Πέμπτη 27 Μαρτίου 2025

Αν ζούσε ο Καρλ Μαρξ…

 Διαβάστε με ξανά! Αν ζούσε ο Καρλ Μαρξ…

Στις 14 Μαρτίου 1883, 142 χρόνια πριν, απεβίωσε ο Καρλ Μαρξ, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους και πολυσχολιασμένους επαναστάτες στοχαστές. Καθόλου άδικα. Ακόμη και σήμερα στα πανεπιστήμια, κυρίως τα αμερικανικά, διεξάγονται πολλές συζητήσεις και γράφονται σειρά βιβλίων και άρθρων γι’ αυτόν. Τι θα έλεγε όμως ο ίδιος για αυτό που γίνεται σήμερα στον κόσμο αν γινόταν ένα «θαύμα» και γυρνούσε ο ίδιος στη ζωή;

Κατ’ αρχάς θα έστεκε έντρομος μπροστά στη δύναμη της Ακροδεξιάς στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Και επειδή ο ίδιος υποστήριζε πως το μότο του ήταν το «De omnibus dubitandum est» (να αμφισβητείς τα πάντα), θα άρχιζε σοβαρά να σκέφτεται πώς και από τα γραπτά του προέκυψε αυτό το ολοκληρωτικό έκτρωμα που ονομάστηκε σοβιετικός και υπαρκτός σοσιαλισμός και στη συνέχεια πώς απ’ αυτό προέκυψε το τέρας που ονομάζεται AfD, το οποίο υπερψήφισαν πολίτες που είχαν ζήσει σε ένα καθεστώς που μιλούσε στο όνομά του και είχε γεμίσει τη χώρα με τα αγάλματά του. Όταν όμως ξεπερνούσε αυτό το σοκ, αφού πολύ καλά γνώριζε πως από τη στιγμή που ένα έργο φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του η τύχη του εξαρτάται από την ανταλλακτική του και όχι από την αξία χρήσης του, θα αποκτούσε ξανά την αυτοπεποίθησή του.

Τότε θα έβλεπε τις σημερινές μεταμορφώσεις του καπιταλισμού και θα κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας πως πολλές απ’ αυτές τις είχε ήδη προβλέψει με τον τρόπο του. Θα έβλεπε πως τα στρατηγικά εργαλεία της βιομηχανικής εποχής, όπως οι πρώτες ύλες, ο εξοπλισμός, η ζωντανή εργασία, έχουν αντικατασταθεί από νέα εργαλεία που συνδέονται με την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση, την Τεχνητή Νοημοσύνη, την άμεση εφαρμογή της γνώσης στην άυλη παραγωγική διαδικασία, τη βελτίωση των τεχνολογιών νέων μεθόδων παραγωγής, την επικράτηση νέων μοντέλων ανταγωνισμού κατά αγορές και όχι κατά κλάδους κ.λπ. 

Αλλά ακριβώς εδώ θα μας υπενθύμιζε πως αυτός είχε μιλήσει για το ότι ο καπιταλισμός είναι αυτό το κοινωνικό σύστημα που μπορεί να ενσωματώνει μέσα του όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες. Βεβαίως κάθε ενσωμάτωση των τεχνολογικών καινοτομιών συνοδεύεται και από αύξηση των ανισοτήτων. Σήμερα αυτό είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ. Θα παρατηρούσε πως η μεγάλη ανάπτυξη της παραγωγής, κυρίως αυτής των άυλων προϊόντων και υπηρεσιών, δεν αναδιανέμεται. Και τότε θα επαναλάμβανε, δικαιωμένος, πως εδώ, στην υπερμεγέθη ανάπτυξη των ανισοτήτων, βρίσκεται η ουσία των αναλύσεών του για τον καπιταλισμό. Ανάπτυξη μεν, αλλά όχι ισομερώς καταμερισμένη μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.

Θα έβλεπε όμως και έναν ακόμα μεγάλο εχθρό για τον οποίο επίσης είχε μιλήσει. Αναφέρομαι στους εθνικισμούς που γεννούν όλους τους Τραμπ της υφηλίου. 

Εδώ όμως θα πρόσθετε την απογοήτευσή του που ο νόμιμος κληρονόμος του, στον οποίο άφησε όλη του την περιουσία, η σοσιαλδημοκρατία δηλαδή και όχι το κομμουνιστικό κίνημα, δεν μπορεί να αρθρώσει μια νέα αφήγηση για μια κοινωνία μεγαλύτερης ισότητας και μεγαλύτερης ενοποίησης. Και θα στενοχωριόταν πολύ που δεν ζει για να μπορέσει να συμβάλει σε αυτό.

Σε όσους θα του τόνιζαν πως ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν κατέρρευσε αλλά όλο και περισσότερο μεταμορφώνεται προς το χειρότερο, θα απαντούσε πως αυτό ακριβώς είχε περιγράψει και όχι την εξαφάνιση του καπιταλισμού.

Σήμερα ο καπιταλισμός καζίνο των offshore και των φορολογικών παραδείσων, ο τεχνοψηφιακός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός της διακυβέρνησης, με την ψήφο των πολιτών, από τους ίδιους τους πλούσιους και όχι από άλλους γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός του «τσαμπουκά» και του «έτσι θέλω» των ισχυρών, ο καπιταλισμός της όλο και μεγαλύτερης εξάρτησης της πολιτικής από το χρήμα, είναι στοιχεία των σημερινών μεταμορφώσεών του. Και θα μας θύμιζε πως αυτός ανέλυε αυτές τις κρίσεις και δεν πρόβλεπε την πτώση του καπιταλισμού. Πως δεν προφήτεψε την ιστορική πτώση του καπιταλισμού, αλλά διείδε την ιστορική εμφάνιση της παγκοσμιοποίησης. 

Και το κυριότερο: Θα μας υπενθύμιζε πως το μείζον για αυτόν δεν ήταν η αγορά, η ανταλλαγή δηλαδή, αλλά η παραγωγή, ο τρόπος παραγωγής του κεφαλαίου και η αξία χρήσης. Η αγορά αποτελεί υποσύστημα του συστήματος των οικονομικών και παραγωγικών σχέσεων, του τρόπου παραγωγής και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. 

Με άλλα λόγια, για τον Μαρξ το κύριο είναι η εκμεταλλευτική φύση του νόμου της αξίας. Από αυτή τη φύση διέπεται η καπιταλιστική αγορά, γι’ αυτό και παίζει δευτερεύοντα ρόλο στον πυρήνα του έργου του. Αυτό έχει παρανοήσει τόσο η σοσιαλδημοκρατία όσο και η ριζοσπαστική Αριστερά που θέτουν στο επίκεντρο της κριτικής τους τις αγορές και όχι τους τρόπους παραγωγής. Και αυτό που αλλάζει σήμερα στους καπιταλισμούς είναι η αλλαγή των τρόπων παραγωγής τους. Πράγμα που ο Μαρξ το είχε επισημάνει. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν είναι στατικός και δεν είναι ένας.

Θα συνέχιζε όμως υπενθυμίζοντάς μας πως γι’ αυτόν η λύση δεν ήταν στον κρατισμό, όπως του προσάπτουν πολλοί άσχετοι με το έργο του. Αντιθέτως, ο κρατισμός είναι το καταφύγιο του κεφαλαίου, όταν αυτό αντιμετωπίζει κρίσεις. Ως παράδειγμα θα μας έδινε την ενίσχυση των τραπεζών το 2008 από τα εθνικά κράτη. Το 2008 ήταν κεϊνσιανισμός για τις τράπεζες και νεοφιλελευθερισμός για την εργασία, θα έλεγε. 

Αυτά είναι μόνο λίγα απ’ όσα θα έλεγε ο Μαρξ αν ζούσε σήμερα. Και θα τελείωνε λέγοντάς μας: Διαβάστε με ξανά.


Δημοσίευση ΤΑ ΝΕΑ

TANEA Newsroom

Πρώτη Δημοσίευση15/03/2025 tanea.gr

Το είδαμε και στο formedia.gr

Διαβάστε με ξανά! Αν ζούσε ο Καρλ Μαρξ…

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2025

Ο Σερίφης, ο Τσάρος, ο Ηθοποιός και η Γεροντοκόρη

 Ο Σερίφης, ο Τσάρος, ο Ηθοποιός και η Γεροντοκόρη

«Χτύπα για να σε φοβούνται ή κλαίγε για να σε λυπούνται». Ελληνική Παροιμία

Ο Σερίφης

Την 20η Ιανουαρίου 2025, ο Ντόναλντ Τράμπ [2] (1946-) ορκίσθηκε 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Την ημέρα εκείνη η Ουάσιγκτον απέκτησε νέο Σερίφη [3]. Μ΄ αυτή τη φράση περιέγραψε την έναρξη της θητείας του ο Αντιπρόεδρός του Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς [4] (1984-), στην ομιλία του στο Μόναχο της Γερμανίας, στην 61η Διάσκεψη για την Ασφάλεια [5] (14η Φεβρουαρίου 2025). Το ακριβέστερο θα ήταν να πει ότι ο πλανήτης απέκτησε νέο σερίφη. 

Τα Εξάσφαιρα Βρόντηξαν

Ο Τραμπ έκανε σαφείς τις προθέσεις του με το καλημέρα:

Μετονόμασε τον Κόλπο του Μεξικού σε Κόλπο της Αμερικής.

Δήλωσε τη πρόθεσή του να προσαρτήσει την Γροιλανδία και να καταστήσει το Καναδά 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.

Επέβαλλε σειρά δασμών σε εισαγόμενα προϊόντα από τη Κίνα, την Ευρώπη και άλλες χώρες.

Πρότεινε την απομάκρυνση των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τη μετατροπή της στη Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής.

Επικοινώνησε με τον Πούτιν για απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, για τον τερματισμό του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου, χωρίς τη συμμετοχή της Ουκρανίας και της Ευρώπης.

Απαίτησε από την Ευρώπη να επωμισθεί το κόστος υπερασπίσεως της Ουκρανίας.

Ζήτησε το 50% των Ουκρανικών αποθεμάτων σπανίων γαιών και την εκμετάλλευση των βασικών υποδομών της χώρας, χωρίς τη παροχή εγγυήσεων ασφαλείας.

Προειδοποίησε για την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από την Ευρώπη.

Διέρρηξε τις σχέσεις του με το Ζελένσκι, τον κατηγόρησε ότι κυβερνά σαν δικτάτορας, ότι η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο και του ζήτησε να κάνει εκλογές. Μέχρι να συμβεί αυτό η Ουκρανία δεν θα έχει θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. 

Προφανώς αυτά αποτελούν μόνο την αρχή. 

Ο Βοηθός του Σερίφη

Την 14η Φεβρουαρίου 2025 στο Μόναχο, ο 40χρονος Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επέκρινε την Ευρώπη για καταπάτηση της ελευθερίας της εκφράσεως των πολιτών και των ΜΜΕ και για ολιγωρία στο περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως. Τόνισε επίσης ότι η πολιτική των περιοριστικών μέτρων υπονομεύει τη δημοκρατία, θεωρώντας ότι αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της γηραιάς ηπείρου. Θα είχαν νόημα όλα αυτά εάν δεν είχε αγκαλιάσει το Πούτιν, ο οποίος δολοφονεί όποιον διαφωνεί. Ενόχλησε επιπλέον ο υπερφίαλος και περιφρονητικός τρόπος που απευθύνθηκε στο ακροατήριο. Σχετικά με το Ρωσο-ουκρανικό σχολίασε ότι ελπίζει σε έναν «λογικό (εύλογο) διακανονισμό (a reasonable settlement)».  

