατακτήσει το βραβείο του πρώτου σκόρερ. Μία από
τις σημαντικότερες και πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις του ήταν κόντρα στην
Βραζιλία καθώς βρήκε δίχτυα τρεις φορές (5′, 25′, 74′) και οδήγησε την ομάδα
του στην νίκη με 3-2, χαρίζοντάς της την πρόκριση στον ημιτελικό. Ο Πάολο Ρόσι
είχε δεχθεί έντονη κριτική για τις φτωχές εμφανίσεις του στους αγώνες της φάσης
των ομίλων, όμως κάτι «ξύπνησε» μέσα του και κατάφερε να μετατραπεί στον
απόλυτο ήρωα για την Ιταλία που έραψε στην φανέλα της το τρίτο χρυσό αστέρι.
Ντιε-ΓΚΟΛ
Για
πολλούς είναι το καλύτερο γκολ που έχει σημειωθεί στην ιστορία του Παγκοσμίου
Κυπέλλου, καθώς ο Ντιέγκο Μαραντόνα κατάφερε να προσπεράσει σχεδόν όλη την
ενδεκάδα της εθνικής Αγγλίας, κάνοντας μία ξέφρενη κούρσα από το κέντρο του
γηπέδου μέχρι να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Ο προημιτελικός του Μουντιάλ του
1986 ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες
αναμετρήσεις εκείνου του τουρνουά, με την πρώτη να παίρνει την νίκη χάρη στα
δύο γκολ του Μαραντόνα. Το πρώτο έμεινε στην ιστορία ως το «Χέρι του Θεού», ενώ
το δεύτερο έκανε ακόμα και τον εκφωνητή να χάσει τα λόγια του φωνάζοντας
«Ντιε-γκολ!». Το στιγμιότυπο είναι μερικά δέκατα του δευτερολέπτου πριν η μπάλα
καταλήξει στα δίχτυα της εστίας των Άγγλων, με τον Μαραντόνα να προσπερνά ακόμα
και τον τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον που δεν μπόρεσε να τον σταματήσει…
Τα
δάκρυα του «μικρού Βούδα»
Ο
Ρομπερτο Μπάτζο είναι μία από τις μεγαλύτερες μορφές του Ιταλικού ποδοσφαίρου,
όμως ένα άστοχο χτύπημα πέναλτι έμελλε να «σημαδέψει» την καριέρα του και να
τον κάνει… μισητό ακόμα και από τους ίδιους του τους συμπατριώτες. Ο τελικός
του 1994 διεξήχθη στο «Rose Bow» της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, ανάμεσα στην Βραζιλία
και την Ιταλία, όμως το ισόπαλο 0-0 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης
σήμαινε ότι ο τίτλος θα κρινόταν στα πέναλτι. Μετά από τις συνολικά οκτώ
εκτελέσεις (4 για την Βραζιλία – 3 εύστοχες, και 4 για την Ιταλία – 2
εύστοχες), η μπάλα βρέθηκε στα χέρια του Ρομπερτο Μπάτζο ο οποίος έπρεπε να
σκοράρει για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της χώρας του για τον τίτλο. Όμως
η μπάλα κατέληξε άουτ, πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, με αποτέλεσμα η «Σελεσάο»
να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου. Ο «μικρός Βούδας», όπως ήταν το προσωνύμιο του
Μπάτζο, έσκυψε το κεφάλι και έμεινε στο σημείο του πέναλτι απαρηγόρητος. Ένας
από τους πιο ποιοτικούς και τεχνικά αρτιότερους παίκτες εκείνης της ομάδας
αποδείχθηκε… μοιραίος.
Το
«φαινόμενο»
Το
Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ήταν το πρώτο που διεξήχθη στην Ασία (Κορέα –
Ιαπωνία), με την Βραζιλία να είναι η απόλυτη κυρίαρχος κερδίζοντας κάθε
αναμέτρηση μέχρι να κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο. Πρώτος σκόρερ εκείνης της
διοργάνωσης ήταν το «Φαινόμενο» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Ρονάλντο Ναζάριο, ο
οποίος σκόραρε συνολικά 8 φορές με τις δύο εξ’ αυτών να είναι στον μεγάλο
τελικό κόντρα στην Γερμανία (σ.σ. φωτογραφία). Ούτε ο κορυφαίος τερματοφύλακας
Όλιβερ Καν δεν κατάφερε να τον σταματήσει με αποτέλεσμα να μαζέψει την μπάλα από
τα δίχτυα του δύο φορές, βλέποντάς τον πανηγυρίζει.
