Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας,

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

καθ ̓ ἣν ἑορτάζομεν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ανάσταση του Κυρίου - Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης

Κυριακή 24 Απριλίου 2022

Εἰς τόν Ὄρθρον 

Τὸ Β΄ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον  - Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον  Κεφ. 16:1-8   

Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου,

Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη, ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν᾿Ιησοῦν. 

Καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς Σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. 

Καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς·

τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; 

Καὶ ἀναβλέψασαι, θεωροῦσιν, ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. 

Καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον, εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. 

Ὁ δὲ λέγει αὐταῖς·

Μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε·

ἴδε, ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. 

Ἀλλ᾿ ὑπάγετε,  εἴπατε τοῖς Μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ, ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν·

ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν.

Καὶ ἐξελθοῦσαι ταχύ, ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου·

εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις· καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Άγιο Πάσχα

Οι γυναίκες οι οποίες παραβρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής, στον ενταφιασμό του Κυρίου, δηλαδή η Μαρία η Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες, όταν επέστρεψαν από το Γολγοθά στην πόλη, ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού· και την επομένη μέρα απείχαν από κάθε δραστηριότητα λόγω της αργίας του Σαββάτου.

Κατά το βαθύ όρθρο, όμως, της Κυριακής, η οποία ονομάζεται από τους Ευαγγελιστές «πρώτη Σαββάτου» και «μια Σαββάτων», δηλαδή πρώτη μέρα της εβδομάδος, μετά από τριάντα έξι σχεδόν ώρες από τη νέκρωση του ζωοδότη Λυτρωτή, έρχονται με νεκρώσιμα αρώματα στον τάφο. Και ενώ σκέπτονταν τη δυσκολία της αποκυλίσεως του λίθου από την είσοδο του τάφου γίνεται σεισμός φοβερός· και Άγγελος με αστραπηφόρα όψη και χιονόφωτη στολή, αφού αποκύλισε το λίθο και κάθισε πάνω σ’ αυτόν, έκανε τους φύλακες να τρομάξουν και τους έτρεψε σε φυγή.

Οι γυναίκες, στο μεταξύ, αφού μπήκαν στον τάφο και δε βρήκαν το σώμα του Ιησού, βλέπουν δυο Αγγέλους λευκοφορεμένους, με αντρική μορφή, οι οποίοι αφού τους φανέρωσαν την ανάσταση του Σωτήρα, τις στέλνουν για να αναγγείλουν στους μαθητές την χαρούμενη είδηση.

Σε μικρό χρονικό διάστημα φθάνουν στον τάφο ο Πέτρος με τον Ιωάννη, αφού έμαθαν τι έγινε από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως ήδη ειπώθηκε, αλλά μπαίνοντας μέσα βρίσκουν μόνο τα σάβανα. Γι’ αυτό ανέρχονται όλοι στη πόλη με χαρά, κήρυκες της ανάστασης του Χριστού, τον οποίον και είδαν πραγματικά ζωντανό πέντε φορές κατά τη σημερινή γιορτή.

Αυτή την χαρμόσυνο Ανάσταση γιορτάζοντας σήμερα ασπαζόμαστε μεταξύ μας τον εν Χριστώ ασπασμό, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τη διακοπή της πρώτης έχθρας ανάμεσα σ’ εμάς και το Θεό και τη διαλλαγή του Θεού προς εμάς για άλλη μια φορά, διαλλαγή που έγινε φανερή με το πάθος του Σωτήρος.

Και η εορτή ονομάζεται Πάσχα, έχοντας έτσι το ίδιο όνομα με το Πάσχα των Εβραίων, το οποίο, στη γλώσσα τους σημαίνει διάβαση, διότι ο παθών και αναστάς Ιησούς μας διεβίβασε από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του διαβόλου στην ελευθερία και μακαριότητα. Και αυτή η μέρα της εβδομάδος, κατά την οποία έγινε η Ανάσταση του Χριστού, η οποία είναι η πρώτη από τις υπόλοιπες μέρες, επειδή, αφιερώθηκε στην τιμή του Κυρίου ονομάστηκε από το όνομα Του Κυριακή, και σ’ αυτή μετατέθηκε από τους Αποστόλους η αργία και η ανάπαυση της εορτής του Σαββάτου του παλαιού νόμου.

Από το   saint.gr

Ευαγγελική περικοπή για την Κυριακή του Πάσχα, 24/04/2022

Ιωάν. α’ 1-17

Ο προαιώνιος Λόγος έρχεται στον κόσμο - Η μαρτυρία του Ιωάννου

1 Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.

 2 Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν.

3 πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν.

4 ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων.

5 καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

6  Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ  Ἰωάννης·

7 οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αὐτοῦ.

8 οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ’ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός.

9  Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον.

10 ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω.

11 εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον.

12 ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ,

13 οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν.

14 Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας.

15  Ἰωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων· οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν.

16 Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος·

17 ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ  Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.