Η Αγαλλίαση του Τσάρου

«Χτυπήστε χαρμόσυνα καμπάνες του Κρεμλίνου φέτος η Ανάσταση ήρθε νωρίτερα». Ο Πούτιν έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποίηση από τη μέχρι τώρα πολιτική του Τραμπ η οποία τον απήλλαξε από τα ανομήματά του και τον επανάφερε στο προσκήνιο μετά από τριετή απομόνωση. Το κατέστησε ισότιμο συνομιλητή του, με σκοπό να μοιράσουν το πλανήτη σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Οι προ των διαπραγματεύσεων αποδοχές που αφορούν τη διατήρηση των κατακτηθέντων εδαφών και την απαγόρευση της εντάξεως της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, συνιστούν άνευ αγώνος ήττα, ή εκ των προτέρων συναίνεση για τα μελλοντικά σχέδια του Τραμπ.  

Ο Ηθοποιός  

Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι (1978-) βιώνει ένα εφιάλτη. Η ρήξη του με τον Τραμπ τον φέρνει αντιμέτωπο με το πιο δύσκολο ρόλο της ζωής του, από την ερμηνεία του οποίου εξαρτάται η μοίρα του λαού του. Δεν είναι μόνο ότι τον εγκατέλειψε ο πιο ισχυρός υποστηρικτής του, αλλά ότι στράφηκε προς τον εχθρό του. Χωρίς την στρατιωτική βοήθεια σε κρίσιμα πυρομαχικά (διαφόρων τύπων πυραύλους, οβίδες πυροβόλων, ανταλλακτικά, εφόδια και πολλά άλλα) είναι δύσκολο να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Ζελένσκι θα πρέπει να τα παίξει όλα για όλα, γιατί εάν το πάει παρακαλετά θα τον πολτοποιήσουν. Επέλεξε να υπερασπισθεί τη χώρα του, ενδεχομένως να πέσει ηρωικά και να καταστεί σύμβολο. Η αιωνιότητα απαιτεί θυσίες, οι μεγάλες δοκιμασίες αναδεικνύουν τους μεγάλους ηγέτες. Οι πρωταγωνιστές θα αφήσουν τα αποτυπώματά τους στις εξελίξεις και θα κριθούν από την αδέκαστη ιστορική κρίση. Είμαστε μάρτυρες συγκλονιστικών ιστορικών γεγονότων. 

Η Γεροντοκόρη

Ο Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ [6] (1965-), μετά το τηλεφώνημα των δύο Προέδρων προέβη σε μία μοχθηρή δήλωση, ενδεικτική της ακατέργαστης ρωσικής αλαζονείας: «Η ψυχρή γεροντοκόρη Ευρώπη έχει τρελαθεί από φθόνο και οργή». Ο ευρωπαϊκός τύπος χρησιμοποίησε τίτλους, όπως «Σοκ και Δέος», «Πάγωσε η Υφήλιος», «Αμήχανη η Ευρώπη», «Νέα Γιάλτα [7]» και άλλα παρόμοια. Όσοι δηλώνουν αιφνιδιασμένοι ή ενημερώνονται ελάχιστα, ή αδυνατούν να κατανοήσουν αυτά που επαγγέλθηκε ο Τραμπ κατά την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας και μετά τη νίκη του στις Προεδρικές εκλογές. Την 22 Φεβρουαρίου 2025 ο Μεντβέντεφ κάλεσε την Ουκρανία να «πέσει στα πόδια του Τραμπ», να διεξαγάγει προεδρικές εκλογές στη χώρα και να προετοιμαστεί για παράδοση. Το πάγωμα μάλλον προήλθε από το πρόδηλο, ότι ο Αμερικανός πρόεδρος εννοεί αυτά τα οποία λέει. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται προ δύσκολων υψηλού κόστους αποφάσεων εάν επιθυμούν να έχει μέλλον η Ευρώπη, ως αυτοτελής οντότητα και όχι υπό εξάρτηση. Η συνέχιση της υποστηρίξεως προς την Ουκρανία συνιστά τη μεγαλύτερη πρόκληση. 

Ξεχάστε τις ΗΠΑ

Ο Μάριο Ντράγκι [8] (1947-), πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης (ΕΚΤ) και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, χρησιμοποίησε αυτή τη πρόταση σε τίτλο άρθρου [9] που δημοσίευσε σχετικά με την νέα πολιτική των ΗΠΑ. Αυτές οι λέξεις πιστεύω περιγράφουν επακριβώς τη νέα κατάσταση στην διεθνή σκηνή. Το 1917 επί προεδρίας Τόμας Γούντροου Ουίλσον [10] (1856-1924), οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεισέφεραν ουσιαστικά στην νίκη των Συμμάχων. Μια βρετανική αφίσα της εποχής είναι ενδεικτική για το πως βίωναν οι Ευρωπαίοι την εποχή εκείνη την αμερικανική «αθωότητα».

Ο Ουίλσον διετέλεσε καθηγητής ιστορίας και πολιτικών επιστημών και πρύτανης στο πανεπιστήμιο Πρίνστον (Princeton), αξιολογούμενο ως 1ο από τα 436 εθνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κατά το Β΄ΠΠ Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ [11] (1882-1945), με το πρόγραμμα εκμισθώσεως και δανεισμού [12] παρείχε δωρεάν οπλισμό, μέσα, εφόδια και υλικά στις χώρες που πολεμούσαν τον άξονα, ζωτικής σημασίας για την διεξαγωγή του πολέμου. Οι εξαιρετικοί αυτοί Πρόεδροι και οι άλλοι που ακολούθησαν στη συνέχεια υπερασπίσθηκαν τα αμερικανικά συμφέροντα και βοήθησαν την Ευρώπη. Τα κίνητρα τους δεν ήσαν μόνο η αποκόμιση κέρδους, αλλά και η προστασία των κοινών αξιών που σχετίζονται με την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, οι οποίες καταπνίγονταν από τα απολυταρχικά καθεστώτα που πολέμησαν. Το βασικότερο και ίσως το μοναδικό κριτήριο αξιολογήσεως των πάντων για το πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εδράζεται στην «αξία των χρημάτων (value for money)».   

Η Ύβρις

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι όταν κάποιος υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του, συμπεριφέρονταν προς τους άλλους με τρόπο προσβλητικό, υποτιμητικό και αυθαίρετο, παραβίαζε τα όρια της ηθικής τάξεως και διέπραττε «ύβρι» έναντι των Θεών. Η Θεότητα Άτις [13] αναλάμβανε δράση και προκαλούσε σύγχυση στο μυαλό του, με αποτέλεσμα να υποπίπτει σε ακόμη μεγαλύτερα σφάλματα. Η θεά Νέμεσις, η τιμωρός των «υβριστών», επέβαλλε την «τίσιν (ποινή)», η οποία οδηγούσε στην καταστροφή και την εξαφάνισή του υβριστού. Η Ευρώπη θα πρέπει να ενεργοποιηθεί και να μην περιμένει βοήθεια από τους Θεούς του Ολύμπου. Ο Τραμπ αναδείχθηκε στη θέση του προέδρου από τη λαϊκή ψήφο και έχει τη νομιμοποίηση να ενεργεί υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το ίδιο δικαίωμα όμως έχουν και οι ηγέτες των λοιπών κρατών. Φαίνεται ότι βαδίζουμε προς εγκατάλειψη της διπλωματίας των διαπραγματεύσεων και έχουμε στραφεί προς τη διπλωματία των κανονιοφόρων [14]. 

Η Άτις και η Νέμεσις και ο "Υβριστής"

Οι Επιλογές της Γεροντοκόρης

Η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια αλλαγή των σχέσεων της με τις ΗΠΑ, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αφορμή το Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Με βάση τους αριθμούς είναι μία μεγάλη δύναμη, αλλά χωρίς συνοχή. Θα είναι ατιμωτικό να εγκαταλείψει την Ουκρανία στο έλεος του Πούτιν. Οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών θα πρέπει πρώτα να αφυπνισθούν. Η συνοχή της ΕΕ είναι η βασικό της μειονέκτημα σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Ρωσία. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης [15] (384-322 π.Χ.) είπε: «Ἀδύνατον το μηδέν πράττοντα πράττειν εὔ (Είναι αδύνατον αυτός που δεν κάνει τίποτα να ενεργεί σωστά)». Σ΄ αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν επιλογές χωρίς κόστος, «τα δωρεάν γεύματα τελείωσαν». Η ΕΕ δύναται:

Να πει ναι σε όλα στον Τραμπ (εξευτελιστικό).

Να αυτονομηθεί πλήρως από την Αμερική (ουτοπικό).

Να επωμισθεί το κόστος αμυντικής θωρακίσεως εαυτής και της Ουκρανίας  έναντι της Ρωσίας (αντιοικονομικό).

Να τηρήσει τα προσχήματα επικαλούμενη το συμφέρον έναντι της θυσίας στη λογική «αυτό μπορούσα αυτό έκανα» και συνεχίζουμε σφυρίζοντας αδιάφορα (ανήθικο).

Να δημιουργήσει κοινό ευρωπαϊκό στρατό υπό ενιαία διοίκηση (ιδανικό).

Να βρεθεί ο κοινά αποδεκτός ικανός ηγέτης που θα αναπτερώσει το ηθικό και θα εμπνεύσει την αγωνιστικότητα, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια. Να αποκτήσει Κοινή Εξωτερική και Αμυντική πολιτική. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να μετατραπούμε από ΕΕ σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης (ΗΠΕ) (θεϊκό). 

Πολύ Λίγα, Πολύ Αργά

Την 17η Φεβρουαρίου 2025, 7 Ευρωπαίοι ηγέτες (Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Δανία, Πολωνία) μαζί με το Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, τους Πρόεδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) συναντήθηκαν στο Παρίσι για επείγουσες συνομιλίες με στόχο να διασφαλιστεί ότι οι χώρες τους θα συμμετέχουν πλήρως σε οποιεσδήποτε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία. Την 19η Φεβρουαρίου υπήρξε δεύτερη διευρυμένη τηλεδιάσκεψη κορυφής με 20 συμμετέχοντες, συμπεριλαμβανομένου του Έλληνος Πρωθυπουργού. Οι συμμετέχοντες επαναβεβαίωσαν την υποστήριξη της Ευρώπης στην Ουκρανία και αποφασίσθηκε η μετάβαση του Γάλλου Προέδρου και του Βρετανού πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον προκειμένου να συνομιλήσουν με τον Τραμπ, πιθανόν την 24η Φεβρουαρίου 2025. 

Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα

Ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τζων Πάλμερστον [16] (1784-1865) είπε: «Δεν έχουμε μόνιμους συμμάχους, μόνο μόνιμα συμφέροντα (We have no permanent allies, only permanent intersts)». Θα πρέπει να το ασπασθούμε εάν θέλουμε να προστατεύσουμε τη πατρίδα μας.

Ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είναι «ενοχλητικός» για τον Τραμπ και αποτελεί εμπόδιο από το οποίο θέλει να απαλλαγεί όσο το δυνατό ταχύτερα, προκειμένου να υλοποιήσει τα «αυτοκρατορικά σχέδια του». «Απέλυσε» το Ζελένσκι και φαίνεται  να θέλει να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία ως παράδειγμα για το τι θα πάθουν όσοι στο μέλλον θα του σταθούν εμπόδιο.

Η ηθική και το δίκαιο υποτάσσονται στο συμφέρον, το οποίο αποτελεί την ισχυρότερη συγκολλητική ουσία των πλέον ετερόκλιτων συστημάτων, όπως του φιλελευθερισμού και του αυταρχισμού.