Η
κεφαλιά
Αρτίστας,
βιρτουόζος με την μπάλα στα πόδια και ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του
ποδοσφαίρου, ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε βοηθήσει την εθνική ομάδα της Γαλλίας να
κατακτήσει το τρόπαιο του 1998 και όλα έδειχναν ότι η επιτυχία θα
επαναλαμβανόταν το 2006 στα γήπεδα της Γερμανίας. Όμως ο μεγάλος τελικός
ανάμεσα στους «τρικολόρ» και την Ιταλία είχε διαφορετική κατάληξη. Καθ’ όλη την
διάρκεια του αγώνα ο Ιταλός αμυντικός Μάρκο Ματεράτσι μάρκαρε στενά τον
Ζινεντίν Ζιντάν και τον προκαλούσε λεκτικά, εκφέροντας υβριστικά σχόλια για την
οικογένειά του. Έτσι κατά την διάρκεια της παράτασης, ακόμα και ένα «τέρας
ψυχραιμίας» όπως ο Ζιντάν δεν κατάφερε να ελέγξει τα νεύρα του, και χτύπησε με
το κεφάλι του το στήθος του Ματεράτσι, αφήνοντάς τον στο έδαφος να πονά. Ο
Γάλλος άσσος είδε απευθείας την κόκκινη κάρτα και αποχώρησε για τα αποδυτήρια,
με την Ιταλία να κατακτά το τρόπαιο στην διαδικασία των πέναλτι. Μέσα σε μερικά
δευτερόλεπτα, ο Ζιντάν από ήρωας έγινε αντι-ήρωας στον τελευταίο αγώνα της
καριέρας του.
Η
επέλαση των Ισπανών
Ένα
γκολ ήταν αρκετό για την εθνική Ισπανίας προκειμένου να επικρατήσει της
Ολλανδίας και να στεφθεί Παγκόσμια πρωταθλήτρια στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής
το 2010, κατακτώντας το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα τρόπαιο. Σκόρερ του
μεγάλου τελικού ήταν ο Αντρές Ινιέστα που έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του
στην «βίβλο» του ποδοσφαίρου. Βγάζοντας την φανέλα του αποκάλυψε το μήνυμα
«Dani Jarque siempre con nosotros» (Ντανιέλ Χάρκε για πάντα μαζί μας), θέλοντας
να τιμήσει τον Ισπανό ποδοσφαιριστή που είχε φύγει από την ζωή έναν χρόνο
νωρίτερα.
Τελικό
σκορ: 7-1
Μπορεί
μετά το «Μαρακανάζο» του 1950 οι Βραζιλιάνοι να έκαναν ακόμα και μάγια για να…
ξορκίσουν το κακό, όμως στην διοργάνωση που φιλοξένησαν το 2014 η εθνική τους
ομάδα υπέστη μια ήττα αντίστοιχου βεληνεκούς. Ο ημιτελικός ανάμεσα στην
Βραζιλία και την Γερμανία έμεινε στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες
απογοητεύσεις για τους φιλάθλους της «Σελεσάο» που είδαν την ομάδα τους να
δέχεται 7 γκολ και να αποκλείεται με έναν σκληρό τρόπο.
Μπορεί
να κατάφεραν να σκοράρουν μία φορά, όμως οι Βραζιλιάνοι έμοιαζαν ανήμποροι να
σταματήσουν την καταιγιστική Γερμανία, με τους παίκτες να αποχωρούν από τον
αγωνιστικό χώρο μετά την λήξη τη αναμέτρησης έχοντας σκυμμένο το κεφάλι,
απαρηγόρητοι και με το «βάρος» ότι απογοήτευσαν ολόκληρο το έθνος.
Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε
στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες.
Ωστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να
σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την
φωνή του «ἐτάζοντος καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλμοί 7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος
ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.