Ευαγγελική περικοπή από ιστοσελίδα  Ενορία Ι. Ν. Αγίας Μαρίνας Άνω Ιλισίων   agiamarinailision.gr

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος «Η Ανάσταση»

Χρι­στὸς ἀ­νέ­στη ἐκ νε­κρῶν, θα­νά­τῳ θά­να­τον πα­τή­σας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνή­μα­σι, ζω­ὴν χα­ρι­σά­με­νος.

Ἀ­νά­στα­σιν Χρι­στοῦ θε­α­σά­με­νοι, προ­σκυ­νή­σω­μεν ἅ­γι­ον Κύ­ρι­ον Ἰ­η­σοῦν, τὸν μό­νον ἀ­να­μάρ­τη­τον.

Τὸν σταυ­ρόν σου, Χρι­στέ, προ­σκυ­νοῦ­μεν καὶ τὴν ἁ­γί­αν σου ἀ­νά­στα­σιν ὑ­μνοῦ­μεν καὶ δο­ξά­ζο­μεν·

σὺ γὰρ εἶ Θε­ὸς ἡ­μῶν, ἐ­κτός σου ἄλ­λον οὐκ οἴ­δα­μεν, τὸ ὄ­νο­μά σου ὀ­νο­μά­ζο­μεν.

Δεῦ­τε πάν­τες οἱ πι­στοὶ προ­σκυ­νή­σω­μεν τὴν τοῦ Χρι­στοῦ ἁ­γί­αν ἀ­νά­στα­σιν·

 ἰ­δοὺ γὰρ ἦλ­θε δι­ὰ τοῦ σταυ­ροῦ, χα­ρὰ ἐν ὅ­λῳ τῷ κό­σμῳ.

Δι­ὰ παν­τὸς εὐ­λο­γοῦν­τες τὸν Κύ­ρι­ον, ὑ­μνοῦ­μεν τὴν ἀ­νά­στα­σιν αὐ­τοῦ·

σταυ­ρὸν γὰρ ὑ­πο­μεί­νας δι᾿ ἡ­μᾶς, θα­νά­τῳ θά­να­τον ὤ­λε­σεν. (τρίς)

Ἀ­να­στὰς ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πὸ τοῦ τά­φου, κα­θὼς προ­εῖ­πεν, ἔ­δω­κεν ἡ­μῖν, τὴν αἰ­ώ­νι­ον ζω­ήν, καὶ μέ­γα ἔ­λε­ος. (τρίς)

Η εικόνα της Ανάστασης στη βυζαντινή και τη δυτική τέχνη

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το πιο μεγάλο και συγκλονιστικό θαύμα, και  μεγάλη γιορτή του Χριστιανισμού, ο  πυρήνας του και  το κέντρο του. Το λέει ξεκάθαρα ο Απόστολος Παύλος «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών» δηλαδή «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε το κήρυγμά μας γι αυτόν είναι κούφιο, ψεύτικο και η δική σας πίστη είναι ψεύτικη».  Ο Φώτης Κόντογλου στο βιβλίο του ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, η δοκιμασία του λογικού  γράφει <<Φαντάσου λοιπόν τι λογής Χριστιανοί είναι κάποιοι που λένε πώς πιστεύουνε στο Χριστό, αλλά όχι και στην Ανάστασή του>> Η Ανάσταση είναι η  σπουδαιότερη και η λαμπρότερη γιορτή της Ορθοδοξίας, και οι Έλληνες τη λέμε  κι όχι άδικα και Λαμπρή, είναι  η <<βασίλισσα>> των χριστιανικών εορτών. Τη γιορτή αυτή η Εκκλησία την έχει στολίσει με ό, τι υψηλό πνευματικό έργο μπόρεσαν και πρόσφεραν στον αναστημένο Ιησού Χριστό οι εξαίσιοι υμνογράφοι και οι θαυμαστοί αγιογράφοι. Όπως οι άλλες εκκλησιαστικές τέχνες έτσι και η αγιογραφία, δεν έχει σκοπό να ευχαριστήσει μόνο τα μάτια των πιστών που μπαίνουνε στους ναούς, όπως κάνει η συνηθισμένη κοσμική ζωγραφική, αλλά ν’ ανεβάσει την ψυχή τους από τον υλικό στον πνευματικό κόσμο. Δεν είναι ίδια η συγκίνηση που δίνουν τα έργα της εκκλησιαστικής τέχνης είτε ακούοντας ή βλέποντας (βυζαντινή μουσική ή αγιογραφία), από την συνηθισμένη κοσμική μουσική ή ζωγραφική.  Στην περίπτωση  των έργων της  εκκλησιαστικής τέχνης  η συγκίνηση ονομάζεται κατάνυξη.