Τηρουμένων των αναλογιών ότι είναι το MAGA (Make Amerika Great Again) για τον Τραμπ είναι η Γαλάζια Πατρίδα για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Στην οθωμανική αυτοκρατορία κάτω από το Σουλτάνο υπήρχαν οι Πασάδες, οι Αγάδες και οι Μπέηδες. Ο αναθεωρητισμός μπορεί να συντελεστεί σε πολλά επίπεδα.

Ο Ζελένσκι προσέφυγε στον Ερντογάν ο οποίος δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία αναδεικνυόμενος σε βασικό παίκτη στην περιοχή, επιδιώκοντας να αναδείξει την Τουρκία στην ισχυρότερη δύναμη της Μαύρης Θαλάσσης.

Η χώρα μας έχει «βραχυκυκλώσει» από ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα και τα κόμματα προσπαθούν να το εκμεταλλευθούν στο έπακρο για πολιτικά οφέλη, ενώ η υφήλιος δονείται. Να σταματήσουμε να είμαστε μοιραίοι και άβουλοι και να απαλλαγούμε από την κουτοπονηριά, τον επαρχιωτισμό μας και τον ωχαδερφισμό μας, δρώντες και όχι αντιδρώντες στις μεγάλες προκλήσεις των καιρών.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζωρζ Κλεμανσώ [17] (1841-1929) είπε, «Οι πολιτισμοί όταν χάνονται είναι θύματα αυτοκτονίας και όχι δολοφονίας». Ενδεχομένως σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο θα φανούν οι ικανοί να επιβιώσουν και εκείνοι που ολοκλήρωσαν το βιολογικό τους τίτλο.

Αντιστράτηγος Ιωάννης Κρασσάς

Φεβρουάριος 2025

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Σερίφης ο Ντόναλντ Τραμπ, Τσάρος ο Βλαντίμιρ Πούτιν, Ηθοποιός ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και Γεροντοκόρη η Ευρωπαϊκή Ένωση.

[2] Ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ [Donald Trump (1946-)], είναι επιχειρηματίας, μέλος ρεπουμπλικανικού κόμματος και ο πλουσιότερος μέχρι τώρα πρόεδρος των ΗΠΑ. Φοίτησε 2 χρόνια στην οικονομική σχολή του Πανεπιστημίου Φόρντχαμ (91/436) και έλαβε πτυχίο Οικονομικών από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια (11/436).

[3] Η λέξη "Sheriff", προέρχεται από τις αγγλοσαξονικές λέξεις "Shire (κομητεία)-Reeve (φύλακας ή αρχηγός)" και ήταν υπεύθυνος για τη συλλογή των φόρων και την εκτέλεση των διαταγών του βασιλέως. Στις ΗΠΑ ο Σερίφης είναι ένας εκλεγμένος ανά τετραετία αξιωματούχος της αστυνομικής δυνάμεως της κομητείας, θεσμός που ξεκίνησε από το 1600. Τα καθήκοντά του περιλαμβάνουν την επιβολή του νόμου και τη διερεύνηση εγκλημάτων.

[4] Ο Αντιπρόεδρός των ΗΠΑ Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς [James David Vance (1984-)] είναι επιχειρηματίας και συγγραφέας και μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που υπηρετεί ως Γερουσιαστής της πολιτείας του Οχάιο, από το 2023.

[5] Η 61η Διάσκεψη του Μονάχου (Munich Security Conference) για την ασφάλεια εστιάσθηκε στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, στο μέλλον του ΝΑΤΟ, στους κλιματικούς κινδύνους, στη παγκόσμια διακυβέρνηση και στο ρόλο της Ευρώπης στο κόσμο. 

[6] Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ (1965-) είναι Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας από το 2020. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Λένιγκραντ. Διατέλεσε Πρόεδρος της Ρωσίας από το 2008 έως το 2012 και πρωθυπουργός της Ρωσίας, ή αλλιώς υπουργός του Κράτους της Ρωσίας, από τις 8 Μαΐου 2012 ως τις 14 Ιανουαρίου 2020. Θεωρείται εκ των στενότερων συνεργατών του Πούτιν.



Καθήμενοι από αριστερά: Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ, Στάλιν. Όρθιοι ΥΠΕΞ:  Άντονυ Ήντεν (Ην. Βασίλειο) Έντουαρτ Στατίνιους (ΗΠΑ),  Βιατσεσλάβ Μολότοφ (ΕΣΣΔ)

[7] Tο χρονικό διάστημα από 4 έως 11 Φεβρουαρίου του 1945, οι τρεις μεγάλοι συναντήθηκαν για δεύτερη φορά στην Γιάλτα στο νότιο άκρο της χερσονήσου της Κριμαίας, στο θερινό ανάκτορο των Τσάρων, γνωστό ως Λευκό Παλάτι (Livadia Palace). Η αμερικανική αποστολή αριθμούσε 700 άτομα, ενώ η βρετανική ήταν μικρότερη σε αριθμό. Το αντικείμενο της συναντήσεως αφορούσε στην κατοχύρωση των κερδών και την εξασφάλιση των συμφερόντων τους, ενόψει της αναμενομένης άνευ όρων παραδόσεως της Γερμανίας. Ο Στάλιν μέχρι τον Ιούνιο του 1941 ήταν σύμμαχός του Χίτλερ. Στην Γιάλτα προσπάθησε να κατοχυρώσει τα εδαφικά κέρδη και από αυτή την περίοδο. Τα κύρια θέματα που συζητηθήκαν και οι αποφάσεις αφορούσαν: Τον διαμελισμό και την κατοχή της Γερμανίας. Τη κήρυξη πολέμου από την Σοβιετική Ένωση εναντίον της Ιαπωνίας, 3 μήνες μετά την παράδοση της Γερμανίας, με αντάλλαγμα τις Αλεούτιες νήσους, τη Σαχαλίνη, το λιμάνι του Πορτ Άρθουρ και τον έλεγχο της Μογγολίας. Την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών(ΟΗΕ). Την δημιουργία σφαιρών επιρροής. Τη καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας, πολεμικών αποζημιώσεων ύψους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων, εκ των οποίων τα μισά θα ελάμβανε η ΕΣΣΔ. 

[8] Ο Μάριο Ντράγκι είναι Ιταλός οικονομολόγος που υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός της Ιταλικής Δημοκρατίας (Φεβρουάριος 2021-Οκτωβρίου 2022). Διετέλεσε Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας (2006-2011) και Πρόεδρος της ΕΚΤ (2011-2019).

[9] Το άρθρο του Ντράγκι έχει τίτλο, «Ξεχάστε τις ΗΠΑ, η Ευρώπη έχει επιβάλλει δασμούς στον εαυτόν της» και δημοσιεύθηκε στους Financial Times (14 Φεβρουαρίου 2025).

[10] Ο Τόμας Γούντροου Ουίλσον [Thomas Woodrow Wilson (1856-1924)] υπήρξε ο 28ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1913-1921). Θεωρείται από τους καλύτερους Προέδρους και πρωτεργάτης του φιλελευθερισμού. Το 1919 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

[11] Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ [Franklin Delano Roosevelt (1882-1945)], υπήρξε απόφοιτος της νομικής σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ (3/436). Διετέλεσε 32ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1932-1945) Θεωρείται γενικά από τους μελετητές ως ένας από τους τρεις μεγαλύτερους προέδρους των ΗΠΑ, μαζί με τον Τζωρτζ Ουάσιγκτον και τον Αβραάμ Λίνκολν.

[12] Την 11η Μαρτίου 1941, υπογράφηκε από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούσβελτ ο «Νόμος για την Ενίσχυση της Αμύνης των ΗΠΑ». Σύμφωνα με τον νόμο οι ΗΠΑ άρχισαν να προμηθεύουν κατ’ αρχάς το Ηνωμένο Βασίλειο και στην συνέχεια την ΕΣΣΔ, την Ελεύθερη Γαλλία, την Δημοκρατία της Κίνας και 29 άλλα έθνη με πολεμικό υλικό, τρόφιμα και καύσιμα. Το γιγαντιαίο πρόγραμμα βοήθειας, διατηρήθηκε μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Σεπ. 1945). Στην ΕΣΣΔ παραδόθηκαν από τις ΗΠΑ, 430.000 φορτηγά 2,5 τον. που αντιστοιχούσαν στο 30% του συνολικού αριθμού του κόκκινου στρατού, 50.000 οχήματα 1/4 τόνου, 17.000 αεροσκάφη, 7.000 άρματα μάχης, 2.000 ατμομηχανές, 12.000 βαγόνια, εκατομμύρια τόνοι πυρομαχικών, πετρελαίου, ελαιολιπαντικών, τροφίμων και άλλων υλικών. Η ΕΣΣΔ έλαβε επίσης βοήθεια σε πολεμικό υλικό από το Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία προερχόταν από τις βιομηχανίες της (7.000 αεροσκάφη, 5.000 άρματα μάχης, 27 πολεμικά πλοία κ.α.). Η μεταφορά της βοήθειας πραγματοποιείτο από δύο θαλάσσιες και μία χερσαία οδό: Μέσω του Αρκτικού Ωκεανού στους λιμένες του Αρχαγγέλου και του Μούρμανσκ, μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού στο λιμένα του Βλαδιβοστόκ και τέλος μέσω του Περσικού Κόλπου και στην συνέχεια σιδηροδρομικώς δια μέσου του Ιράν.

[13] Η Άτις ήταν θεότητα της ελληνικής μυθολογίας. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη ἀτη σήμαινε τη «σύγχυση των φρενών», την απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που έστελναν οι θεοί. Η Άτη ήταν συμφορά που χτυπούσε ακαριαία, τυφλώνοντας το νου και επιφέροντας την καταστροφή. Ενσάρκωνε τη προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων, καθώς και των αποτελεσμάτων αυτών των πράξεων. Οδηγούσε τόσο τους ανθρώπους, όσο και τους θεούς, στην παρεκτροπή και σε ανεύθυνες πράξεις.

[14] Η διπλωματία που στηρίζεται στην επίδειξη στρατιωτικής δυνάμεως. Ο όρος δημιουργήθηκε από μία σειρά κειμένων του Βρετανού διπλωμάτη James Cable (1920-2001) από το 1971 ως το 1993, ουσιαστικά υποδηλώνει τη χρήση ναυτικής ισχύος (κατ’ επέκταση στρατιωτικής) με στόχο την αποκόμιση συμφερόντων σε διεθνές στρατηγικό επίπεδο, χωρίς όμως την κήρυξη πολέμου.

[15] Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και επιστήμονας που γεννήθηκε στα Στάγειρα της Χαλκιδικής, στη Μακεδονία. Σε ηλικία 17 ετών εισέρχεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα στην Αθήνα, όπου παραμένει επί 20αετία. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι έγραψε περί τα 400 βιβλία, υπολογιζόμενο σε 445.270 στίχους. Ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. Μέσα σ' αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε.


[16] Ο Τζων Πάλμερστον [1784-1865 (John Palmerston)], διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1859 έως το 1865, ενώ κατείχε κυβερνητικές θέσεις σχεδόν συνεχώς από το 1807.

[17] Ο Ζωρζ Κλεμανσώ [Georges Clemenceau (1841-1929)], διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Γαλλίας (1906-1909 & 1917-1920). Σπούδασε ιατρική χωρίς να λάβε πτυχίο και στη συνέχεια στράφηκε στη δημοσιογραφία. Ανέλαβε την ηγεσία της χώρας σε μία δύσκολη καμπή του πολέμου και την οδήγησε στη νίκη. Το προσωνύμιο του ήταν «τίγρης».