Μεγαλώνοντας, επέλεξε
να σταδιοδρομήσει στον Ρωμαϊκό στρατό, στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, υπό την
διοίκηση του Αργυρίσκου. Η έδρα της μονάδας του ήταν στο Κοτυάειον (σημερινή
Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί ο Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή του
αλλά και για το ανδρείο του φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στο κύκλο
των στρατιωτικών.
Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση του Χριστού και ο παλαιός κόσμος
ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί το λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένοντας
αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτοκαταστροφικά προσκολλημένος στη φθορά και το
σκοτάδι. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρὸς κέντρα λακτίζειν»
(Πράξεις 26,14). Ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίον των
λογικών προβάτων του Χριστού, διωγμό ο οποίος κράτησε από το 303 έως το 311
μ.Χ. Έτσι, οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να τυραννούν
τους χριστιανούς προσπαθώντας να τους κάνουν να αλλαξοπιστήσουν. Αυτή ήταν και
η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Μηνάς κλήθηκε να πει «το μεγάλο ναι ή
το μεγάλο όχι». Η πίστη του στον Χριστό νίκησε την κοσμική «σύνεση» και λογική.
Ο Άγιος δεν άντεξε,
πέταξε στη γη την στρατιωτική του ζώνη απεκδυόμενος μ’ αυτόν τον τρόπο την
ιδιότητα του στρατιώτη - διώκτη των χριστιανών, και διέφυγε στο παρακείμενο
όρος. Εκεί ασκήτευε, προτιμώντας την συντροφιά των θηρίων της φύσης από την
συντροφιά των αποθηριωμένων ειδωλολατρών. Εκεί, «ἐν ἐρημίαις πλανώμενος καὶ ὄρεσι
καὶ σπηλαίοις καὶ ταὶς ὀπαὶς τῆς γῆς» (Προς Εβραίους 11,38), έζησε επί αρκετό
διάστημα με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Η ασκητική ζωή και η ησυχία
εθέρμαναν την καρδιά του ανάβοντας τον θείο έρωτα και τον πόθο του μαρτυρίου.
Έτσι, σε ηλικία πενήντα
περίπου ετών, μετά από θεία αποκάλυψη ότι είχε φτάσει η ώρα του μαρτυρίου,
κατέβηκε στην πόλη, σε μέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού και με παρρησία, εν μέσω
των μαινομένων ειδωλολατρών, ομολόγησε τον Χριστό ως τον ένα και αληθινό Θεό,
μυκτηρίζοντας τα κωφά και αναίσθητα είδωλα. Συνελήφθη και σύρθηκε δερόμενος
μπροστά στον Πύρρο, τον διοικητή της πόλεως. Εκεί, μιλώντας με θάρρος,
αποκάλυψε το όνομά του, την καταγωγή του, το στρατιωτικό του παρελθόν και,
φυσικά, διεκήρυξε με τόλμη και αταλάντευτη επιμονή την πίστη του στον Χριστό.
Οδηγήθηκε στη φυλακή και το πρωί της επομένης ημέρας, μετά το πέρας του
ειδωλολατρικού πανηγυριού, τον παρουσίασαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνος ο
οποίος τον κατηγόρησε ότι εξύβρισε τους θεούς και μάλιστα μπροστά του και ότι
λιποτάκτησε από τον στρατό. Ο Άγιος αποδέχθηκε τις κατηγορίες χωρίς δισταγμό.
Ο Πύρρος, ευλαβούμενος
στην αρχή την ηλικία και την ευκοσμία του, προσπάθησε με λόγια και υποσχέσεις
αλλά και με απειλές στη συνέχεια, να τον αποσπάσει από την πίστη του Χριστού.