Η Εκκλησιαστική εικονογραφία

Η Εκκλησιαστική εικονογραφία απεικονίζει έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από την κοσμική ζωγραφική.  Οι μορφές δεν ζωγραφίζονται με τον συνηθισμένο τρόπο, κι αυτό έχει να κάνει με το ότι η αγιογραφία εκφράζει το μυστικό βάθος της Ορθοδοξίας, η τέχνη αυτή είναι η γνωστή σε όλους μας ως Βυζαντινή που έχει σκοπό να το <<ανέβασμα>>  του πιστού στον πνευματικό κόσμο, που λέγεται και <<αναγωγή>> και η τεχνοτροπία λέγεται λειτουργική, ενώ στην ζωγραφική η τεχνοτροπία λέγεται αναπαραστατική, δηλαδή απεικονίζει τον αισθητό κόσμο, τον υλικό. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στην κοσμική ζωγραφική και την αγιογραφία. Αγιογραφία έχει μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία , ενώ η Ρωμαιοκαθολική έχει θρησκευτική ζωγραφική, δηλαδή την κοσμική την αναπαραστατική ζωγραφική που παίρνει από τη θρησκεία μόνο το θέμα που θέλει να ζωγραφίσει.

Η Ορθόδοξη εικόνας της Ανάστασης – Περιγραφή

Στην Ορθόδοξη  Ανατολική Εκκλησία  η απεικόνισης της Ανάστασης του Χριστού ονομάζεται  Η εις Άδου Κάθοδος δηλαδή η κάθοδος του στη χώρα των νεκρών που είναι γνωστή ως Άδης. Ο Χριστός  βρίσκεται στον Άδη, στο κέντρο της εικόνας. Φοράει ολόλευκα ενδύματα και είναι περιβεβλημένος από ένα φωτεινό κύκλο, σε ωοειδές σχήμα τις περισσότερες φορές που συμβολίζει τη θεϊκή του δόξα. Κάτω από τα πόδια του ανοίγεται ένα σκοτεινό σπήλαιο που συμβολίζει τον Άδη. Ο Χριστός πατάει σταθερά σε δύο πεσμένα πεσμένα και σπασμένα θυρόφυλλα, που συνήθως εικονίζονται σε σχήμα Χ και τα οποία ιστορούνται ως οι πύλες του βασιλείου του Άδη. Γύρω – γύρω από τα θυρόφυλλα, βρίσκονται ατάκτως ερριμμένα κλειδιά, σύρτες και μοχλοί. Όλα αυτά συμβολίζουν την παντελή συντριβή και άλωση από τον Χριστό του βασιλείου των νεκρών.

Στον ίδιο σκοτεινό χώρο κάτω από τα πόδια του Χριστού απεικονίζεται μία μορφή κατά κανόνα σκουρόχρωμη με γένεια, η οποία έχει αλυσίδες σε χέρια και σε πόδια ή είναι δεμένη πισθάγκονα. Συμβολίζει τον θάνατο που κατατροπώθηκε από το Χριστό. Πολλές φορές αντί της μιας μορφής (θάνατος) ιστορείται από τους αγιογράφους και μία ακόμη παρόμοια μορφή που σημαίνει τον Σατανά η δύναμη του οποίου σμικρύνθηκε και συντρίφτηκε με τον ερχομό του Χριστού και την ένδοξη Ανάστασή του. Κάποιοι μάλιστα αγιογράφοι, παριστάνουν έναν άγγελο να αλυσοδένει τον Διάβολο. Ο Χριστός τραβάει με τα δυο του χέρια και σηκώνει με δύναμη ένα γονατισμένο άντρα και μία γυναίκα, που βγαίνουν μέσα από δύο πέτρινες λάρνακες, στο βλέμμα των οποίων διακρίνεται η ικεσία προς τον Χριστό. Αυτοί είναι οι προπάτορές μας και οι πρώτοι που αθέτησαν την εντολή του Θεού, ο Αδάμ και η Εύα. Σε κάποιες εικόνες απεικονίζεται ο Χριστός να σηκώνει τον Αδάμ, ενώ η Εύα, η οποία φορά πάντα κόκκινο ένδυμα, έχει ήδη εγερθεί. Η έγερση του Αδάμ και της Εύας συμβολίζει την κοινή ανάσταση όλου του ανθρώπινου γένους, του οποίου είναι οι προπάτορες.

Κάποιες φορές στο ένα χέρι του Χριστού και άλλες φορές πίσω του εικονίζεται ο Σταυρός, το σωτήριο σύμβολο της νίκης κατά της φθοράς και του θανάτου. Δεξιά και αριστερά από τον Χριστό βρίσκονται πλήθος ανθρώπων που χωρίζονται σε δύο ομάδες. Στην μία από αυτές τις ομάδες διακρίνονται γνωστά πρόσωπα όπως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, βασιλείς και Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης – Δαβίδ, Σολομών, Ησαΐας, Ιερεμίας κ. ά. – και στην άλλη οι δίκαιοι άνθρωποι που έζησαν και έδρασαν από την εποχή των προπατόρων μέχρι τον ερχομό του Χριστού. Όλα αυτά απεικονίζονται, σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, κατά την οποία όταν ο Χριστός ως νεκρός παρέμεινε στην χώρα του Άδη, κήρυξε το χαρμόσυνο μήνυμά του Ευαγγελίου και στους νεκρούς οι οποίοι δεν το είχαν ακούσει, «εν πνεύματι πορευθείς, εκήρυξε και εις τα εν φυλακή πνεύματα, τα οποία άλλοτε είχαν απειθήσει» 1 Πέτρου 3:19. Όσοι από αυτούς το αποδέχτηκαν σώθηκαν, «Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον κηρύχθηκε το ευαγγέλιο και στους νεκρούς, ώστε, ενώ κρίθηκαν σαν άνθρωποι ως προς την σάρκα, να ζουν κατά Θεό ως προς το πνεύμα» 1 Πέτρου 4:6, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τους ζωντανούς.