ΤΕΛΟΣ

Από: Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά - 21 Φεβρουαρίου 2025

Πηγή: istorikadromena.gr

Το διαβάσαμε επίσης «Η βραδυνή»  vradini.gr και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ  roykoymoykoy.blogspot.com

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2025

Πέθανε ο Κώστας Σημίτης

Πέθανε ο Κώστας Σημίτης σε ηλικία 88 ετών

(Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2025)

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Βρισκόταν στο εξοχικό του στους Αγίους Θεοδώρους για τις ημέρες των εορτών. Στις 7.31 το πρωί διακομίστηκε στο νοσοκομείο της Κορίνθου με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Εκεί έγινε προσπάθεια ανάνηψης χωρίς οι γιατροί να καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή.

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετείχε στην πρώτη Κεντρική Επιτροπή και στο πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος Αμέσως μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981, ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε πολλές υπουργικές θέσεις. Το 1996 ανέλαβε Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Ο Κώστας Σημίτης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 23 Ιουνίου 1936. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στη Γερμανία και στην Αγγλία, όπου γνώρισε τη σύζυγο του Δάφνη Σημίτη, το γένος Αρκαδίου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Φιόνα και τη Μαριλένα.

Σύμφωνα με στοιχεία της ιστοσελίδας του ιδρύματος Κώστα Σημίτη: Ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία ως διδάκτωρ της Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ το 1959. Από το 1971 έως το 1975 δίδαξε ως υφηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντίας και συνέχισε ως τακτικός καθηγητής του Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Γκίσεν. Το 1977 εξελέγη τακτικός καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πρωτοστάτησε το 1965 στην ίδρυση του Ομίλου Πολιτικής Έρευνας «Αλέξανδρος Παπαναστασίου». Ο «Όμιλος Παπαναστασίου», είχε ως στόχο τη συστηματική μελέτη των σημαντικότερων προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και την ανάληψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπισή τους. Το 1967, ο όμιλος μετεξελίχθηκε στην αντιδικτατορική οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα».

Συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα (1967-1974). Το 1969 διέφυγε στο εξωτερικό. Καταδικάσθηκε ερήμην σε φυλάκιση. Σε αντίποινα συνελήφθη η σύζυγός του και κρατήθηκε για δυο μήνες σε απομόνωση. Το 1970 στη Γερμανία έγινε μέλος του ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα) και το 1974 ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, συμβάλλοντας καθοριστικά και στην διατύπωση της «Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη». Συμμετείχε στο πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο και στην πρώτη Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ.

Στο δημοψήφισμα κατά της βασιλείας (8/12/1974) ορίζεται από το ΠΑΣΟΚ ως ο εισηγητής του ΟΧΙ στο ειδικό τηλεοπτικό αφιέρωμα.

Στις εκλογές του 1977 συνδιαμορφώνει το εκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.

Με το άρθρο του «Δομική αντιπολίτευση» και τη συμπλήρωση του συνθήματος «Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων» με το «Ναι στην Ευρώπη των λαών» στοχοποιείται στο εσωτερικό του ηγετικού πυρήνα και παραιτείται από το Εκτελεστικό Γραφείο (13/6/1979).

Στις εκλογές του 1981, παρά τις αρχικές δεσμεύσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν περιλαμβάνεται στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ.

Αμέσως μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981, ανέλαβε στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το Υπουργείο Γεωργίας. Διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας μέχρι το 1985. Εξασφάλισε την επιτυχή ένταξη της ελληνικής γεωργίας στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΟΚ, καθώς και τον πολλαπλασιασμό των κοινοτικών ενισχύσεων. 

Στο Εκτελεστικό Γραφείο επέστρεψε το 1984. Στις εκλογές του 1985 είναι για πρώτη φορά υποψήφιος βουλευτής. Πρώτος βουλευτής Πειραιά, διανύει μια μακρά Κοινοβουλευτική θητεία που λήγει με την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική το 2007.

Το 1985 ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Νοέμβριο του 1987 εφαρμόζοντας το πρώτο πρόγραμμα σταθεροποίησης με αποτέλεσμα τον δραστικό περιορισμό των μακροοικονομικών ανισορροπιών.

Το Νοέμβριο του 1987 διαφώνησε με την χαλάρωση των μέτρων ανόρθωσης της οικονομίας και παραιτήθηκε. 

Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στην Ανάβυσσο, μετά την εκλογική ήττα, το 1989, ο Κώστας Σημίτης επανεκλέγεται στο Εκτελεστικό Γραφείο «για την ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ».

Διετέλεσε για μικρό διάστημα Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κατά τη διάρκεια της Οικουμενικής Κυβέρνησης, του καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα (Νοέμβριος 1989-Φεβρουάριος 1990). 

Το 1990 στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής στο «Πεντελικό», ο Ανδρέας Παπανδρέου επέβαλε την εκλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου στη θέση του Γραμματέα του κόμματος, κόντρα στην υποψηφιότητα του Παρασκευά Αυγερινού που υποστήριζαν οι Κ. Σημίτης, Μελίνα Μερκούρη, Β. Παπανδρέου, Θ. Πάγκαλος.

Από το 1993 ως το 1995 ήταν Υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας, Έρευνας και Τεχνολογίας καθώς και Υπουργός Εμπορίου ταυτόχρονα. Κατά το διάστημα αυτό έθεσε το πλαίσιο μιας μακροχρόνιας πολιτικής ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας. Παραιτήθηκε στις 11.9.1995 λόγω του χειρισμού θεμάτων της αρμοδιότητάς του από τον πρωθυπουργό χωρίς προηγούμενη συνεννόηση.

Ενόψει του 3ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ (Απρίλιος 1994) ο Κώστας Σημίτης δημοσιεύει σειρά άρθρων («προς μια οικονομία εντάσεως γνώσης», «κοινωνία της πληροφορίας: η πληροφορία στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης» κ.α. διαμορφώνοντας σταδιακά τις θέσεις του για τον «εκσυγχρονισμό».

Τον Νοέμβριο του ‘94, η Β. Παπανδρέου συγκάλεσε το «δείπνο των Τεσσάρων» προσκαλώντας τον Κ. Σημίτη, Παρ. Αυγερινό και Θ. Πάγκαλο για να συζητήσουν την «εξεύρεση διεξόδου στη φθίνουσα πορεία του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης».

Το 1996 ανέλαβε Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. 

Στα τέλη Νοεμβρίου 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου νοσηλεύεται στο Ωνάσειο και η φθίνουσα πορεία της υγείας του δεν αντιστρέφεται. Μετά από την επιστολή παραίτησης του Ανδρέα Παπανδρέου, η Κοινοβουλευτική Ομάδα στις 18/1/1996 εκλέγει τον Κώστα Σημίτη ως νέο πρωθυπουργό.

Στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που ακολουθεί (μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου) ο Κώστας Σημίτης εκλέγεται Πρόεδρος τους ΠΑΣΟΚ με 53.77% έναντι του Άκη Τσοχατζόπουλου (46.23%).

Στο 5ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το Μάρτιο του 1999 επανεκλέχθηκε Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Στις Κοινοβουλευτικές Εκλογές της 9ης Απριλίου 2000 επανεκλέχθηκε Πρωθυπουργός, με αύξηση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ και στο 6ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε, τον Οκτώβριο του 2001, εκλέχθηκε για τρίτη φορά Πρόεδρος του Κινήματος.

Στις 7 Ιανουαρίου 2004, με στόχο την ομαλή πολιτική διαδοχή, ανακοίνωσε την παραίτησή του από την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, παραμένοντας όμως Πρωθυπουργός μέχρι τη λήξη και της δεύτερης θητείας του και τη διενέργεια των κοινοβουλευτικών εκλογών στις 7 Μαρτίου 2004, συμπληρώνοντας οκτώ συνεχή χρόνια πρωθυπουργίας.

Εκλεγόταν βουλευτής της Α’ εκλογικής περιφέρειας Πειραιά, συνεχώς από το 1985. Μετά τις Κοινοβουλευτικές εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004, μετέχει σε διεθνή fora και οργανώσεις όπως στην Action Committee on European Democracy (ACED), στην Clinton Global Initiative, στο Interaction Council.

Κατά την περίοδο που ακολούθησε την αποχώρησή του από το Υπ. Εθν. Οικονομίας το 1987, ο Κώστας Σημίτης προσδιόρισε το στίγμα της συνολικής πολιτικής του σκέψης με τη δημοσίευση άρθρων και μελετών. Με την ίδρυση του «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας» (ΟΠΕΚ), δημιούργησε ένα βήμα για τη συζήτηση των θεμάτων του εκσυγχρονισμού. Επί πρωθυπουργίας του επεδίωξε τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα για τη σταθεροποίηση και την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας καθώς και την ενδυνάμωση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον διεθνή περίγυρο της.

H Ελλάδα εντάχθηκε το 2000 με την πολιτική αυτή στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, επιτυγχάνοντας έναν στρατηγικής σημασίας εθνικό στόχο. Μετά την αντικατάσταση της δραχμής από το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ακολούθησε η επιτάχυνση των πολιτικών για την πραγματική και κοινωνική σύγκλιση. Έγινε πράξη η ισόρροπη περιφερειακή ανάπτυξη με την εκτέλεση εκατοντάδων μικρών και μεγάλων έργων υποδομής σε όλη την ελληνική επικράτεια, στο πλαίσιο ενός από τα μεγαλύτερα αναπτυξιακά προγράμματα στην ιστορία της χώρας. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, η Αττική Οδός, η Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, το Μετρό της Αθήνας, η Εγνατία Οδός.

Ανάλογου μεγέθους ήταν και το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του κοινωνικού κράτους που εφαρμόστηκε με έμφαση στην ανάπτυξη των υποδομών υγείας και πρόνοιας, ιδίως με την κατασκευή δεκάδων νοσοκομείων σε όλη τη χώρα. 

Στην πορεία προς τον εκσυγχρονισμό, σημαντικός σταθμός ήταν η αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001, η δημιουργία ανεξάρτητων διοικητικών αρχών, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, το Πρόγραμμα Καποδίστριας και η αποκέντρωση της κεντρικής εξουσίας, η εξάρθρωση της Οργάνωσης «17 Νοέμβρη», οι νέες ρυθμίσεις για τις ταυτότητες, οι υποδομές στον πολιτισμό.

Παράλληλα, προετοιμάστηκε η χώρα για την άρτια διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.

Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του η Ελλάδα ενίσχυσε τη θέση της στα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Σχεδιάστηκε και ολοκληρώθηκε η ενταξιακή πορεία της Κύπρου. Επιτεύχθηκε η βαλκανική συνεργασία. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εισήλθαν για πρώτη φορά σε μια περίοδο συνεννόησης με προοπτική την επίλυση του προβλήματος της υφαλοκρηπίδας σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι.

Ως Πρωθυπουργός, προήδρευσε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κατά το α΄ εξάμηνο του 2003. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας, στις 14 Απριλίου 2003 στη στοά του Αττάλου στην Αθήνα, συνετελέσθη η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση των δέκα νέων μελών, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος. Παράλληλα, ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες για το σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Προωθήθηκε η στρατηγική της Λισσαβόνας για την ανάπτυξη και την απασχόληση. Κατέστη εφικτή μια ενιαία στάση των κρατών -μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην κρίση που προέκυψε με τον πόλεμο στο Ιράκ.

Μετά το πέρας της πρωθυπουργικής θητείας και ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου συνέχισε να παρεμβαίνει στην δημόσια ζωή με ομιλίες και αρθογραφία υπηρετώντας τον πάγιο στόχο του την ισχυρή Ελλάδα, την ισχυρή κοινωνία, τον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους.

Στο συγγραφικό έργο και το δημόσιο λόγο του Κώστα Σημίτη περιλαμβάνονται κείμενα και βιβλία πολιτικού και επιστημονικού περιεχομένου.