Όταν οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στην σταθερή άρνηση του Αγίου, διέταξε να
τον υποβάλουν σε ανυπόφορα βασανιστήρια. Οι δήμιοι τον μαστίγωσαν τόσο πολύ
ώστε άλλαξαν δύο και τρεις φορές οι μαστιγωτές του. Τον κρέμασαν και τον έγδερναν
μέχρι που άρχισαν να φαίνονται τα εσωτερικά όργανα του Αγίου. Έπειτα, σαν να
μην έφθαναν αυτά, έτριβαν το καταπληγωμένο του σώμα με τρίχινο ύφασμα και στο
τέλος τον έσερναν γυμνό και κατακρεουργημένο πάνω σε μεταλλικά αγκάθια. Όλα τα
υπέμενε με γενναιότητα και καρτεροψυχία ο Μάρτυς του Χριστού, εφαρμόζοντας το
Ευαγγελικό «καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ
δυναμένων ἀποκτείναι» (Ματθαίος 10,28).
Μάλιστα, την ώρα του
μαρτυρίου, κάποιοι παλιοί συστρατιώτες του τον προέτρεπαν να θυσιάσει στα
είδωλα λέγοντας ότι ο Θεός του θα τον δικαιολογήσει βλέποντας τα βασανιστήρια
στα οποία τον υπέβαλλαν. Ο Άγιος αρνήθηκε αποφασιστικά και τους απάντησε ότι
προσφέρει θυσία ακόμη και τον εαυτό του στον Χριστό, ο οποίος τον ενδυναμώνει
για να υπομένει τις πληγές.
Ο ηγεμόνας, θαυμάζοντας
την ευστοχία και την σοφία των απαντήσεων του Μάρτυρα, τον ρώτησε απορημένος
πώς είναι δυνατόν ένας τραχύς στρατιώτης σαν αυτόν να μπορεί να απαντά κατ’
αυτόν τον τρόπο. Και ο Άγιος, με τη φώτιση του Θεού, του αποκρίθηκε ότι αυτή
την ικανότητα την χαρίζει στους μάρτυρές του ο Χριστός, όπως έχει υποσχεθεί στο
Ευαγγέλιο: «ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τᾶς συναγωγᾶς καὶ τᾶς ἀρχὰς καὶ τᾶς ἐξουσίας,
μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε. Τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς
ἐν αὐτῇ τὴ ὥρα ἃ δεῖ εἰπειν» (Λουκά ιβ’, 11-12).
Τότε, απελπισμένος ο τύραννος, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Βαδίζοντας προς
τον τόπο της εκτέλεσης ο Άγιος πρόλαβε να ζητήσει από κάποιους
κρυπτοχριστιανούς να μεταφέρουν το λείψανό του στην Αίγυπτο.
Ο αποκεφαλισμός του έγινε την 11η Νοεμβρίου στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ.
(πιθανότατα το 304 μ.Χ.) και έτσι η ψυχή του πέταξε χαρούμενη προς τον Σωτήρα
Χριστό τον οποίο τόσο επόθησε ο Άγιος και για τον οποίο θυσιάσθηκε. Οι δήμιοι
άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του.
Ότι κατάφεραν οι χριστιανοί να περισώσουν από την πυρά το μετέφεραν στην
Αίγυπτο και το έθαψαν κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας.
Στο σημείο εκείνο σταμάτησε, κατά την παράδοση, η καμήλα που μετέφερε τα λείψανα
αρνούμενη πεισματικά να προχωρήσει. Έτσι οι χριστιανοί κατάλαβαν ότι ήταν
θέλημα Θεού να ενταφιασθούν εκεί τα λείψανα του Αγίου.
Η περιοχή του τάφου πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε προσκυνηματικό - λατρευτικό
κέντρο.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος,
όταν ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας Αθανάσιος, ανήγειρε ναό πάνω στον
τάφο του Αγίου. Σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε εκεί εκτεταμένο κτιριακό
συγκρότημα το οποίο περιελάμβανε δύο ναούς, μοναστήρι, ξενώνες και άλλες
εγκαταστάσεις.
Θαύματα του Αγίου Μηνά
Ένας από τους ασκητές
της εποχής μας, ο γέρων Πορφύριος, είχε πει στα πνευματικά του τέκνα ότι μετά
την κοίμησή του θα είναι πιο κοντά τους απ’ όσο ήταν εν ζωή, διότι πλέον δεν θα
υπάγεται στους βιολογικούς νόμους του ανθρωπίνου σώματος. Έτσι και ο Άγιος
Μηνάς, επί χίλια επτακόσια χρόνια τώρα μετά την εκδημία του, δεν έχει πάψει να
βρίσκεται κοντά στους πιστούς, βοηθώντας όσους με πίστη και ελπίδα στον Θεό τον
επικαλούνται.