Το φόντο της εικόνας καλύπτεται με φωτεινά χρώματα ή χρυσό για να δείξει την λαμπρότητα και την θριαμβευτικότητα του γεγονότος. Γιατί το κύριο νόημα που βγαίνει από την εικόνα είναι οι συνέπειες που έχει η Ανάσταση του Χριστού για τη ζωή των ανθρώπων. Ότι δηλαδή ο μεγαλύτερος εχθρός των ανθρώπων, ο θάνατος, νικήθηκε από τον Χριστό. Από τότε χαρίστηκε στους ανθρώπους η αληθινή ζωή κοντά του. Ο Άδης δεν ιστορείται πλέον ως φοβερός τόπος, αφού δεσπόζει το φως και η χαρά της Αναστάσεως: «Χαράς πεπλήρωται και φωτός ο Άδης». Όλα αυτά συμπυκνώνονται και στο αναστάσιμο τροπάριο, που είναι ο θριαμβευτικός παιάνας της γιορτής του Πάσχα και βρίσκεται στα χείλη των απανταχού Ορθοδόξων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»  δηλαδή  «Ο Χριστός αναστήθηκε το θάνατο νικώντας με το θάνατό του και σε όλους τους νεκρούς τη ζωή χαρίζοντας». Αυτό είναι η Ανάσταση του Χριστού. Η νίκη επί του θανάτου, η λύτρωση από τη φθορά. Δεν είναι μια κίνηση θεϊκής επίδειξης, αλλά η βεβαιότητα ότι ο θάνατος καταργήθηκε, ο Άδης καταστράφηκε και δεν μπορεί να κρατήσει κανέναν πια. Όταν προσκυνάμε την εικόνα της Αναστάσεως προσκυνάμε  και τη δική μας Ανάσταση, ως δώρο ενός ερωτευμένου Θεού προς το πλάσμα του. Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφερθούμε στο λευκό ένδυμα του Χριστού, το οποίο συμβολίζει τη χαρά της Αναστάσεως και προεικονίζει τη δική μας Ανάσταση, η οποία θα ακολουθήσει.

Η δυτική εικόνα

Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη εικόνα  που περιγράψαμε παραπάνω η δυτική εικόνα της Ανάστασης αποδίδεται εντελώς διαφορετικά. Πρόκειται για την εικόνα που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε και μπορεί να την έχουμε και στα σπίτια μας  και σε ορισμένους ναούς. Αυτή που εμφανίζεται ο Χριστός να βγαίνει – για την ακρίβεια <<εκσφενδονίζεται>> -  από τον τάφο κρατώντας μια σημαία τύπου λάβαρο και δεξιά και αριστερά του να πέφτουν θαμπωμένοι οι στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο. η εικόνα αυτή δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια των γεγονότων όπως περιγράφονται στα Ευαγγέλια, που επιμένουν ότι δεν υπήρχε κανείς ως αυτόπτης μάρτυρας της εξόδου του Χριστού από τον τάφο. Κατά δεύτερον – και πιο σημαντικό – αυτό είναι το γεγονός της Ανάστασης; Η επιδεικτική μοναξιά ενός Θεού που νικά το θάνατο ως λογικό επακόλουθο της θεϊκής του ιδιότητας και το θάμπωμα των υπηκόων του και κυρίως αυτών που δεν τον πίστευαν;