Πηγές: ΕΡΤΝews, ιστοσελίδα ιδρύματος Κώστα Σημίτη 05/01/2025

ertnews.gr   formedia.gr


Η ζωή, το έργο και η παρακαταθήκη του Κώστα Σημίτη 
– Τετραήμερο εθνικό πένθος, συγκινητικά μηνύματα συνοδοιπόρων και αντιπάλων

Πρωθυπουργός για δύο τετραετίες, οραματιστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και αρχιτέκτονας του εκσυγχρονισμού, ο Κώστας Σημίτης, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 88 ετών, αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στην ελληνική ιστορία. 

Παρακαταθήκη του η ένταξη της Ελλάδας στον «σκληρό πυρήνα» του Ευρώ, η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. και  τα μεγάλα έργα για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων που φέρουν την υπογραφή του. 

Πρωθυπουργός, Πανεπιστημιακός, Αντιστασιακός, είχε πάντα σταθερή ιδεολογική, αξιακή και πολιτική ταυτότητα, επισημαίνουν συνεργάτες του.

«Οραματίστηκε μια Ελλάδα ισχυρή και ισότιμη στην Ευρώπη», επεσήμανε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Συνόδευσε την Ελλάδα στα μεγάλα εθνικά της βήματα», τόνισε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ρομπέρτα Μέτσολα με ανάρτησή της στα ελληνικά τονίζει ότι «η Ευρώπη πενθεί μαζί με τον λαό της Ελλάδας για την απώλεια ενός βαθιά ευρωπαϊστή και οραματιστή πολιτικού».

Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς ήταν σπουδαίος Ευρωπαίος και φίλος της Γερμανίας. Τιμούμε τη συμβολή του στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και την προσήλωσή του στο σύγχρονο κράτος.

Δεν προχωράς χωρίς σχέδιο – χωρίς στόχο και πρόγραμμα υλοποίησης. Προχωράς με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, αλλά συχνά κόντρα στο ρεύμα. Είναι το τίμημα που πρέπει να καταβληθεί, για να είναι το όφελος που θα προκύψει πολύ μεγαλύτερο. Γι` αυτό και πιστεύω, παρά τα εμπόδια, δεν πρέπει να διστάζουμε, πίστευε, όπως είχε δηλώσει o Κώστας Σημίτης.

Η εικόνα του να κάνει ανάληψη τα πρώτα ευρώ από ΑΤΜ πέρασε στην ιστορία μαζί με τη δήλωσή του ότι το Ευρώ σημαίνει για την χώρα μας, μια βαθιά τομή στην οικονομία της. 

Διατέλεσε πρωθυπουργός σε κομβική χρονική στιγμή για την χώρα, από το 1996 έως το 2004.

Γεννημένος στις 23 Ιουνίου 1936 στον Πειραιά, σπούδασε νομική και οικονομικά στη Γερμανία και στην Αγγλία, όπου γνώρισε τη σύζυγο του Δάφνη, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες.

Πανεπιστημιακός και αντιστασιακός, με αντιδικτατορική δράση, την περίοδο της Χούντας στην Ελλάδα. Το 1970 έγινε μέλος του ΠΑΚ στην Γερμανία. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του του ΠΑΣΟΚ και συνέβαλλε καθοριστικά στην διατύπωση της ιδρυτικής διακήρυξης τους κόμματος της 3ης Σεπτέμβρη του 1974. Συμμετείχε στο πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο και στην πρώτη Κεντρική Επιτροπή του. Το 1981,  έγινε υπουργός Γεωργίας, το 85 ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ενώ διατέλεσε και υπουργός Παιδείας, Βιομηχανίας, Εμπορίου.

Το ημερολόγιο έδειχνε 18 Ιανουαρίου του 1996 όταν μετά από ψηφοφορία της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία.

Μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, αναμετρήθηκε με τον Άκη Τσοχατζόπουλο για την προεδρία του κόμματος στο 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου βγήκε νικητής. Επανεκλέχθηκε πρόεδρος του κινήματος και στο συνέδριο του Μαρτίου το 1999, αλλά και σε αυτό που έγινε τον Οκτώβριο του 2001.

Πρέπει να συνηθίσουμε ακριβώς σε όλα τα κόμματα, ότι μπορεί να υπάρχει μια διαφορετική γνώμη. Ότι ένα κόμμα σημαίνει και κοινότητα και ετερότητα, είχε δηλώσει τότε στην ΕΡΤ.

Στις 7 Ιανουαρίου 2004, ανακοίνωσε την παραίτησή του από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, παραμένοντας όμως πρωθυπουργός μέχρι τη λήξη και της δεύτερης θητείας του στις 7 Μαρτίου του ίδιου έτους.

Η διαδοχή του Ανδρέα – Η κρίση στα Ίμια

Εκλέγεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 1996 από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ , μετά την παραίτηση ( για λόγους υγείας) του Ανδρέα Παπανδρέου. «Όλοι μαζί για την ισχυρή Ελλάδα που θα έχει ρόλο και φωνή στην Ευρώπη», είχε τότε δηλώσει.

Τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του, κλήθηκε να διαχειριστεί την κρίση στα ‘Ιμια, μια από τις σοβαρότερες κρίσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η πορεία του Κ. Σημίτη συνδέθηκε με τον ευρωπαϊσμό και τον εκσυγχρονισμό. Η Ελλάδα αναλαμβάνει το μεγάλο εγχείρημα των Ολυμπιακών αγώνων , η χώρα κινείται σε τροχιά προετοιμασίας του μετρό της Αθήνας, το τραμ, το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η Αττική Οδός, η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Εγνατία Οδός είναι από τα έργα που παραδόθηκαν , ενώ η Ελλάδα μπαίνει στην ζώνη του Ευρώ.

Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. με άλυτο το Κυπριακό

Από τις κορυφαίες στιγμές της 8ετούς διακυβέρνησης του ήταν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ χωρίς την επίλυση του Κυπριακού.

Οι τελευταίες δραματικές ώρες: Χωρίς σφυγμό η διακομιδή στο νοσοκομείο Κορίνθου

Ο Κώστας Σημίτης έφτασε στο εξοχικό του στους Αγίους Θεοδώρους  το Σάββατο, ιδιαιτέρως ευδιάθετος. Λίγες ώρες αργότερα όμως, νωρίς το πρωί μεταφέρθηκε χωρίς σφυγμό με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Κορίνθου.

«Σήμερα και περί ώρα 7:30 περίπου διακομίστηκε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου μας, με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χωρίς τις αισθήσεις του ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Έγινε προσπάθεια ανάνηψης που δυστυχώς απέβη άκαρπη και διαπιστώθηκε ο θάνατός του», ανακοίνωσε το Νοσοκομείο Κορίνθου.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, λόγω του αιφνίδιου θανάτου, θα γίνει νεκροψία, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα.

Δημοσία δαπάνη η κηδεία

Σύμφωνα και με την ανάρτηση του υπουργού Εσωτερικών Θοδωρή Λιβάνιου, «ήταν ένας πολιτικός που τιμήθηκε δύο φορές από τον ελληνικό λαό με το αξίωμα του πρωθυπουργού».

Με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού και δημοσία δαπάνη η κηδεία θα γίνει την Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου, στις 12:00 το μεσημέρι στη Μητρόπολη Αθηνών ενώ στη συνέχεια η ταφή του θα γίνει στο Α` Νεκροταφείο.

Κατά το τετραήμερο εθνικό πένθος, θα κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες σε όλα τα δημόσια κτίρια.

Το πρωτόκολλο της νεκρώσιμης τελετής με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού

Αγήματα από τα 3 σώματα του Στρατού και τρεις βολές από διμοιρία, ορίζει μεταξύ άλλων το πρωτόκολλο.

Στο εσωτερικό του κοιμητηρίου παρατάσσεται διμοιρία η οποία βάλλει τρεις φορές με αβολίδοτα φυσίγγια κατά τον ενταφιασμό του νεκρού, ενώ η στρατιωτική μουσική παιανίζει το Εμβατήριο της Σημαίας.

Τιμές προς το νεκρό αποδίδονται κατά την έξοδο από την οικία του, την είσοδο και την έξοδο από το ναό που θα τελεστεί η νεκρώσιμος ακολουθία, και την άφιξη της πομπής στο κοιμητήριο. Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν κανονικά όπως και τα σχολεία.

Ολόκληρο το άρθρο στο ertnews.gr

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2024

Το λάθος σε εξωσωματική και το δίλημμα των γονέων!

Το φριχτό λάθος κλινικής εξωσωματικής και το τεράστιο δίλημμα για τους γονείς

Zoë and May, both 5, were born to each other’s genetic parents

Δύο ζευγάρια ήρθαν αντιμέτωπα με το δίλημμα, όταν ανακάλυψαν τι είχε συμβεί στην εξωσωματική.

Η Daphna Cardinale και ο σύζυγός της, Alexander, προσπαθούσαν επί τρία χρόνια να αποκτήσουν το δεύτερο παιδί τους, όταν αποφάσισαν να στραφούν στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Λίγο αργότερα χάρισαν στην 5χρονη κόρη τους, την Olivia, μία αδελφή, τη May.

Daphna Cardinale with May at the hospital

From the Cardinale family

Αμέσως άρχισαν να αναρωτιούνται αν αυτό σήμαινε ότι θα έχαναν το παιδί. Παρότι το φοβούνταν αυτό, ήξεραν πως το όφειλαν στη May να βρουν τους γονείς της. Και την ίδια ώρα αναρωτιούνταν τι είχαν απογίνει τα δικά τους έμβρυα.

Alexander Cardinale at the hospital with Olivia and May

Τελικά ο δικηγόρος τους ενημέρωσε την κλινική, την California Center for Reproductive Health, όπου ξεκίνησε έρευνα. Λίγο καιρό αργότερα έμαθαν ότι οι γονείς της May ζούσαν σε απόσταση δέκα λεπτών, σε ένα άλλο προάστιο του Λος Άντζελες. Υπήρχαν κι άλλα νέα. Εκείνη η οικογένεια είχε ένα μωρό στην ηλικία της May, ένα κοριτσάκι με μπλε μάτια. Ήταν το παιδί της Daphna και του Alexander, η Zoe.

Zoë at the hospital

Το άλλο ζευγάρι δεν πέρασε την ίδια αγωνιώδη αναμονή. Κάποια στιγμή δέχθηκαν τηλεφώνημα από την κλινική, στο οποίο ενημερώθηκαν για το φριχτό λάθος. Για την Annie, αυτό δεν ήταν απόλυτη έκπληξη. Κάπου μέσα της το περίμενε. Ένιωθε άβολα κάθε φορά που οι φίλοι της σχολίαζαν ότι η Zoe δεν έμοιαζε στην ίδια, ή τον σύζυγό της.

Αμέσως τα ζευγάρια συμφώνησαν να συναντηθούν. Οι δύο μητέρες αγκαλιάστηκαν και σύντομα κατάλαβαν και οι δύο πλευρές ότι σκέφτονταν με παρόμοιο τρόπο. Ήταν αντιμέτωποι με ένα σουρεαλιστικό δίλημμα. Τι θα έκαναν; Τελικά, συμφώνησαν ότι έπρεπε να γίνει ανταλλαγή των μωρών.

Ωστόσο, αυτό δεν μπορούσε να γίνει απευθείας. Δεν φαινόταν υγιές για τα μωρά, οι γονείς δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμοι. Αλλά έπρεπε να κάνουν και μια δύσκολη συζήτηση με τα μεγαλύτερα παιδιά τους. Έπρεπε να υπάρξει μεταβατική περίοδος.