Από τα πολλά θαύματα του Αγίου που διασώζει η παράδοση θα αναφερθούν στη
συνέχεια λίγα και χαρακτηριστικά.
α) Ο άπληστος ξενοδόχος
Κάποιος χριστιανός από
την Κωνσταντινούπολη, οδεύοντας για το πανηγύρι του Αγίου Μηνά και έχοντας μαζί
του αρκετά χρήματα, κατέλυσε σε ένα ξενοδοχείο. Ο ξενοδόχος είδε τα ξένα
χρήματα και, κυριευμένος από απληστία, σκότωσε τον προσκυνητή, τον διεμέλισε
και έβαλε τα κομμάτια του σε μία σπυρίδα (ζεμπίλι). Ενώ σκεφτόταν που να θάψει
τα μέλη του θύματός του για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα, καταφθάνει στο
ξενοδοχείο ένας έφιππος στρατιώτης, ο Άγιος Μηνάς, και τον ρωτάει επίμονα πού
βρίσκεται ο προσκυνητής. Ο ξενοδόχος τον διαβεβαιώνει ότι δεν γνωρίζει τίποτε
αλλά ο Άγιος ξεπεζεύει, εισέρχεται στα ενδότερα του ξενώνα, βρίσκει την
σπυρίδα, την φέρνει μπροστά του και τον ρωτάει με φοβερό και άγριο βλέμμα να
του πει ποιος είναι ο νεκρός.
Τότε ο φονιάς έφριξε, πέφτοντας άφωνος και τρέμων στα πόδια του άγνωστου ιππέα.
Ο Άγιος συνάρμοσε τα μέλη του θύματος, προσευχήθηκε και ανέστησε το νεκρό
προσκυνητή παραγγέλνοντάς του να δοξάζει τον Θεό. Ο αναστημένος, σαν να είχε
εγερθεί από τον ύπνο, κατάλαβε όσα έπαθε, εδόξασε τον Θεό και προσκύνησε τον
Άγιο.
Μόλις ο φονιάς συνήλθε
από τον τρόμο του και σηκώθηκε, του πήρε ο Άγιος τα κλεμμένα χρήματα και τα
επέστρεψε στον προσκυνητή λέγοντάς του να συνεχίσει τον δρόμο του.
Έπειτα, για να
ολοκληρώσει την ευεργεσία του Θεού, στράφηκε προς τον ξενοδόχο, τον έδειρε όπως
του άξιζε, τον ενουθέτησε, του έδωσε συγχώρηση για το έγκλημά του προσευχόμενος
γι’ αυτόν, καβάλησε το άλογό του και έγινε άφαντος. Τότε μόνο κατάλαβε ο
ξενοδόχος ότι ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Άγιος Μηνάς, γεγονός που θυμίζει την
εμπειρία των δύο Αποστόλων κατά την πορεία τους προς Εμμαούς, με την συντροφιά
του αναστημένου Χριστού. (Λουκά κδ’,31).
β) Η σωτηρία του υπηρέτη
Κάποιος πλούσιος
χριστιανός έταξε στον Άγιο Μηνά να προσφέρει έναν ασημένιο δίσκο στο ναό του.
Παρήγγειλε λοιπόν στον αργυροχόο δύο δίσκους και του ζήτησε στον μεν ένα να
γράψει το όνομα του Αγίου στον δε άλλον το όνομα το δικό του. Επειδή όμως ο
δίσκος ο προορισμένος για τον Άγιο έγινε λαμπρότερος και ωραιότερος, ο χριστιανός,
από απληστία κινούμενος, δίχως να ντραπεί τον κράτησε για τον εαυτό του.