Αλλά, ας αφήσουμε τον μοναδικό Φώτη Κόντογλου να αποδομήσει με γλαφυρό και ειρωνικό ύφος αυτή την απεικόνιση: «Πού τις βρήκανε τις σημαίες και τα μπαϊράκια που βάζουνε να βαστά ο Χριστός; Αυτά τα εφεύρανε οι ζωγράφοι της Δύσης, που τα κάνανε όλα κατά τη μικρόλογη φαντασία τους και που αγαπούσανε αυτά τα θεατρικά κι ένα σωρό άλλα τέτοια φτηνά στολίδια, ανάξια για τη βαθιά θρησκεία του Χριστού… Οι δυτικοί ζωγράφοι ζωγραφίζουνε το Χριστό ν’ αναστήνεται από τον τάφο γυμνός και επιδειχτικός σαν να αλαλάζει, καλοχτενισμένος, με παχουλό και ροδαλό κορμί, όπως τον άνθρωπο που έκανε μπάνιο. Βαστά στο χέρι του μια σημαία. Ένας άγγελος, ασπροντυμένος κι ανέκφραστος σαν νοσοκόμα, κάνει πως κυλά την ταφόπλακα. Πεντέξι στρατιώτες κάνουνε κάτι προσποιητές χειρονομίες σαν θεατρίνοι, πως τάχα τους έπιασε ο φόβος. Το πρόσωπο του Χριστού είναι γαλατένιο, με τριανταφυλλιά μάγουλα σαν καλοφαγωμένη γυναίκα, με κάτι ψεύτικα και αταίριαστα γένια. Μ’ αυτά τα πράγματα θέλουνε να παραστήσουνε τον κόσμο της αθανασίας και της αλήθειας που μας δίδαξε και έδειξε ο Χριστός».  Η δυτική εικόνα παρουσιάζει μία σκηνή την οποία κανείς δεν έχει δει. Η στιγμή της Αναστάσεως παραμένει μυστήριο κεκρυμμένο. Η ορθόδοξη προσέγγιση είναι τελείως διαφορετική. Προβάλλει τα αποτελέσματα του γεγονότος της Αναστάσεως στον άνθρωπο και στον κόσμο.

Από τον Γιώργο Λινοξυλάκη στην ιστοσελίδα   rethemnosnews.gr

Δείτε ακόμα

Η Ανάσταση του Χριστού μέσα από τα μάτια του Θεοτοκόπουλου, του Ρέμπραντ και διάσημων ζωγράφων (ΕΙΚΟΝΕΣ)   thecaller.gr

και την περσινή μας ανάρτηση:   

ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε·

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Κυριακή Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως), 27 Μαρτίου 2022

Ο σταυρός του αληθινού πιστού

Μάρκ. η΄  34 - θ΄  1

Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς·

ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 

ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν·

ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 

τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 

ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 

ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ,

καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Και ἔλεγεν αὐτοῖς·

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Ευαγγελική περικοπή από  agiamarinailision.gr

Γ' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως)

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς. Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη. Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής: Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο εωσότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε». Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’ Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸν σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα. Πηγή:  synaxarion.gr

Διαβάστε και προηγούμενες αναρτήσεις μας:

Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;

 ΤΗ Γ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ   olympos_2

ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον

Το ιστορικό της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού   olympos2021.2

ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ 2020   olympos_81

τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

Κυριακή μετά την Ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού 2021   olympos2021_18

Κύρια Γεγονότα Οκτωβρίου

1 Οκτωβρίου:

331 π.Χ. - Ο Μέγας Αλέξανδρος νικά στα Γαυγάμηλα τον βασιλέα των Περσών Δαρείο. Με την αποφασιστική αυτή νίκη ο Περσικός στρατός διαλύεται.

1960 - Αν και η συμφωνία για την ανεξαρτοποίηση της Κύπρου έγινε πολύ νωρίτερα, η μέρα καθιερώνεται ως ημέρα ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

3 Οκτωβρίου:

1990 - Η Ανατολική Γερμανία γίνεται μέρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ενοποίηση). Η μέρα αυτή γίνεται ομοσπονδιακή γιορτή.

4 Οκτωβρίου:

1957 - Οι Σοβιετικοί εκτοξεύουν τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο, τον Σπούτνικ 1.

2009 - Νίκη του ΠΑΣΟΚ με 10,5 μονάδες διαφορά και 160 έδρες «έβγαλε» η κάλπη. Πεντακομματική Βουλή με ΠΑΣΟΚ 43,92%, Νέα Δημοκρατία 33,48% 91, Κ.Κ.Ε. 7,54% 21, ΛΑ.Ο.Σ 5,63% 15 και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 4,60% 13 να την αποτελούν. Την επόμενη μέρα ο Γιώργος Παπανδρέου ορκίστηκε πρωθυπουργός.

6 Οκτωβρίου:

1912 - Έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου.

7 Οκτωβρίου:

1571 - Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Οι ενωμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις κατατροπώνουν τον τουρκικό στόλο.

8 Οκτωβρίου:

1827 - Ναυμαχία του Ναυαρίνου, Οι τρεις "Προστάτιδες Δυνάμεις" (Μεγάλες Δυνάμεις) καταστρέφουν τον Τουρκικό στόλο.

9 Οκτωβρίου:

1831 - Δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους Ιωάννης Καποδίστριας.

10 Οκτωβρίου:

1993 - Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει στις εθνικές εκλογές με ποσοστό 46,88%.

11 Οκτωβρίου:

1862 - Εκθρόνιση του Όθωνα της Ελλάδας.

12 Οκτωβρίου:

1492 - Ο Χριστόφορος Κολόμβος φτάνει στις Μπαχάμες, νομίζοντας ότι βρίσκεται στη νότια Ασία.