Για δύο εβδομάδες καθημερινά η μία οικογένεια πήγαινε στο σπίτι της άλλης και σταδιακά μάθαιναν πράγματα για τα παιδιά που ήταν γονιδιακά δικά τους, για παράδειγμα πώς τους αρέσει να τα αποκοιμίζουν. Το επόμενο βήμα ήταν να περνούν οι γονείς λίγες ώρες μόνοι τους με το παιδί τους. Από τη μία χαίρονταν, από την άλλη τους έλειπε το μωρό που μεγάλωναν έως τότε.

Όταν τα δύο κορίτσια ήταν τεσσάρων μηνών, οι γονείς αποφάσισαν ότι ήταν η ώρα για να γίνει η ανταλλαγή. Έτσι, πήγαν στο δικαστήριο και υπέγραψαν τα σχετικά έγγραφα.

Alexander and Daphna Cardinale with Zoë and Olivia

Τελικά οι δύο οικογένειες αποφάσισαν ουσιαστικά να μεγαλώσουν τα δύο παιδιά μαζί. Η Zoe και η May είναι τώρα πέντε ετών. Περνούν μαζί γιορτές και γενέθλια, η μία θεωρεί την άλλη αδελφή της και πήγαν στο ίδιο προνήπιο. Τα μεγαλύτερα αδέλφια τους επίσης είναι πολύ κοντά. Η May αποκαλεί «μαμά Daphna» και «μπαμπά Alexander» τους ανθρώπους που τη μεγάλωσαν ως δικό τους παιδί τους πρώτους τέσσερις μήνες της ζωής της. Και η Zoe κάνει το αντίστοιχο με την Annie και τον σύζυγό της.

Daphna and Annie with the four children

Ιστορία από newsroom@dnews.gr (Newsroom)  msn.com/el-gr

Πηγή: NYT nytimes.com

Zoë and May 

An I.V.F. Mix-Up, a Shocking Discovery and an Unbearable Choice

Two couples in California discovered they were raising each other’s genetic children. Should they switch their girls?

φωτό

Zoë and May, both 5, were born to each other’s genetic parents.Credit...Holly Andres for The New York Times

By Susan Dominus

Nov. 25, 2024

In the days after Daphna Cardinale delivered her second child, she experienced a rare sense of calm and wonder. The feeling was a relief after so much worrying: She and her husband, Alexander, had tried for three years to conceive before turning to in vitro fertilization, and Daphna, once pregnant, had frequent and painful early contractions. But now, miraculously, here was their baby, their perfect baby, May, with black hair plastered on her head. (May is a nickname that her parents requested to protect her privacy.)

Listen to this article, read by Julia Whelan

Because everything about May felt like an unexpected gift, Daphna was not surprised to find that she was an easy newborn: a good eater, a strong sleeper. The couple settled May into her lavender bedroom in their home in a suburb of Los Angeles. Daphna, on leave from her work as a therapist, was grateful for the bounty of two children, overjoyed that she could deliver to her older daughter, Olivia, then 5, the sister she had begged for since she could speak in full sentences.

Alexander, a singer and songwriter, wanted to share his wife’s happiness, but instead he was preoccupied by a concern that he was reluctant to voice: May did not look to him like a member of their family. She certainly did not resemble him, a man of Italian descent with fair hair and light brown eyes, or Daphna, a redhead with Ashkenazi Jewish heritage. Alexander often turns to dark humor to mask a simmering anxiety, and in the days after the birth, he started to joke that their I.V.F. clinic had made a mistake. Later he would explain that the jokes were a kind of superstition, a way of warding off something threatening: If you say the horrible thing out loud, it won’t happen. But friends and family members were also commenting to him on the striking difference in appearance — Alexander’s mother, for example, told him, out of Daphna’s earshot, that she would have guessed that at least one of May’s parents was Asian.

Alexander would convince himself that everything was fine, only to be walloped once again by the suspicion that May was not his genetic child. Daphna, who was accustomed to calming Alexander’s worries, quickly tired of his nervous jokes about the clinic. Looking back, she realized that her consciousness was working on two levels, that her mind was laboring not to see what was fairly obvious. She often sought reassurance from a baby photo of herself that her mother sent her, in which she closely resembled May. But occasionally, when Daphna looked in the mirror, she would see her own face and think it looked strange — as if there were something wrong with her.


Image

Daphna Cardinale with May at the hospital.Credit...From the Cardinale family


Image

Alexander Cardinale at the hospital with Olivia and May.Credit...From the Cardinale family


Trying to ease Alexander’s mind, Daphna ordered a DNA testing kit. But Alexander, threatened by its ominous presence on the night stand in their bedroom, was reluctant to go anywhere near it. Daphna grew concerned enough about Alexander’s low mood that she called his best friend for advice. That friend was the first person brave enough to tell Daphna directly what he really thought: At least one of them was not May’s genetic parent. His certainty startled Daphna. Suddenly, when she looked at May, she could see what he was seeing — she could understand Alexander’s alarm. Finally, in November 2019, they sent DNA samples off to a testing company. Then they waited.

Three weeks passed before the results appeared in Alexander’s inbox. By then, May was about 2 months old, the point in babies’ lives when they can track their mothers’ movements around a room, when they are comforted by being picked up, when their faces brighten at a caregiver’s approach. May had just started smiling back when her family members smiled at her, an emotional call and response that delighted Olivia, who often watched TV with May comfortably nestled by her side.

Alexander opened the email on his phone, as Daphna, holding May, paced around their bedroom. She saw her husband’s face immediately look drawn; his body language registered defeat. He read out loud: “99.9 percent likelihood, not a match for the father.”

“But what about me?” Daphna asked twice, quickly. She was sure that one of them must be May’s parent, the way some people who play the lottery feel certain, no matter how irrationally, that this time they’ve picked the right numbers. Alexander scanned: “99.9 percent likelihood,” he told her, “not a match for the mother.”

Ten minutes later, a babysitter arrived to watch May while Alexander and Daphna took Olivia to see “Frozen 2,” a long-promised outing. In the theater, they sat on either side of her, tears running down their cheeks in the dark, trying to understand what this news meant for their family. If the clinic had given them another couple’s embryo, what did that suggest about the fate of their own embryos? If they tried to find out and informed the clinic of the error, could they end up losing May? Even if they did nothing, could they lose May to her genetic parents, who might already be desperately trying to find her?

In the days that followed, Daphna learned with mounting distress that the law generally privileged genetic parents in the very rare cases like theirs. Just a few months earlier, a lawsuit had made the news involving a woman in New York who gave birth to two boys, neither of whom, it became obvious after their birth, shared her and her husband’s Korean American ancestry. Nor were the boys related to each other, the clinic determined when it investigated. The embryos came from two other couples, both of whom sued for custody. The Korean American woman fought to raise the boys but lost in court. She was forced, heartbroken, to relinquish her babies to their respective genetic parents.

Daphna and Alexander were under no legal obligation to tell anyone about the DNA test results, but they knew, with an agonizing clarity, that they had to contact the clinic to share what they had learned. They felt that they owed it to May to try to find her genetic parents — even if it meant losing her. “We didn’t want to be those people who were so desperate for a baby that we were going to deprive someone of theirs,” Daphna told me. “It felt like a kidnapping.” They also wanted to know what happened to their own embryos: Were they all still in the lab? If any were missing, had they been accidentally destroyed — or transferred to someone else? The couple retained a surrogacy lawyer, Andrew Vorzimer, who reached out to the clinic, the California Center for Reproductive Health, which opened an investigation.

Life took on a nightmarish quality for Daphna, who felt the possible loss of May every time she held her close. Some days she felt numb; some days she cried alone in her bedroom. Every time there was a knock on the door, she was afraid that it would be a lawyer or social worker with official-looking papers, there to take May away. Rather than distancing her from May, the thought of losing her only deepened the tenderness Daphna felt toward her. “I felt like I had to pour as much love into her as I could,” she told me, “almost like the way you store up for winter.” Olivia, who knew nothing of her parents’ concerns, also grew more attached to her baby sister. Daphna once went to lay May down in her crib and found, where the pillow would be, a drawing of a rainbow that Olivia had put there as a gift for her little sister.

On Dec. 6, Vorzimer called as Daphna was changing May’s diaper. He had news: The fertility clinic had identified May’s parents. The clinic saw couples from around the world, but May’s genetic parents, astonishingly, lived only 10 minutes away in a nearby suburb. Alexander’s mother would turn out to be right: The father was Asian American; the mother was Latina. “So I just lost my baby,” Daphna said to Vorzimer, holding May in her arms. “I just lost my baby, right?” He couldn’t be sure what it meant, he told her. But in the coming days, he relayed more news: The other family had a baby the same age as May, a little girl with blue eyes. She was Daphna and Alexander’s genetic child, and her name was Zoë.

The other couple did not have the prolonged process of waiting and discovery that Daphna and Alexander had. Instead, there was an urgent phone call from the clinic, their fertility doctor weeping as he explained that there had been a terrible mistake: They had been raising the genetic child of another couple, who had been raising theirs. The conversation was a shock that plunged them into grief, even if Zoë’s mother, Annie, wasn’t entirely surprised. On some level, she had been waiting for a phone call like that one. (Annie is a nickname, and her husband’s name is being withheld at their request to protect their privacy.)

Annie and her husband had their first child, a son, when she was in her early 40s. He was about 2 when they turned to I.V.F. to try to have a second. When Annie gave birth to a daughter with surprisingly fair hair, the extended family on both sides took it in stride as one of life’s flourishes of fate, a reminder of the mysteries of biology.

In the first weeks after the birth, Annie felt that all was as it should be: Zoë latched easily, and Annie loved the closeness she felt when she nursed her, their bodies aligned in mutual comfort in the hazy hours of the early morning. When Zoë was about 2 months old, her eye color developed into a deep blue, which Annie found confusing enough that she asked her pediatrician about it; he reassured her that recessive genes surprise parents all the time. But Annie still felt uneasy when friends commented on her baby’s looks — how light-haired she was, how remarkable it was that Annie could have given birth to her. After the phone call from the doctor, Annie, who was already experiencing bouts of melancholy after Zoë’s birth, sank into a depression. She had never felt closer to her daughter, but because of the shock, she thought, her milk dried out. She could no longer nurse.


Image

Zoë at the hospital.Credit...From the Cardinale family


Image


The day after Christmas, the two couples exchanged voice mail messages and agreed to meet the next day at a law firm near their homes. Alexander was a compulsive documenter who often captured video of important family moments, and he planned to use his phone to create a record of the event. He and Daphna arrived first and waited in a conference room to meet the people who might determine May’s fate. They stood awkwardly by a table as the other couple entered. Annie was several inches shorter than Daphna, with the dramatic looks of a movie star, her hair long and dark. Her husband was trim and about Alexander’s height. They knew his face well — because it was their daughter’s face.

Daphna walked up to Annie, and the two women stared at each other. Then Daphna leaned down and hugged Annie, who hugged her back, their embrace close and quiet. They stayed that way, clinging to each other, while Alexander and Annie’s husband shook hands, exchanged names, stuck their hands in their jacket pockets and looked everywhere in the room but at each other. When the two women pulled apart, Daphna said to Annie, “How are you doing?” Annie, her face grave, answered: “Terrible.”

The two couples relaxed: Each sensed in the other a basic decency; they took comfort in being with other people who could fully understand their surreal dilemma. They talked for a long time about how painful any resolution of the situation would be. They cried together. At times, they sat in silence. Alexander could sense that both mothers were avoiding having to speak plainly of what the future would hold. Finally, Daphna asked the question that was hovering in the air: “So, what are we going to do?”

May and Zoë were no longer newborns but babies who had, by then, spent three months hearing their siblings laugh, smelling their mothers’ scents, seeing the particular shade of dark that descended in their rooms when night fell. Could the parents now possibly rip them from all the comfort they’d known, in the name of some genetic allegiance? The known cases of I.V.F. mix-ups like theirs were rare enough that the two couples had little precedent to turn to for guidance.