Ταξιδεύοντας λοιπόν στη θάλασσα, δείπνησε στο πλοίο χρησιμοποιώντας ασυλλόγιστα
και χωρίς ευλάβεια τον δίσκο του Αγίου. Μετά το δείπνο ο υπηρέτης του
ανευλαβούς χριστιανού προσπάθησε να πλύνει τον δίσκο στη θάλασσα με αποτέλεσμα
να του πέσει στο νερό και να βυθισθεί. Τότε ο νεαρός υπηρέτης φοβήθηκε πολύ,
σάστισε και, προσπαθώντας να πιάσει τον δίσκο, έπεσε κι αυτός στη θάλασσα.
Όταν ο κύριός του
αντελήφθη το συμβάν, συναισθάνθηκε ότι πλήρωνε τα επίχειρα της απληστίας του
και τυπτόμενος από την συνείδησή του, παρακαλούσε τον Θεό να βρει έστω το
λείψανο του μικρού υπηρέτη του, τάζοντας να δώσει στο ναό του Αγίου Μηνά και
τον δεύτερο δίσκο, και τα χρήματα που άξιζε ο χαμένος στη θάλασσα δίσκος. Αφού
βγήκε στη στεριά περίμενε με αγωνία στην ακρογιαλιά μήπως και εκβρασθεί το
πτώμα του υπηρέτη. Και ενώ παρατηρούσε τη θάλασσα, βλέπει τον μικρό να βγαίνει
ζωντανός από το νερό κρατώντας στα χέρια του και τον ασημένιο δίσκο του Αγίου!
Ο πλούσιος έφριξε από το θαύμα και έβγαλε φωνή μεγάλη την οποία ακούγοντας οι
επιβάτες του πλοίου βγήκαν όλοι έξω και, βλέποντας το συμβάν, ρωτούσαν τον
υπηρέτη, που τους διηγήθηκε τα εξής: «Μόλις έπεσα στη θάλασσα, παρουσιάσθηκαν
μπροστά μου τρεις άνθρωποι. Ο μεγαλύτερος από αυτούς φορούσε στρατιωτική στολή,
ο άλλος ήταν νεαρός και ο τρίτος ήταν Διάκονος. Αυτοί οι τρεις με πήραν μαζί
τους από τον βυθό και περπατώντας χθες και σήμερα, με έφεραν μέχρι εδώ».
Ο κύριος του παιδιού και οι επιβάτες του πλοίου ακούγοντας το εξαίσιο θαύμα,
εδόξαζαν τον Θεό και εθαύμαζαν για τους τρόπους που χρησιμοποιεί προκειμένου οι
άνθρωποι «εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας
Οι τρεις που έσωσαν τον υπηρέτη ήταν ο Άγιος Μηνάς (ο στρατιωτικός), ο Άγιος
Βίκτωρ (ο νεαρός)
Οι δύο τελευταίοι Άγιοι
εμαρτύρησαν την ίδια ημέρα με τον Άγιο Μηνά. Τον 2ο αι. μ.Χ.. ο Άγιος Βίκτωρ
γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αι. μ. Χ. ο Άγιος Βικέντιος
πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι
βασανιστές του.
γ) Το θαύμα στο Ηράκλειο της Κρήτης που έγινε το 1826 μ.Χ.
Ακόμη ένα θαύμα του
Αγίου Μηνά έλαβε χώρα το 1826 μ.Χ. στο Ηράκλειο της Κρήτης, πόλη στην οποία
ιδιαιτέρως τιμάται ο Άγιος. Το 1821 μ.Χ., μετά την έκρηξη της μεγάλης Ελληνικής
Επανάστασης εναντίον των Τούρκων, οι κατακτητές προχώρησαν σε σφαγές χιλιάδων
αμάχων σε πολλές περιοχές. Από τους πρώτους που πλήρωσαν με το αίμα τους την
επανάσταση ήταν και οι κάτοικοι της Κρήτης. Μεταξύ των χιλιάδων θυμάτων ήταν ο
Μητροπολίτης Κρήτης, οι Επίσκοποι Χανίων, Κνωσού, Χεροννήσου, Λάμπης, Σητείας
κ.α. οι οποίοι εσφάγησαν, την 24η Ιουνίου 1821 μ.Χ., στον περίβολο του
Μητροπολιτικού Ναού του Ηρακλείου. Μάλιστα ο ιερουργών ιερέας εσφάγη πάνω στην
Αγία Τράπεζα!