1944 - Αρχίζει η αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Αθήνα και η είσοδος σ' αυτήν των πρώτων ελληνικών και συμμαχικών τμημάτων.

13 Οκτωβρίου:

1923 - Η Άγκυρα αντικαθιστά την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα της Τουρκίας.

14 Οκτωβρίου:

1066 - Η Μάχη του Άστιγξ φέρνει την Αγγλία υπό τη κατοχή του Γουλιέλμου της Νορμανδίας. Αρχίζει έτσι η αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας.

18 Οκτωβρίου:

1979 - Ο Οδυσσέας Ελύτης τιμάται με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

26 Οκτωβρίου:

1912 - Στις 23:00 υπογράφεται στη Θεσσαλονίκη πρωτόκολλο παραδόσεως «άνευ όρων» της πόλεως από τους Τούρκους.

27 Οκτωβρίου:

1912 - Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Τα πρώτα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα καταλαμβάνουν την πόλη μετά την παράδοσή της.

28 Οκτωβρίου:

 312 - Ο Κωνσταντίνος Α' νικά τον Μαξέντιο στην μάχη της Μιλβίας γέφυρας, και μένει ο μοναδικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας.

1940-  Η Ελλάδα μέσω του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά απαντά αρνητικά στο τελεσίγραφο της Ιταλίας από την οποία δέχεται επίθεση μέσω των Ελληνοαλβανικών συνόρων.

29 Οκτωβρίου:

1863 - Ιδρύεται ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός στη Γενεύη.

1923 - Ο Κεμάλ Ατατούρκ ιδρύει την Τουρκική Δημοκρατία.

1929 - Το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης καταρρέει και ξεκινάει η οικονομική ύφεση των ΗΠΑ.

1956 - Έναρξη της κρίσης του Σουέζ. Δυνάμεις του Ισραήλ εισβάλλουν στο Σινά και πιέζουν της αιγυπτιακές δυνάμεις προς τη Διώρυγα του Σουέζ.

2004 - Ο ηγέτης της Αλ-Κάιντα, Οσάμα μπιν Λάντεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το 2001 με βίντεό του προς το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα

30 Οκτωβρίου:

1918-Η Γερμανία καταθέτει τα όπλα. Τέλος Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

1938-Η εκπομπή «Πόλεμος των Κόσμων» του Όρσον Γουέλς  αναστατώνει τις ΗΠΑ. Πανικός συνεπήρε τους Αμερικανούς μόλις άκουσαν από τη φωνή του ηθοποιού στο ραδιόφωνο ότι είχε γίνει εισβολή εξωγήινων.

31 Οκτωβρίου:

1517 - Ο Μαρτίνος Λούθηρος θυροκολλά στην εξώπορτα του μητροπολιτικού ναού της Βιτεμβέργης τις "95 θέσεις".

1992 - Ο Πάπας αποκαθιστά τη μνήμη του Γαλιλαίου, έπειτα από 359 χρόνια.

Πηγή: el.wikipedia.org

Πηγές εικόνων και δημοσιεύσεις:

Ημέρα Ανεξαρτησίας της Κύπρου – 1η Οκτωβρίου 1960   armynow.gr

Δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια – 27 Σεπτεμβρίου 1831

Επεισόδιο σειράς ντοκιμαντέρ, στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Η Καποδιστριακή Πολιτεία 1828-1832» που είναι αφιερωμένο στον Ιωάννη Καποδίστρια και την περίοδο της διακυβέρνησής του.  ert.gr/ert-arxeio

12 Οκτωβρίου 1944 η Αθήνα ελεύθερη  freeathens44.org

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 αρχίζει η αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Αθήνα.  popaganda.gr

Η απελευθέρωση της Αθήνας - 12 Οκτωβρίου 1944  historical-quest.com

Σαν σήμερα η απελευθέρωση της Αθήνας μετά από 1.264 μέρες γερμανικής κατοχής  eleftherostypos.gr

H Μάχη της Μουλβίας γέφυρας  vizantinaistorika.blogspot.com

Η μάχη της Μούλβιας γέφυρας: ένας σταθμός στην Ιστορία του αρχαίου κόσμου  offlinepost.gr

Ο Πόλεμος των Κόσμων  el.wikipedia.org

Διαβάστε και την περσινή μας ανάρτηση και άλλες σχετικές αναρτήσεις μας:

Επιλεγμένα Γεγονότα Οκτωβρίου  olympos2021.#

Όνειρα μπροστά στο θάνατο. Θεατρική σκηνή

Ο Όθων και η Αμαλία  olympos2021.4.

Η αφήγηση του Γκράτσι για το Όχι  olympos2021.27

Ναυμαχία της Ναυπάκτου  olympos2021.6

ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2021

 Κυριακή Πρό τῆς Ὑψώσεως

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην   Κεφ. 3:13-17

Εἶπεν ὁ Κύριος· 

Oὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν, εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Yἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. 