Daphna knew from her training as a therapist that, at 3 months, the girls weren’t yet fully awake to the world. Their senses were still developing; their vision was cloudy beyond close range. She and Alexander felt bonded to May, and they felt that she was bonded to them — she knew her name and lit up when they looked into her eyes. But they knew that children who are adopted into loving homes, even at much older ages, are expected to thrive, especially if their early caregivers were nurturing. “It’s a difficult change — but doable,” Beatrice Beebe, a psychology professor at Columbia University’s medical school who studies infant development, told me. “The baby would have to learn a whole new set of patterns, but babies are fantastic learners.”

After going over every nuance, every emotional response and logical argument on every side, Alexander had resolved that they should switch the babies. He felt, more so than Daphna, the imperative to raise the child they’d intended to bring into the world. “There’s a pull, genetically,” he said. That Zoë would live so close, that he would know of her existence but not raise her felt like “upside-down world,” as he put it. But heading into the meeting, he had no way of knowing what Annie and her husband felt — whether they would fight to maintain custody of Zoë.

When Daphna posed the question to the room, Annie looked bewildered. “I don’t know what to do,” she said. Both of them wept as the conversation circled closer to a resolution. Finally, Annie’s husband said out loud what Annie knew, going into the meeting, would most likely be the collective decision: They would switch the babies. Alexander felt relieved that someone had said it so clearly; he knew that neither of the mothers ever would. As shaken as they were, the couples were in agreement.

But how to do it? They knew they couldn’t just turn their babies over — it didn’t feel healthy for Zoë and May, and at any rate, the parents weren’t emotionally ready. Should they make the transition with regular visits over six months? Three months? They decided they would start feeling their way toward this major shift. The babies, they all believed, would adjust. Privately, each couple wondered if they could, too.

Having made it through one dreaded conversation, Daphna and Alexander now prepared for another: They had to tell Olivia. How to explain to one young daughter that you are voluntarily giving up another? They resolved to make it as simple as possible; their voices would be bright and reassuring, their emphasis on the new baby who was going to come into their lives — one who looked just like her. The day after Daphna and Alexander met with Annie and her husband, they approached Olivia, who was lying on the couch in the living room, a blue blanket half-draped on her.

“What if I told you you had another sister?” Daphna started out. Olivia looked mildly curious and stared at her mother’s stomach, clearly imagining she was pregnant.

Daphna asked if she had ever noticed that May looked different from the rest of the family. “Yeah,” Olivia responded, which somehow surprised Daphna, because she had never mentioned it. The “So what?” in Olivia’s tone was heavily implied. Daphna explained to Olivia that there was another baby who was a part of their family and that she was gaining a sister after a bit of a mix-up. Daphna said nothing about making a switch, but Olivia was quick to figure it out.

“Wait,” she said, sitting up abruptly. She asked: Did this mean they were losing May?

Alexander responded, reflexively: No, he assured her, we’ll always have her. Daphna groaned internally. That wasn’t true, and it would be an awful promise to break; at the same time, she knew that, in the moment, it seemed like the only possible answer.

Alexander told Olivia not to be scared, but Olivia started shutting down. She made a small whimpering noise. She asked again: Were they going to give her sister away?

As Daphna tried to comfort Olivia, she burned with anger at the clinic. Somewhere along the way, a mistake had been made. Daphna knew errors could happen when embryos were being tested for genetic birth defects or when they were being transferred to the mothers. Someone must have been careless, she thought, someone who had, unknowingly, thrown her family into chaos. Alexander felt that he had been played the fool — made to love a baby who wasn’t his to raise.

Eventually, the couple hired another lawyer, Adam Wolf, and filed suit against the clinic, alleging medical malpractice, negligence and breach of contract. Wolf, who specializes in suing fertility clinics that have been responsible for life-altering errors, says he had encountered fewer than 10 cases in which an embryo was transferred to the wrong woman. But he estimates that over the past decade, he has represented more than 1,000 plaintiffs accusing clinics and their suppliers of misconduct or negligence, most commonly because embryos in their care have been accidentally lost, damaged or destroyed.

In one instance, he represented a couple who asked a fertility clinic to test their embryos for a genetic mutation the husband carried that is associated with a type of often-lethal stomach cancer. The clinic helped the couple conceive a child, whom they were told was free of the genetic mutation. But a year later, when the parents returned to the clinic to have a second child, they discovered that the clinic had made a mistake: Their 1-year-old was a carrier.

Wolf believes that the public becomes aware of only a fraction of the errors that occur in fertility-clinic labs. In Zoë and May’s cases, as in the case of the twins carried by the Korean American woman in New York, the mistake was apparent because the children were a different race from the birth parents. In most instances, parents who accept and bond with their baby may never suspect something is wrong. Even when discovered, such mistakes rarely make the news. “Most of my cases you never hear about, because we settle them before we file lawsuits,” Wolf said. “And the settlement agreements have confidentiality agreements, because the clinics want to ensure that there will be no negative publicity as a result of its error.”

I.V.F. procedures are underregulated relative to most medical procedures, says Dov Fox, a law professor at the University of San Diego with a focus on bioethics. States do not mandate that fertility clinics report preventable and damaging mistakes when they happen, as is required of hospitals. Some emblematic problems, Fox told me, included clinics or labs relying on pen-and-paper labeling systems and faulty screening measures; Wolf cited a failure of clinic employees to respond to alarms on the freezers that store embryos. “I sometimes think of our lawsuits as the policing of the fertility industry,” Wolf said, “because nobody else is holding them accountable.”

Now heavily dominated by private equity, the industry is rife with for-profit, high-volume fertility clinics operating in a regulatory dead zone. Oversight of fertility clinics has been limited, Fox said, because of the challenges it poses politically: Although many conservatives would like to impose restrictions, including limiting the number of embryos a lab can create, they have historically not wanted to jeopardize efforts to restrict abortion by also attacking I.V.F., which is broadly popular. Many Democrats, meanwhile, have been reluctant to regulate the industry for fear of opening the door to restrictions that might, for example, limit who is eligible for I.V.F. (as in some countries, where gay couples are excluded). Fox expects that the overturning of Roe v. Wade will lead to new scrutiny of I.V.F., which might ultimately threaten its wide availability.

On the last day of the year, Daphna and Alexander stood in their living room, waiting to meet Zoë for the first time. They could hear her crying as Annie and her husband approached their front door. The sound was eerily like Olivia’s cry at that age, as if emerging from a time capsule. Listening to it crystallized everything Daphna and Alexander had been feeling for the past two weeks — that there was a child out there in the world, so close, but whom they couldn’t see or hold or comfort. Daphna bounced May in her arms as they waited for the doorbell to ring. Alexander swore a nervous curse, and May stared at him, a look of consternation on her face, reaching for her father with her tiny hand. Both couples had made other plans that day for their older children; the parents knew it would be hard enough to manage their own emotions without having to manage the siblings’ too.

The bell finally rang, and then Annie was inside, smiling at the baby in Daphna’s arms, reaching for her. “I’m sorry,” she said, weeping, her breath ragged. She kissed May’s cheek twice and buried her face in the crook of the baby’s neck. She sat down on the couch, her backpack still on. “How are you? How are you?” she asked, holding May in her lap so she could marvel at her face through tears.

“Hey, Zoë, this is your Mama Daphna,” Annie’s husband said as he unbuckled the baby from her car seat. “You want to go to your mommy?” Daphna, gasping, smiling, picked Zoë up. She was shocked by how different Zoë felt, how big compared to May — she realized that none of the clothing she’d bought for this daughter would fit.

Soon the husbands were holding the babies. Both mothers’ gazes veered from the sight of their own child in someone else’s arms to the sight of the other child in their husband’s arms. Each was doing the best she could to let the other mother have all the psychic space she needed with her daughter.

For almost two weeks, the families visited each other every day, sometimes at Daphna and Alexander’s house and sometimes at Annie and her husband’s house. Often the two mothers did what Alexander came to think of as “the mama dance”: Each would go to change a child’s diaper, then step back for a moment. “Is it OK if I? … Would you rather that you? … ” They had endless tiny details to discuss: Does she use a binkie? How long does she nap? Do you hold her until she falls asleep and then put her down, or just put her down? What’s her favorite bedtime music? How much did she weigh?

The couples were inventing a new kind of relationship as they went, and it was far from a given that the transition would go smoothly. For others in similar circumstances, the attempt at maintaining connection had ended in recrimination, as in the case of Donna Fasano, who in 1998, because of a clinic’s mistake, carried another couple’s embryo to term along with her own. (The mistake was evident because Fasano and her husband are white, and one of the two babies she delivered was Black.)

When the babies were 5 months old, the parties signed an agreement granting the genetic parents, Deborah Perry-Rogers and Robert Rogers, custody of their child and allowing Fasano and her husband to visit him twice a month. The visits quickly became tense. Perry-Rogers and her husband renamed their son, but when Fasano visited, lawyers for the couple claimed, she continued to call him by the name she’d given him and referred to herself as “Mommy,” which his new parents could not abide. Eventually, after more litigation, a judge denied the Fasano couple their visitation rights.

May’s and Zoë’s families were the victims of a fluke mishap, but they also seemed to be the beneficiaries of a fortuitous alignment: Financially, they were on similar footing, which meant that neither couple feared depriving their child of that advantage. Neither couple was particularly religious in practice. Even their parenting styles were similar: nurturing, attentive and gentle. There were some evident differences — Annie was home with the children, while Daphna worked full time — but for the most part, their similarities were as unlikely as the circumstances that brought them together.

In January, the couples decided that they were ready to take the next step — a daytime visit for each child alone with her genetic parents. Daphna sent May off to spend a few hours with Annie and her husband and was knocked over by a wave of grief as soon as she was by herself with Zoë, the child she had waited so long to have. Alexander found Daphna crying, sitting on the floor, as Zoë rested calmly in an automatic swing, the one May had swung in so many times. Daphna felt trapped: For every happy emotion, there was an equal and opposite adverse emotion. “As much as I’m so happy that Zoë is here and that we’re finally home with her, I just miss my May so much,” she told him through tears. “I know they’re taking care of her, but they don’t know her either.” She looked over at the swing. “But Zoë’s here. I know it’s wonderful.”

On Jan. 16, the families each had their babies overnight for the first time, and Daphna started to feel the connection she had been longing to feel. When she gave Zoë a bath before bedtime, she took her daughter in her arms, inhaled the scent of her head, felt her soft downy hair — somehow now she smelled like home. Like their towels, their shampoo, maybe even their pheromones. Daphna couldn’t help thinking of May, 10 minutes away at Annie and her husband’s home. May seemed farther along developmentally than Zoë, and Daphna worried that the change would be harder for her. That night, in fact, May was crying inconsolably. Annie was distraught that she could not comfort her, her heart breaking for a baby she already loved but who was sobbing, she was sure, for a mother Annie could not possibly be at that moment.

The couples had discussed when they were going to switch the girls permanently, but when the time came, somehow Daphna had not fully understood that it was imminent. The morning after that first sleepover, when Annie and her husband indicated that the girls should stay where they were, Daphna was stunned — what felt like the swiftness of the decision saddened her. Even so, she agreed that it was time; the girls were already 4 months old, and the back and forth was proving hard on everyone, especially the older siblings.

On Feb. 11, the two families met at a courthouse. They had been giving each other space, and that day was the first time they had seen each other since the switch. They formalized their new parenting arrangement, signing papers that reclassified the carrying mothers as surrogates. It was real; it was in writing. Daphna shared the news on Facebook with friends and family, many of whose messages she and Alexander had been ignoring. They hadn’t known what to say. Trying to explain was exhausting.