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1826 μ.Χ., οι Τούρκοι του Ηρακλείου σχεδίαζαν να
προβούν σε σφαγή των Χριστιανών, και πάλι στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου
Μηνά, στις 18 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα, την ώρα της Αναστάσιμης Θείας
Λειτουργίας για να πιάσουν τους Χριστιανούς απροετοίμαστους. Για αντιπερισπασμό
έβαλαν φωτιά σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία της πόλης, ενώ οπλισμένα στίφη
είχαν συγκεντρωθεί έξω από το ναό, περιμένοντας την ώρα της αναγνώσεως του
Ευαγγελίου για να εισβάλουν και να αρχίσουν την σφαγή.
Μόλις όμως άρχισε η ανάγνωση εμφανίσθηκε ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος ιππέας
που έτρεχε γύρω από το ναό κραδαίνοντας το ξίφος του και κυνηγώντας τους
επίδοξους σφαγείς οι οποίοι τράπηκαν πανικόβλητοι σε φυγή. Έτσι σώθηκαν οι
πολύπαθοι Χριστιανοί του Ηρακλείου από τον φοβερό κίνδυνο.
Οι Τούρκοι νόμισαν ότι
ο καβαλάρης ήταν μουσουλμάνος πρόκριτος απεσταλμένος από τον Διοικητή της πόλης
για να ματαιώσει την σφαγή. Όταν διαμαρτυρήθηκαν στον Διοικητή, αυτός τους
διαβεβαίωσε ότι δεν γνώριζε τίποτε και μάλιστα διαπιστώθηκε ότι ο συγκεκριμένος
πρόκριτος δεν είχε βγει καθόλου από το σπίτι του.
Κατάλαβαν τότε οι
Τούρκοι ότι επρόκειτο για θαύμα του Αγίου Μηνά, κοινοποίησαν το γεγονός στους
Έλληνες και από τότε οι Mουσουλμάνοι ηυλαβούντο πολύ τον Άγιο, προσφέροντας
μάλιστα και δώρα στο ναό του. Το θαύμα αυτό του Αγίου Μηνά καθιερώθηκε να
τιμάται στο Ηράκλειο την Τρίτη της Διακαινησίμου, οπότε και εκτίθεται σε
προσκύνηση, κατά τον εσπερινό, λείψανο του Αγίου.
δ) Το θαύμα στον πατήρ
Γεώργιο
«Μεταξύ των αδικημένων
Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος πατήρ Γεώργιος, ο Χατζη-Γεώργης,
ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε,
και μεγάλος Άγιος, ανάλογα με την εποχή μας.», γράφει ο Γέρων Παϊσιος ο
Αγιορείτης.
Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης (1809 - 1886 μ.Χ.), «ο μέγας και περιβόητος ασκητής»,
ασκήτευσε στο Άγιον Όρος επί μακρό χρονικό διάστημα. Επί αρκετά χρόνια έμενε
στην Κερασιά, στο μεγάλο Κελί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά, ως
υποτακτικός του Παπα-Νεόφυτου στην αρχή και ως Γέρων της Συνοδείας από το 1848
μ.Χ. και έπειτα. «Κάποτε, ενώ ο Γέροντας ησχολείτο με το εργόχειρο, κατά λάθος
κατάπιε μεγάλη βελόνα και προσευχήθηκε προς τον μεγαλομάρτυρα Μηνά.
Στάθηκε τότε ο άγιος
ενώπιόν του, έβαλε το χέρι στον λαιμό του και έβγαλε την βελόνα».
ε) Το θαύμα στο Ελ
Αλαμέιν το 1942 μ.Χ.
Το 1942 μ.Χ., κατά τον
Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν
καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην
Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν (αραβική παραφθορά του ονόματος
του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο
τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση
η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.
Μεταξύ των συμμαχικών
στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη
μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να
βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες, όπως
απεικονίζεται σε μία από τις παλαιές αγιογραφίες του ναού του, και να μπαίνει
μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.
Η εμφάνιση αυτή
κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που
συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
Σε ανταπόδοση της ευεργεσίας αυτής του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο
Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του
Αγίου Μηνά.
.jpg)