Kαὶ καθὼς Μωῡσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Yἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 

Oὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Yἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 

Oὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Yἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ.

Τὸ Εὐαγγέλιον   christopherklitou.com

Το ιστορικό της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

     Στις 13 Σεπτεμβρίου του έτους 335 έγιναν τα εγκαίνια του Ναού της Ανα­στά­σε­ως, του Μαρτυρίου, που κτίστηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο επάνω στον τόπο της ευ­ρέ­­σε­ως του Τιμίου Σταυρού και της ταφής του Χριστού, από την μητέρα του αγία Ελένη. Την επό­μενη ημέρα, δεδομένου ότι είχαν συγκεντρωθεί με την ευκαιρία της εορτής των εγκαι­νίων πλήθος επισκόπων, κληρικών και πιστών από διάφορα μέρη, ο επίσκοπος Ιε­ρο­­σολύμων Μακάριος ανύψωσε επάνω στον άμβωνα τον Τίμιο Σταυρό προκειμένου να τον δουν και να τον προσκυ­νή­σουν τα συγκεντρωμένα πλήθη· έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η ε­ορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού («ἐντεῦθεν ἤρξατο ἡ σταυροφανεία», Χρονικόν Πασχάλιο, P.G. 92, 713) και απέκτησε δεσπόζουσα θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας, καθότι «ἴσα φέρει τῇ Μεγάλῃ Παρασκευῇ». Στην συνέχεια η πρακτική και το τελετουρ­γι­κό του Ναού της Αναστάσεως επέδρασε αποφασιστικά σε όλη τη Χρι­στια­νο­σύνη και πρώτα- πρώτα στην Κωνσταντινούπολη όπου η τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυ­ρού έγινε μέρος του ετήσιο εορτολογικού κύκλου με την αυτοκρατορική συμμετοχή κι ύστερα σε Ανατολή και Δύση.

     Επόμενος σταθμός αποτελεί η κατάληψη των Ιεροσολύμων από τους Πέρσες το 614 και η κατεδάφιση του Ναού της Αναστάσεως και η απαγωγή του Tιμίου Σταυρού στην Περσία. Μετά την ανάκτηση των Ιεροσολύμων από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο ο μεν Ναός αναγέρθηκε εξ αρχής από τον πατριάρχη άγιο Μόδεστο το 626 ο δε Τί­μι­ος Σταυρός επανέκαμψε το 628 ως τρόπαιο του νικητή αυτοκράτορα, ο οποίος και τον ανύ­ψω­σε πανηγυρικά εκ νέου κατά την 14ην Σεπτεμβρίου του έτους εκείνου, κι έτσι έλαβε η ε­ορτή νέα αίγλη και την πάροδο του χρόνου απέκτησε αυτοτέλεια έναντι εκείνης των Εγκαι­νίων του Ναού. Κατά τα αμέσως επόμενα έτη, περί το 634 εκφώνησε ο πατριάρχης άγιος Σωφρόνιος τον τελευταίο, που διασώζεται, πανηγυρικό λόγο για την εορτή (PG 87, 3309 κε), και λέγουμε τελευταίο διότι μετά από λίγο καιρό, δύο ή τρία έτη, το 637, τα Ι­ε­ρο­σόλυμα θα πέσουν και πάλι σε βάρβαρα χέρια, οριστικά αυτή την φορά, των Αρά­βων.

     Από τότε η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού μαζί με το θεολογικό περιεχόμενο απέκτησε και νέ­ες διαστάσεις· από την αρχαία δόξα μόνον οι εορτασμοί θα απομείνουν για να θυμί­ζουν τα παλαιά μεγαλεία. Συνδέθηκε, έτσι, με τα βάσανα και μαρτύρια των Χριστιανών της Ανατολής που ζούσαν υπό καταπίεση και υπενθύμιζε το μαρτύριο των αδελφών αυτών, στις Εκκλησίες που απολάμ­βαναν άνεση και ελευθερία.

…..