In the days and weeks that followed, Alexander came to dread the hours after bedtime, when Daphna, who kept her emotions in check all day for Olivia and Zoë, broke down, sobbing for much of the night like someone in physical pain. At other times, Daphna would feel May’s presence and turn to Alexander. “She needs me,” she would say. “I can feel it. I’m going over there right now.” Alexander could summon the calm needed to talk her down, but he started suffering from panic attacks for the first time in his life.

Daphna and Annie had agreed that no matter what, they would do whatever they could to help the older siblings cope. On Feb. 13, Daphna texted Annie because Olivia was weeping, crying that she missed May. Daphna didn’t want to put Annie in a difficult position, so she wrote, with considerable understatement, that Olivia was “having a really hard time.” Twenty minutes later, Annie and May were at her door. Alexander took photos of May, chunky and laughing, in the arms of Olivia, who was flashing a smile that hadn’t been seen since her sister left the house. Annie acknowledged, tearily, that May also looked happier than she had since the switch. They put the two babies next to each other and photographed them gazing at each other from their respective blankets: May with a thumb in her mouth and a hand on Zoë’s face, Zoë’s hand reaching out to touch May.


Image

Alexander and Daphna Cardinale with Zoë and Olivia.Credit...Holly Andres for The New York Times


In a text later that day, Annie promised Daphna that she would give May all the love she could, and that she had faith that Daphna would do the same for Zoë. “You’re a great Mommy,” Annie wrote. “We can definitely visit each and check how our girls are doing. It’s so hard. I don’t know how to let go.”

Daphna wrote back: “What if we don’t ‘let go’? What if we just have 2 babies? We share them. We have to find a way to have both babies. Spend a lot of time together. Raise these girls together.”

Annie responded quickly. “Yes, let’s raise them together,” she wrote. “Let’s have two babies.”

The two families started meeting more frequently, becoming closer but sharing only so much of what was going on at home. Privately, Annie was flooded with anxiety. Sometimes, when May cried, Annie didn’t feel the same physical tug she felt for Zoë, a void that she filled with guilt and self-recrimination. They say the blood calls, she thought, gazing at her baby — why wasn’t it calling now? She loved May profoundly, but that love was somehow different from what she felt for Zoë, who had imprinted on her heart. Annie tried to stay buoyant for her son, but her efforts could be sabotaged by his innocent sweetness. “Where’s Zoë? I want Zoë!” he would say, looking bewildered. Annie would try to reassure him — now May is here, she would tell him, trying to sound cheerful, and Zoë is with her Mama Daphna and Daddy Xander.

Like Daphna, Annie was eager to make her daughter’s transition as seamless as possible. Daphna used to bounce with May on a big yoga ball, which she gave to Annie, so now Annie bounced with May on a big yoga ball. Daphna told her that May liked being swaddled, so now Annie swaddled her. Daphna said May slept better in her own crib, in her own room, with the sound machine on and the shade drawn; Annie, who was used to having Zoë sleep in her bedroom, would instead go to May’s bedroom at bedtime and hold her tiny hand through the slats of the crib until she fell asleep. Sometimes, when Annie bounced with May on the ball, she had the strange sensation that it wasn’t just that the baby had been switched but that she herself had been transformed — that in trying to replace a different mother, she had become a different person. She was depressed enough that her own mother, who had planned to stay with her for just a few months after the delivery, decided to extend her visit.

The couples had known each other for only three months when the pandemic hit in March 2020, but by June, they decided to form a pod. Annie’s son and Olivia grew as close to each other as they were to their younger siblings. They played with Legos, made slime, stole food off each other’s plates and longed to see each other if too many days went by without a visit. Annie was always eager to see Zoë, but when the two families gathered, her emotions could be unpredictable. During one visit to the Cardinales’ home, when Zoë, who had a rash, cried loudly, Annie almost shook from the effort of not rushing to take Zoë in her arms.

Daphna, too, felt that she had been transformed. From the moment she learned the fertility clinic had located May’s parents, she knew she would be changed by what was to come; she just didn’t know who she was going to be on the other side of it — would she still like that person? Many times, during that first year, she wasn’t sure. Usually so even-keeled, she was now more easily overwhelmed, quicker to snap. She gave Zoë all the love she had to give: She gazed into her eyes, held her and walked with her, sang softly into her ear, tickled her tummy gently to make her laugh. But sometimes, even when she was feeding Zoë in those murky, dreamy hours of the early morning, she would have a haunted sensation. I have the wrong baby, she would think with a start of panic.

That spring, the minister who married Daphna and Alexander reached out after learning about what happened from the update that Daphna posted on Facebook. The minister had an idea: What if she merged the two families in a formal ceremony? Because a Covid lockdown order was still in place, the “family joining ceremony” would be virtual for everyone except the eight of them, who gathered in Daphna and Alexander’s living room around the time of the girls’ first birthdays, in September. The couples expressed their commitment, and the minister said a blessing. Then each family member who was able picked a color of sand and poured it into two different molds decorated with the silhouette of a tree, representing their growing family. The colorful family trees sat on mantels over the fireplaces in each of their homes.


Image

Daphna and Annie with the four children.Credit...Holly Andres for The New York Times


The merging of their families was an act of hope, like a wedding, which didn’t mean their problems were behind them. Daphna worried that although she could still give love, she was not as receptive to receiving it. She felt distant from Alexander, whose panic attacks were growing worse, especially after visits with May. Sometimes they were so bad that he was sure he was having a heart attack; once, they called an ambulance. Instead of making Daphna more caring toward her husband, she felt herself withdrawing out of self-protection. What if something happened to him, too?

Something shifted for Daphna when the babies were about 15 months old. Zoë, by then, was already standing on her own and walking. One morning, Daphna left her momentarily to take out the trash. She was gone less than a minute, but when she came back, Zoë was wailing, staring at the door, crying with an operatic scale of sorrow that only a child that age can fully embody. It hit Daphna in that moment: To Zoë, she was just her mother. There was no before. There was just the wholly consuming dependency and desire that a 1-year-old feels for the woman whose face has beamed into her own with love and concern more than any other. Daphna hadn’t even realized that she still had a wall up — but now she realized she had to take it down. She had to try, as she thought of it, “to open another chamber of my heart.”

Both families, the previous December, had suffered through the girls’ first Christmas, afraid of losing their babies. Neither imagined that the next year they would be celebrating with that baby and another baby — with a whole new family — crammed together around a table. That Christmas, and every one since, the bases of their trees were buried in mounds of toys for the four children. Annie and her husband came loaded down with bags and bags overflowing with wrapped boxes, adding to the bounty that Daphna and Alexander had already amassed. Both sets of parents sensed that the excess did not so much reflect their joy as it did their lingering fear that their babies had suffered — that they had not been able to protect them. “It’s the guilt,” Daphna said. “We both feel so guilty.”

May and Zoë are now 5. They’ve celebrated holidays and birthdays together, swung on countless swings in synchrony, shared bubble baths and sliced apples and giggled under the covers when hiding, as a team of two, from Alexander in a game of hide-and-seek. They consider each other sisters. For the last two years, the girls went to the same preschool. Every day after school, they would beg Annie and Alexander, who did drop-off and pickup, for more time to play together. Annie took great pleasure in seeing Zoë so regularly; Alexander felt the same way about May. May still calls him “Daddy Xander” and Daphna “Mama Daphna,” and Zoë addresses Annie and her husband the equivalent way.

As close as they are, the girls have developed distinct personalities, and Daphna often thought about how each of them might be different, had she been raised entirely in her original home. Zoë, who had been slow to move and late to talk (it turned out she was born with a tongue tie), now was the louder of the two, more excitable. Daphna wondered whether she had changed as she got used to their family’s more boisterous energy. (“We’re like — the Louds,” Daphna said.) Zoë is devoted to the family dog, Cece, a rambunctious mutt and a licker. May, by contrast, climbs into her mother’s arms for comfort if the dog comes too close.

With time, Daphna and Alexander felt their sense of steadiness in their family returning. They had been outspoken about their ordeal to the media and pursued their malpractice lawsuit in the hopes of holding the clinic accountable, but in 2022 they decided to settle, in part because they did not want to risk having to put Olivia on the stand. (The details of the settlement have not been made public. A lawyer for the clinic declined to comment on the facts of the case but said that “the parties settled amicably.”) With the fight finally over, Daphna and Alexander realized they could put down the boulder of anger and resentment they had been carrying together. They could breathe. They could be grateful for the time they spent with May — May, whose favorite color was rainbow, who still could fall asleep, from the exhaustion of an outburst, in Daphna’s arms — and fall in love with Zoë, who harmonized as soon as she could sing, who snuggled up to Daphna for naps, who had a mind for numbers, like Alexander’s grandfather.

Every so often, Alexander would look at his phone, and there would be a text from Annie about a listing for a home on the market in her neighborhood. Once, when the girls were about 3, Annie sent them a listing for the house that was right next door. She was hopeful that they would buy it. They could take down the fence, have one big backyard — it would be as close to their dream for a shared house as they could get. Daphna and Alexander went and looked, wandering their way through the high-ceilinged house. They loved the idea of living next door, but the house was too expensive; there were limits to how much they could do to accommodate their mutual longing.

This year, for the first time, May and Zoë will be going to different schools. The kindergarten in Daphna and Alexander’s neighborhood would have been an even longer drive for Annie than the one to the girls’ preschool, and the commute would have made it harder to get her son to his after-school activities. To ensure that they would all see one another at least once a week, Annie proposed that the girls sign up for ballet on Sundays, a plan the Cardinales embraced. They were just as committed to maintaining the bond. Sometimes Alexander talked to Daphna about how much easier their lives would be if they moved to Northern California, where they had more family, but the thought always ran aground: What about May? They were still too close to her to seriously contemplate moving away.

May’s kindergarten started before Zoë’s, and both sets of parents were excited and nervous for her on her first day of school. “The teacher said she did great,” Annie wrote to their group text thread at the end of the school day. “Yay! Success!” Daphna responded. Annie wrote that May had drawn something at school for Daphna, but she had been instructed not to send a photo of it — May wanted to give it to Daphna in person.

That afternoon, Annie took her to the Cardinales’ house, where May presented Daphna with the picture. It showed a woman with red hair like Daphna’s, her pregnant belly bulging out to hold the baby May had drawn inside. The mother is holding the hand of a little girl, the baby’s older sister. At first, May told Annie that the picture was of Annie, but then she said what Annie already knew: It was a picture of Daphna. Annie and Daphna marveled over the crayon drawing — over how complicated it was that on May’s first day of school, her first day of separation from Annie, the person she was thinking about was Daphna. Annie wasn’t threatened; she knew how devoted she and May were to each other. If anything, Annie seemed almost awed by the complexities of a loving 5-year-old’s mind. “They’re still working it out,” she said, amazed.


Image

Zoë and May.Credit...Holly Andres for The New York Times


In moments like that, Daphna reflected on how complicated her feelings about May still were. There was guilt that she gave May up, but also another sort of guilt — the knowledge that although she still loved May, she had had to change the shape of that love into something new, for everyone’s sake. “I don’t know how to let her back into my heart the same way,” Daphna told me. She and the other parents all tried to normalize what happened, cheerfully answering questions about who started out in whose belly and why, but they knew that as the children got older, they would have more troubling questions — questions about chance and choice and sacrifice and compromise. The parents might not have the answers to those questions; they would simply say that they did the best they could.

Don’t call it a happy ending, the children’s parents would say; it’s not. It’s the happiest ending possible, which is, still, more than they could have hoped for.

Read by Julia Whelan

Narration produced by Emma Kehlbeck and Krish Seenivasan

Engineered by Lance Neal

Susan Dominus has been a staff writer at The New York Times Magazine since 2011.  nytimes.com