      Της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού οι καταβασίες που ψάλ­λο­νται στον Όρ­­­θρο διακρίνονται για την ποιητικότητά τους, αλλά και για την έντονη σύνδεσή τους με τη Π. Διαθήκη. Συγκεντρώνονται στους ύμνους αυτούς όλες σχεδόν οι περι­πτώ­σεις προτυπώσεων του Σταυρού του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στη Π. Δια­θή­­κη. Και όταν λέμε προτυπώσεις εννοούμε εκείνα τα γεγονότα, ή τις πράξεις, ή τα πρά­­γμα­τα που προφη­τεύουν αντίστοιχα της εποχής της Κ. Διαθήκης. Το κριτήριο και τον τρόπο, ή καλύτερα πως να διακρίνουμε και να συσχετίζουμε την προφη­τεί­α από τη μία και την εκπληρώση της από την αλλή, δηλ. του τύπου και του αντι­τύ­που, μας την προσφέρει ο ίδιος ο Χριστός. Σε μια συνομιλία που είχε με Γραμ­μα­τείς και Φαρι­σαί­ους τους είχε επισημάνει ότι, «ἐ­ρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δο­κεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώ­νιον ἔχειν· καὶ ἐ­κεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ», (Ιωάν 5-39), δηλ. καλά κά­νετε και δια­βάζετε τις Γραφές ε­πειδή πιστεύετε ότι εκεί θα βρεί­τε τη σω­τη­ρίας σας, αλλά ε­κεί­νες μιλούν για Εμένα, δηλ. για τη σωτηρία που προσφέρει ο Μεσ­σίας. Και ε­πι­­πλέον είχε ξεκαθαρίσει ότι αν λένε ότι διαβάζουν και σέ­βο­νται τον Μω­υ­σή θα έ­πρε­πε να Τον ακολουθήσουν διότι η Π. Διαθήκη μι­λάει και προ­φη­τεύ­­ει για τον  Μεσ­σία και ο Χριστός με τα θαύματα Του α­πέ­δει­ξε ότι είναι αυ­τός ο Μεσ­σίας, «μὴ δο­κεῖ­τε ὅτι ἐγὼ κατηγορήσω ὑμῶν πρὸς τὸν πατέρα· ἔστιν ὁ κα­τη­γο­ρῶν ὑμῶν Μωϋσῆς, εἰς ὃν ὑμεῖς ἠλπίκατε. εἰ γὰρ ἐ­πι­στεύετε Μωῡσεῖ, ἐπι­στεύετε ἂν ἐμοί· περὶ γὰρ ἐμοῦ ἐκεῖ­νος ἔγραψεν. εἰ δὲ τοῖς ἐκείνου γράμ­μασιν οὐ πιστεύετε, πῶς τοῖς ἐμοῖς ῥήμασι πι­στεύσετε;», (Ιω­άν. 5, 45-47).

     Για παράδειγμα, όλοι οι Ιουδαίοι γνώ­ριζαν το περιστατικό εκείνο που συνέβη μέ­σα στην έρημο, σε κάποια φάση της σαραντάχρονης περι­πλά­νησης τους μετά την Έξο­­δο από την Αίγυπτο, να κατακλυσθεί κυριολεκτικά το στρα­τό­πεδο των Εβραίων από δηλητηριώδη φίδια που με τα δήγματά τους, τα δαγκάματα, σκόρ­πι­ζαν τον θάνατο παντού· τότε έντρομοι κατέφυγαν στον Μωυσή και τον παρα­κά­λε­σαν να μεσιτεύσει στον Θεό για να δώσει τέλος στην κατάρα αυτή. Ο Θεός έ­δω­σε τό­τε εντολή στον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το ορθώσει πά­­νω σ᾽ ένα ψηλό στύλο ώστε να είναι ορατό από κάθε σημείο της κατασκηνώσεως των Ε­βραί­­ων και όποιος δαγκανόταν από τα φίδια αν ατένιζε το χάλκινο φίδι θα σω­­ζόταν· πράγμα που έγινε (Αριθμ. 21, 6-9). Αυτό το γνωστό περιστατικό ο Χρι­στός το εξηγεί με έναν δια­φο­ρετικό τρόπο από αυτόν που το ερμήνευαν οι Εβραίοι και έτσι μας δίνει και το κλειδί της ορθής ερμηνείας της Π. Διαθήκης, η οποία γίνεται μόνο μέσα από το φως της Κ. Διαθήκης.

     Το χάλ­κινο φίδι προτύπωνε τον Ιη­σού Χριστό, τον Μεσσία, ο οποίος με τη θυσία του σώ­ζει όσους τον πιστεύουν όπως τότε ο χάλκινος όφις στην έρημο, «καθὼς Μωϋσῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον», (Ιωάν. 3,14-15). Η Π. Δι­α­θή­κη, λοιπόν, προ­ετοι­μάζει για τον Μεσσία και έτσι έχει θέση μέσα στην Εκκλη­σία, δι­ό­τι οδηγεί στον Χριστό. Με το πρίσμα αυτό ο απ. Παύλος και στην συνέχεια η Εκκλησία ερμηνεύει όλα τα φαινόμενα των Θεοφανειών της Π. Δια­θή­κης Χριστολογικά, «καὶ πάν­­τες εἰς τὸν Μωυσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ βρῶμα πνευματικὸν ἔφαγον, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευ­ματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός», (Α´ Κορθ. 10, 2-4).

…..

     Ο Σταυρός πάντα μας θυμίζει ότι μετά τον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση. Γιαυτό κι εμείς με πίστη σταθερά, συνεί­δη­ση ειλικρινή και συναίσθημα ταπεινώσεως αναφωνούμε από τα βάθη της καρδιάς μας: «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου».

Aρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορμπατζόγλου, ΔρΘ

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο   aganargiripsiri.wordpress

Διαβάστε και την περσινή μας ανάρτηση:

Κυριακή Πρό τῆς Ὑψώσεως  olympos2021